Hoofdstuk 3

Na 10 minuten komen we aan bij een enooorm huis. Ik dacht altijd dat mijn huis groot was. Maar dit is echt niet normaal meer!! Een beetje zenuwachtig stap ik uit als Max zegt dat we er zijn. Als ik mijn spullen heb, wordt de voordeur opengegooid en komt Lucas naar buiten rennen. Hij komt recht op me af, van schrik zet ik een stap opzij. Hij merkt het niet en rent door, nog geen 2 seconden later knalt hij keihard tegen de taxi aan en valt hij op de grond. Ik sta even verschrikt te kijken maar Max kan zijn lachen niet inhouden en schatert het uit. Omdat het eigenlijk best grappig is lach ik ook mee. Lucas gaat staan en kijkt ons quasi beledigd aan, maar kan dan ook zelf zijn lachen niet inhouden. Nog nalachend lopen we naar binnen toe en worden daar hartelijk begroet door Lucas’ moeder en Michelle. Ik voel me hier gelijk thuis en Michelle lijkt heel aardig. Maar eerst maar eens een paar dagen zien door te komen…