Hoofdstuk 001

Al dagen zat ze op haar knieeën voor de brievenbus, achter de deur terwijl ze alleen maar voor zich uit keek. Hopend op een brief met haar naam er op, het enigste wat kwam was een brief voor haar moeder en elke dag opnieuw de krant, nee geen brief waar haar naam Madelief in het groot opstond, nee hoor. Helemaal niks. ‘Ik zie One direction toch nooit, ik kan het wel vergeten’ murmelde ze zachtjes waarna ze haar knieeën optrok. Ze was al dagen niet meer op internet gezien maar iedereen wist dat ze voor de brievenbus zat, haar vader zie smorgens naar de sportschool toe ging en pas laat weer thuis kwam had er niks over te zeggen, haar broer deed er niks aan en haar moeder? Die maakte het huis schoon en had niet elke minuut van de dag tijd om te zeggen dat Madelief eens wat anders moest gaan doen, nee. Het hielp ook niet, je kon haar alles zeggen maar dan zocht ze wel een ander plekje uit, dan ging ze voor het raam zitten, op de trap en ga zo maar door.
‘Madeliefje piefje waar wacht je op?’ vroeg haar vader toen hij s avonds thuis kwam, zijn dochter keek alleen maar boos op waarna haar ogen weer op de brievenbus waren gericht. Als ze at at ze op de trap, wat nou als de brief wel kwam? Met grote ogen staarde ze naar de brievenbus tot er een verschijning achter stond, hij deed de brievenbus open en gooide er meerdere enveloppen door heen, alles belande natuurlijk op haar voeten. Ze dook als een gek naar voren toe, een brief voor haar vader, een brief voor haar moeder, een brief voor haar broer en nog een brief voor haar broer. De laatste brief lag om gekeert op haar been, nog steeds. ‘Alsjeblieft laat dit hem zijn’ Ze pakte de brief beet met haar trillende handen en maakte hem voorzichtig open, met een grote glimlach haalde ze het kaartje eruit. Een gilletje ontsnapte uit haar mond terwijl ze haar andere hand er voor sloeg. De kaartjes voor het concert van One direction waren er, na een week gewacht te hebben had ze dan toch de kaartjes die ze verdiende binnen.
Een traan liep over haar wang heen, het gene waar ze zo naar verlangt had lag nu in haar hand. ‘Ik heb het kaartje! IK GA NAAR ONE DIRECTION’ Gilde haar stem vrolijk uit waarna al snel haar ouders in de gang stonden. ‘Madelief wat nou weer?’ vroeg haar vader barst tot hij het kaartje in haar handen zag. Hij lachte even en sprak toen ‘ik ben zo blij voor je’ Heel snel omhelsde hij zijn huilende dochter en glimlachte hij naar zijn vrouw waarna hij weer naar de kamer toe liep. ‘Niet zo gillen’ bracht de vrouw alleen maar uit, meer niet. Ze kon niet eens een beetje blij zijn met wat haar dochter zo had verdient, het concert naar One direction toe.
Na dagen stond ze weer op met een glimlachje van haar gezicht, ze glimlachte en lachte weer eens ook al liepen de tranen over haar gebolde wangen heen. Ze was blij, zo’n kans had ze nog nooit gehad. Met het kaartje voor het concert liep ze over de trap heen naar boven toe, nog snel een bezoekje aan haar broer op zijn kamer om hem wakker te maken en hem het goede nieuws te vertellen bracht ze hem waarna ze zich weer naar haar eigen kamer toe vluchtte. Het kaartje? Waar moest ze hem laten? Onder haar kussen? Nee te gevaarlijk. Ze opende de la in het kastje naast haar bed die vol zat met spullen van 1D, een poster, Zayn’s handtekeninng, een vest en ga zo maar door, het laatje zat helemaal vol met spullen van 1D. Bovenop legde ze voorzichtig het kaartje, morgen al. Morgen was het al zo ver, de dagen die ze had gewacht en nu was het concert morgen al? Met haar trillende handen schoof ze het laatje langzaam dicht en deed ze het slotje er op, jaren had ze hem er af gelaten maar nu er zo iets kostbaars in zat voelde ze zich fijner als haar laatje op slot zat. Dit keer legde ze de sleutel wel onder haar kussen neer waar ze op ging liggen, een zucht van verluchting liep over haar lippen heen waarna Madelief in slaap viel.