156. Ready to go.

Na het eten besloot ik dan maar om onmiddellijk naar mijn kamer terug te gaan om mijn koffers te nemen. Alleen liep ik naar de lift en ging naar de 5de verdieping. Snel wandelde ik naar mijn kamer met tranen in mijn ogen. Ik zou afgezonderd worden van iedereen. Daar had ik niet aangedacht. Bijtend op mijn lip ging ik de hotelkamer binnen en nam mijn koffer die ik onder het bed had gezet. Langzaam begon ik alles in te pakken toen er plots op de deur werd geklopt. Op mijn gemak ging ik naar de deur en opende hem. Het was Bill die nog steeds sip voor zich uitstaarde. “ Kom binnen.” zei ik en liep terug naar mijn koffer waar ik mijn ondergoed in opborg. “ Lukt het?” vroeg hij. Ik knikte terwijl ik één van mijn turnpakken erin legde. “ Wat jammer dat je afgezonderd word.” Ging hij door. “ Ja, vind ik ook. Ik had daar echt geen rekening meegehouden.” Mompelde ik verder terwijl ik maar heen en weer bleef lopen tussen mijn koffer en de kleerkast. Ik vulde mijn koffer tot er niks meer in de kleerkast en de badkamer stond. “ Ik ga slapen.” Zei ik kort. Bill knikte. Ik deed mijn slaapkleedje aan en ging in bed liggen. “ Vind je het erg als ik nog wat tv kijk?” vroeg hij toen hij naast me kwam zitten op het bed. “ Nee , doe maar.” Mompelde ik nog. Bill nam de afstandbediening van de tv en zette die aan. Terwijl draaide ik me om en sloot mijn ogen.

De volgende ochtend was de roomservice er al vroeg. Ik nam wat van het ontbijt, kleedde me aan en zette mijn koffer op de gang. Net op dat moment kwam Irina aangewandeld. “ Heb je jou trainingpak aan van ‘No Limits Gymnastics Germany’?” vroeg ze. Ik knikte en draaide me om zodat ze de naam van de onze turnschool zag staan. Irina knikte tevreden. “ Binnen enkele minuten moeten we door.” Zei ze. Ditmaal knikte ik en liep nog snel even de hotelkamer van Tom en Friedolien binnen waar ook Bill aanwezig was. “ Ik moet zo vertrekken.” Zei ik op de toon van een mededeling. “ Ik ga je missen!” zei Friedolien die van haar bed sprong en om mijn nek vloog. “ Ik jou ook,maatje.” Zei ik terwijl ik haar wat dichter pakte. “ We zullen smsjes zenden en ik beloof dat we op de eerste rij zullen zitten om voor je te supporteren.” Ging ze door. “ Is goed.” Mompelde ik terwijl ik haar losliet. “ En we spreken deze avond dan wel af voor morgen naar de groepen te gaan kijken.” glimlachte Friedolien met een hoofdbeweging die naar de kamer van Galina en Christina moest wijzen. “ Is zéér goed.” Antwoordde ik. “ Maaike, we moeten vertrekken.” Hoorde ik van op de gang. Het was Irina. “ Ja coach.” Zei ik. Ik liep naar Tom en gaf hem ook een knuffel. “ Je best doen,hé meid. Je kan het!” gaf hij me moed “ Straks zullen we rechtspringen als je voorbijkomt gewandeld.” Ik glimlachte even naar hem. Dat laatste gaf me terug zenuwen. Ik liet Tom los en liep naar Bill. “ Veel geluk meid.” Zei hij terwijl hij me stevig vastpakt. De vlinders kriebelden terug in mijn buik. Hij wiegde me zachtjes heen en weer en legde zijn hoofd op de mijne. “ Dank je.” Mompelde ik. “ Je kan het, je zal de beste zijn. Dat weet ik. Ook al win je niet, je zal voor mij altijd een winnaar en de beste ritmische gymnaste van de wereld blijven.” Fluisterde hij me toe. “ Dank je.” Mompelde ik terug. “ Maaike!” riep Irina die nu op de deur klopte. Ik liet Bill los en zei : “ Ik moet nu gaan.” Iedereen zwaaide en zei gedag. “ Veel succes!” riep Friedolien nog toen ik de deur uitliep. “ Ah, daar ben je.” Zei Irina “ Kom we moeten gaan, de taxi staat al voor de deur.” “ Ja coach.” Zei ik. Mijn ouders stonden nu ook bij ons. Ik gaf mijn moeder en vader ook een knuffel. Ook zei wensten me succes en zeiden dat ze samen met Friedolien en de broertjes op de eerste rij zouden gaan zitten. ik bedankte hun en samen liep ik met Irina en de trainsters naar de lift. Aan de lift stonden Galina en Christina samen met de rest van hun team. “ Veel succes straks en morgen.” Zei ik tegen hun. Iedereen bedankte me en wenste me ook veel succes.