Tutoring.

Het was in zijn vierde jaar op Hogwarts dat Oliver voor het eerst zag hoe aantrekkelijk Percy eigenlijk wel niet was. Dat kwam door twee factoren die toen een grote rol speelde in zijn leven: quidditch en Professor Mcgonagall. nu zullen jullie misschien wel denken wat hebben die twee dingen met elkaar te maken maar eigenlijk is het volkomen logisch.
Na de zoveelste waarschuwing had professor Mcgonagall Olivers ouders een brief gestuurd en zo kwam het dat hij nu samen met hen op haar kantoor zat te praten over zijn 'deprimerende' schoolresultaten.

'Maar ik heb mijn huiswerk wel gemaakt!' riep Oliver dwars door Professor Mcgonagall heen. 'ik noem dít geen huiswerk!' zei ze op rustige toon een vodje glad gestreken perkament omhoog houdend. 'Meneer en Mevrouw Wood dit is nu toch al een tijdje aan de gang en er is maar één optie Oliver moet voor de paasvakantie minstens twee van zijn drie onvoldoendes hebben opgehaald anders loopt hij kans uit het quidditch team te worden gezet.' zuchtend keek Mevrouw Wood naar Oliver die eruitzag alsof hij ieder moment in tranen uit kon barsten. 'Om Oliver daarbij te helpen heb ik een uitmuntende student gevraagd hem te helpen met schoolwerk.' opdat moment werd erop de deur geklopt en kwam Percy Weasley binnen lopen.

'snap je het nu?'
'ehumm..'
'Oliver, voor de zoveelste keer je moet wel opletten als ik je iets uitleg!'
'ik let ook op maar ik kan er toch ook niks aan doen dat het me geen hol kan schelen of.... hij keek Percy aan en merkte voor het eerst dat de hij mooie blauwe ogen had, echt blauw niet flets blauw of blauw grijs zoals wel meer mensen hadden. Nee meer een soort zeeblauw of nouja dat was het ook niet helemaal. Het was gewoon Percy blauw. Oliver had dit allemaal bedacht in een fractie van een seconde voor hij het er zonder te bij na te denken uitfloepte 'weet je eigenlijk heb je best wel mooie ogen' Percy's wangen kleurde rood en stamelde een soort van "eehm ja uuhm dankje" geen omstander zou er iets van hebben begrepen en ook Oliver vroeg zich af wat dit te betekenen had.

Twee dagen later zaten Percy en Oliver weer in de common room aan hun schoolwerk. Percy, dit keer vast besloten ongemakkelijk situatie te vermijden, was midden in zijn verhaal over koboldoorlogen. Toen het Oliver opviel hoe schattig Percy er eigenlijk uitzag als hij zo heel geconcentreerd aan het vertellen was. 'wist je dat je er zo heel schattig uit ziet?' vroeg hij dan ook aan Percy wiens wangen weer kleurden en even stil was.
'nee, Oliver dat wist ik niet en zou je je nu alsjeblieft kunnen concentreren op deze oorlogen?' antwoorde Percy nog steeds met een rood hoofd.
Toen Oliver die avond in bed lag kon hij zichzelf wel voor zijn kop slaan want wie zei nou weer tegen een van zijn vrienden dat hij er schattig uitzag? Al zag de persoon in kwestie er echt heel schattig uit en niet allen schattig nu hij erover nadacht, Percy was eigenlijk ook best aantrekkelijk om te zien.

'Percy, kom nou!' 'als jij mij bijles geeft moet ik er toch voor zorgen dat we ook ontspannen?' 'waarom ga je nou niet gewoon mee naar de quidditch pitch?'
Uiteindelijk gaf Percy het op en liep met Oliver mee naar buiten 'We gaan wel zo waarzeggerij maken hoor.'
'jaaah!' riep Oliver die als een dolle hond rondjes aan het rennen was alsof hij in geen weken buiten was geweest, maar Oliver zou Oliver niet zijn geweest als hij op zo'n moment niet over zijn eigen voeten zou zijn gestruikeld om vervolgens boven op Percy te belanden. Op dit moment was het gezich van Percy wel héél dicht bij, te dichtbij als je het Oliver vroeg. Hij voelde zijn adem stoken in zijn keel en keek Percy aan, Lag het nou aan hem of kwamen zijn lippen steeds dichterbij? Mooie rode lippen, lippen die er zo zacht uitzagen, maar ook altijd zo ver weg leken en voor Oliver wist wat hij deed drukte hij zijn lippen al op de van Percy.

Vanaf dat moment waren Oliver en Percy vaker buiten vinden als hun huiswerk af was tenminste. Want je kon veel van Percy zeggen vond Oliver maar een slechte invloed had hij in ieder geval niet.