Chapter 43

Tijdens de training werd ik gelukkig een beetje afgeleid, het ging zelfs verbazingwekkend goed. De trainster gaf me complimentjes en ik kon weer even lachen, voetbal was mijn passie en liet me altijd weer wat beter voelen.
“Ging lekker hè?!” vroeg de trainster enthousiast na de training.
“Klopt!” antwoordde ik blij. Ze gaf me een schouderklopje en toen kleedde ik me snel om.
“Goed gedaan zus,” zei Jorn toen ik bij mam en Jorn kwam. Mam keek trots naar me en gaf me een knuffel. Ik glimlachte, ik was blij dat ze er waren. We liepen terug naar de auto, hoe verder we liepen hoe meer ik weer aan Chris begon te denken. Zou hij me nog willen? Misschien was hij alweer in Denemarken, bij Bodil. Ik slikte en drukte die gedachte snel weg. Ik twijfelde of ik Chris een berichtje zou sturen, ik had spijt en ik wilde met hem praten. Ik zag op Whatsapp dat hij gistermiddag voor het laatst online was geweest, of beter gezegd, om de tijd dat hij mij nog een berichtje had gestuurd. Normaal was hij veel vaker op Whatsapp. Ergens gaf me dit een goed gevoel, dat betekende dus, waarschijnlijk, dat hij ook niet meer met Bodil had gepraat. Ja, of hij was gewoon bij haar, of zij bij hem. Ik probeerde er niet meer over na te denken, maar hoe dichter we bij Amsterdam kwamen, hoe erger het werd. Mam reed de auto onze oprit op. Gelijk liep ik naar binnen en voelde dat ik weer tranen in mijn ogen kreeg. Toen ik de kamer binnenkwam was pap er niet, er zat wel iemand anders op de bank. Verbaasd keek ik naar Chris die inmiddels opgestaan was.
“Wat doe jij hier?” vroeg ik niet aardig, maar ook niet gemeen. Ik hoorde dat mam en Jorn binnenkwamen, toen ze Chris zagen zei mam tegen Jorn dat ze nog maar even langs de winkel moesten. Chris wachtte tot ze weg waren en keek me toen aan. Hij zag er slecht uit, hij had kringen onder zijn ogen en je kon zien dat hij gehuild had.
“Ik ben je achter je aan gekomen.” Ik fronste en wist niet zo goed wat ik moest denken.
“Omdat?” vroeg ik toen zacht.
“Omdat? Omdat ik echt van je houd, ik heb zoveel spijt van alles, ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld. Ik ben vanochtend niet naar de training gegaan, het kost me mijn basisplekje voor aanstaande wedstrijd waarschijnlijk, maar ik kan het gewoon niet meer. Ik mis je zo erg en ik had je nooit zoveel pijn mogen doen, ik had je überhaupt geen pijn mogen doen.” Hoewel deze woorden me ontroerden en ik wist dat hij ze meende, klonken ze veel te bekend in mijn oren.
“En nu is het waar?” vroeg ik.
“Ja. Het was altijd al waar maar ik kon een bepaald hoofdstuk gewoon niet afsluiten. Dat heb ik nu wel gedaan. Ik heb mijn telefoon gisteren gelijk weggegooid, alles wat maar met Bodil te maken had heb ik weggegooid of verwijderd. Ik wil alles opgeven voor jou, wat voor waarde heeft iets nou, als ik jou moet missen?” Chris kreeg weer tranen in zijn ogen en langzaam liep ik naar hem toe.
“Heb je dat echt gedaan?” vroeg ik.
“Ja.” Hij keek me aan en kort voelde ik een soort blijdschap opkomen.
“Marenne, ik weet dat ik het niet verdien en ik durf het bijna niet te vragen, maar wil je met alsjeblieft nog een kans geven? Ik weet dat ik beloftes niet ben nagekomen, maar ik wil alles veranderen, ik heb me belachelijk gedragen en ik…” Ik onderbrak hem door hem te knuffelen en gaf hem een zoen. Voor het eerst sinds ik Bodil had gezien, voelde het weer goed. Chris voelde weer zoals het hoorde, hij voelde als mijn vriend die echt van mij hield. Chris zoende me terug, hij sloeg zijn armen om mij heen en trok me tegen zich aan.
“Ik zou dit voor geen goud kwijt willen raken,” fluisterde hij zacht. Ik keek hem aan, hij glimlachte ongemakkelijk, ik gaf hem nog een kus en legde mijn kin op zijn schouder. Toen liet ik hem weer los en sloeg mijn ogen neer.
“Je begrijpt hopelijk wel dat er een lange weg te gaan is om mijn vertrouwen terug te winnen,” zei ik zacht.
