12. And there he was, standing just outside our restaurant.

TWELVE

Na een lange schoolweek mocht ik eindelijk genieten van mijn weekend. Manon moest naar een of ander familiefeest en kon dus niet helpen in het restaurant. Mijn moeder en ik hadden het ontzettend druk, want Danny had dit weekend vrij. Alleen Chuck kon relaxen; het was vooral druk in de bar op zaterdagmiddag, dus Chuck hoefde niet zo veel te doen.
'Meneer, wilde U nu een bronwater met citroen of iets anders?', vroeg ik. Ik had niet echt opgelet toen de kale man zijn bestelling deed. Hij knikte, en ik ging er maar van uit dat hij bronwater wilde.
Toen ging mijn telefoon. Het was Manon, zag ik op mijn schermpje.
'Hé, schat! Jackson belde net, we hebben een halfuur lang gepraat. Het was zo gezellig. Heeft Taylor al iets van zich laten horen?'
Ik zuchtte.
'Ik snap het al', zei ze zacht. 'Maar ik denk niet dat hij er tijd voor had. Jackson had namelijk zijn telefoon. Dat nummer wat jij erin hebt staan is dus van Taylor. Je zou hem kunnen bellen als je wilt'.
'Dat wil ik niet. Dan lijk ik wanhopig'.
Maar de hoop kwam weer terug. Manon hing op, ik bleef nog een tijdje naar mijn mobiel staren. Ik zou hem natuurlijk kúnnen bellen, wie weet vond hij dat wel hartstikke leuk. Maar ik legde toch maar mijn telefoon onder de bar, en dacht er niet meer over na.

Tot die avond, toen mijn moeder Chuck naar huis bracht. Chuck was zijn fiets namelijk kwijt - waarschijnlijk gestolen, dus hij moest gebracht worden. Het was veel te ver om te lopen.
Buiten regende het een beetje en de bladeren vielen oranje en bruin van de bomen. Het was best een mooi gezicht. Ik had de sfeerlichten in het restaurant nog aan, maar er zat niemand meer. Mijn moeder had besloten om vandaag om zes uur al dicht te gaan, want ze was op.
Het was nu zeven uur, ze zouden zometeen bij Chuck zijn huis aankomen. Ik besloot in tijdschriften te gaan lezen; die werden elke zaterdagmiddag gebracht.
Dit keer zat er een duits tijdschrift bij. Manon had zich er vast voor ingeschreven, want er stond op de voorkant een uitvergrote foto van Robert. Ik besloot het te lezen, ondanks mijn slechte duits. Daar, op de zesde pagina, stond een heel artikel over de acteurs van Twilight. Taylor stond ertussen. Ik vond het grappig om er zo naar te kijken; ik had ze allemaal ontmoet en had zelfs het nummer van Taylor. Maar die belde niet, bedacht ik me.
Net toen ik in het artikel verdiept zat en probeerde de onbekende woorden te ontrafelen, toen er zachtjes op het glas in de deur werd geklopt. Toen ik op keek, sloeg mijn hart een slag over. Daar stond hij, net buiten ons restaurant. Het regende, maar mijn hersenen werkten niet snel genoeg om hem meteen binnen te laten. Hij grijnste. Hij wenkte me, zodat ik wel op móest staan. Snel vouwde ik de BRAVO dicht en begon naar de deur te lopen. Hij kwam binnen.
'Hoi', zei hij hijgend.
'Heb je gerend?', vroeg ik. Hij knikte en deed zijn jack uit. Hij had een bloesje aan, wat hem ontzettend goed stond.
'Sorry dat ik je niet heb gebeld. Maar je belde mij ook niet', zei hij. Hij liep voor me uit naar een tafeltje.
'Eh, ik dacht niet dat je daar behoefte aan had', mompelde ik, toen ik langzaam ging zitten. Hij keek me aan vanonder zijn wimpers.
'Ik dacht dat het wel klikte', glimlachte hij. Ik knikte. 'Dat denk ik nog steeds'.
Hij lachte.
'Wil je iets drinken? Iets eten?', vroeg ik. Ik stond alweer op.
'Ja, lekker. Drinken dan, geen eten. Sorry dat ik zo laat nog langs kom, maar ik kon niet eerder. Interviews en zo'.
'Het geeft niet'. Ik gaf hem een glas water, niet wetend of hij dat wel wilde. Maar hij dronk het gewoon op.
'Je bent hier nu toch? Niks om je te verwijten'.
'Ik heb een week lang niks van me laten horen. Dus toch, sorry daarvoor. Maar ik wilde je nog een keer zien'.
'Nog één keer?'
'Nee, veel vaker', lachte hij. Ik glimlachte. Hij zette zijn glas neer en boog zich over de tafel heen naar me toen. Hij pakte ontzettend cliché mijn hand vast, maar ik vond het niet erg.
'En nu ik je weer zie, wil ik nog veel meer met je doen', grinnikte hij. Ik lachte zachtjes om deze opmerking, en liet het mijn ego strelen, toen ik zijn warme lippen voor de tweede keer op de mijne voelde. Het gevoel was overweldigend. Ik kon nergens meer aan denken. Ik voelde zijn tong zachtjes tegen mijn onderlip, en kon niks anders dan glimlachend mijn mond opendoen en hem toe te laten.
En toen kwam mijn moeder binnen. Taylor stopte abrubt en boog zich blozend van me weg.
'Oh, sorry. Moet ik weer weg gaan?', vroeg mam beschaamd.
'Nee, ik moet eigenlijk weg. Leuk U weer te zien, mevrouw', zei Taylor. Hij glimlachte naar mij en knipoogte.
'Ik zie je morgen weer'.

Ghehe, 7 reacties, dan ga ik verder ^^