155. What ?

Na een hele middag kletsen, spelen, zwemmen en zonnen moesten we terug naar onze hotelkamer. Irina had Friedolien net gebeld om uitleg te doen over morgen. Morgen was het de grote opening van de Olympische Spelen en ik moest mee wandelen met alle andere Duitse atleten achter de Duitse vlag. We namen afscheid van Galina en Christina en spraken af dat we naar elkaar ’s wedstrijden zouden komen kijken. Galina en Christina moesten de 1ste dag van de Spelen turnen. Ik zei dat we op de eerste rij zouden gaan zitten om naar hun te kijken. Na het afscheid liepen we snel naar onze kamer. Irina stond al aan de deur te wachten van mijn kamer. “ Leuke dag gehad?” vroeg ze. Ze was opvallend vrolijk. “ Ja, dank u dat u het vraagt.” Zei ik beleefd. Ga maar snel binnen iets anders aandoen en dan zie ik jullie in het restaurant van het hotel.” Zei ze. Ik knikte en snel wandelden we naar binnen en kleedde ons snel om. Niet veel later zaten we in het restaurant terug lekker te eten terwijl Irina uitlag gaf over hoe het morgen allemaal in zijn werk zou gaan. “ Je doet je trainingspak aan van onze turnschool.” Begon ze tussen het eten door. “ We verzamelen om 12 uur met alle atleten in een grote zijzaal aan de Olympische binnenzaal waar onder andere het gewoon turnen en de ritmische gymnastiek zal plaats vinden binnen enkele dagen. Daar worden we per land ingedeeld en voor de rest moeten wij enkel maar meewandelen en dan in de rij wachten tot we terug weg mogen wandelen. Niet veel aan.” Ik knikte en was eigenlijk wel benieuwd naar heel dit gedoe. Ik had dit nog nooit meegemaakt en wie kon het zeggen of ik het nog eens zou meemaken of niet? “ Alles word live uitgezonden op tv.” Voegde ze er nog aan toe. Ik verslikte mij in mijn glaasje fruitsap. Dat was ik zowat vergeten. Zowat heel de wereld zou gaan kijken hoe ik het straks deed. “Oh, en nog één iets.” Zei Irina toen ze haar keel schraapte. Ik keek haar nieuwsgierig aan. “ Vanaf morgen middag, zit je afgezonderd met alle andere gymnasten en atleten en met mij, in het Olympisch dorp.” “ Wat?!” riep ik bijna. “ Dat wist je toch?” zei Friedolien die naast me zat. “ Neen dat wist ik niet.” Zei ik verontwaardigd. “ Deze avond moet je alles terug in je koffer steken om naar daar te gaan.” Zei Irina. Ik keek even hopeloos naar Bill in de hoop dat hij ging protesteren. Hij zat enkel sip naar mij te kijken.