“Dat begrijp ik heel goed, maar ik doe alles wat ervoor nodig is.” Ik glimlachte en wist nu zeker, ik had Chris weer helemaal terug. Het was even stil, maar het was een fijne stilte. Toen voelde ik Chris zijn armen om mijn schouders en pakte me zo stevig mogelijk vast.
“Ik laat je nooit meer los,” zei hij toen. We keken elkaar recht in de ogen aan en ik voelde weer dat geluksgevoel opkomen. Ik kuste hem en hij zoende vol verlangen terug. Hoe lang we zo stonden wist ik niet, maar het kon me niet lang genoeg duren. Toch werd het onderbroken door een deur die openging. Het was mijn vader. Van schrik liet ik Chris los.
“Hé Marenne… En Chris!” zei hij blij. Hij keek ons beide aan en er verscheen een glimlach op zijn gezicht.
“Hoi, Armin,” antwoordde Chris.
“Eet je mee?” vroeg pap toen ineens. Ik keek hem verbaasd aan en trok mijn wenkbrauw op. Hoe kwam hij daar nou bij? Chris keek naar mij en ik glimlachte als teken dat ik het wel wilde.
“Als iedereen het er mee eens is kan ik geen reden verzinnen om niet mee te eten,” zei Chris toen.
“Mooi, dan eet je mee,” antwoordde pap tevreden. Toen hij wegliep keek ik Chris een beetje schuldig aan.
“Sorry, ik weet niet wat hij heeft,” zei ik.
“Waarom zeg je sorry?” vroeg hij.
“Gewoon, ik weet niet, kan me voorstellen dat je liever niet hier eet nu,” mompelde ik.
“Marenne, het maakt me allemaal niet uit, ik wil bij je zijn. Als jij dat toelaat, wil ik bij je zijn,” antwoordde hij lief. Blij keek ik op, een beter antwoord had hij niet kunnen geven.
“Maar, nou even wat anders, je hebt nu dus geen telefoon meer?” vroeg ik. Chris schudde zijn hoofd.
“Niet erg handig, zullen we nu anders een nieuwe halen?” stelde ik voor. Chris haalde glimlachend zijn schouders op.
“Als jij dat wilt, gaan we nu,” antwoordde Chris. Ik pakte zijn hand en trok hem mee naar buiten. Ik liep naar zijn auto die ik net niet had zien staan, zo erg was ik blijkbaar in mijn gedachten verzonken. Tijdens de rit naar het centrum, die nog geen tien minuutjes duurde was het stil. Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen en ook Chris leek het niet te weten.
“Ik zit zaterdag op de bank,” zei ik toen we door de stad liepen, het was me te lang stil geweest. Chris draaide zijn hoofd naar me toe en keek me blij verrast aan.
“Echt waar? Nu al? Dat is geweldig!” zei hij blij. Hij knuffelde me en het enige wat ik nog kon doen was lachen, ik voelde me gelukkig. Hoewel ik Chris nog helemaal niet vertrouwde, wilde ik dat absoluut veranderen. Ik hield van hem en wilde dat alles weer gewoon werd, wat het zou worden.
“Mag ik ook komen?” vroeg hij toen.
“Tuurlijk mag je komen,” antwoordde ik.
“Ik ben echt supertrots op je!” Ik wist dat hij het meende, hij had net als ik erg naar het moment uitgekeken dat ik bij de wedstrijdselectie zou komen, en natuurlijk nog meer naar het moment dat ik mee mocht spelen. Hand in hand liepen we een telefoonwinkel in. Ik had zijn hand stevig vast en wilde het liefst aan iedereen laten zien dat Chris van mij was. Natuurlijk had het op internet gestaan dat we ruzie hadden, daarom wilde ik iedereen laten zien dat wij bij elkaar hoorden en niemand een kans maakte bij hem.
“Deze?” zei ik terwijl ik de nieuwste iPhone aanwees. Chris keek me lachend aan.
“Ja, zoek het maar weer lekker duur uit,” antwoordde Chris. Ik stak mijn tong naar hem uit en zei dat hij toch geld genoeg had.
“Je hebt gelijk,” zei Chris lachend, “en hij is ook mooi, ik neem hem.” Tevreden stond ik naast hem toen hij een abonnement afsloot en hij zijn telefoon kreeg.
“Je moet je oude abonnement ook nog opzeggen hè, anders heb je dubbele kosten,” zei ik toen we de winkel weer uitliepen.
“Heb ik al gedaan,” antwoordde hij. Ik glimlachte, ik was blij dat hij dit had gedaan, dat gaf me eigenlijk de bevestiging dat hij echt alleen voor mij wilde gaan, en niet voor die achterlijke Bodil.