Hoofdstuk 1

Het is 3 jaar geleden dat mijn ouders, mijn zus,mijn vrienden en mijn vriendje overleden zijn. Zodra in uit het ziekenhuis mocht ben ik in een pleeggezin geplaatst. Dat waren de verschrikkelijkste jaren uit mijn leven. Mijn pleegouders deden het alleen maar voor het geld en ik kreeg bijna niks. Uiteindelijk hield ik het niet meer uit en ben ik weggelopen. Daarna heb ik al mijn geld gebruikt om een vliegticket naar Londen te betalen. Ik ben als de dood voor vliegen maar ik had geen andere keus. Ik wilde zo snel mogelijk naar mijn broer toe. Toen ik in Londen aankwam keek ik mijn ogen uit. Ik had het adres op een briefje geschreven zodat ik het zeker niet zou vergeten. Ik hield een taxi aan en gaf het briefje. Toen we bij een grote villa aankwamen viel mijn mond open. "Zitten we wel goed? "vroeg aan de taxichauffeur. Hij lachte en knikte ja. Ik betaalde hem en pakte mijn koffer uit de auto. Ik liep naar de deur en plotseling  werd ik heel zenuwachtig. Ik had mijn broer al 2,5 jaar niet meer gezien. Ik drukte op de bel en mijn broer deed open. "Hope ! Wat doe jij hier!!" vroeg hij geschrokken. "Ik ben ook blij om jou te zien Drew" zei ik lachend. "Waarom ben je hier" vroeg hij nog steeds geshockt. "Ik wil bij jou komen wonen" antwoorde ik. Hij keek me verbaasd aan. "Wat bedoel je je komt bij mij wonen en je pleegouders dan?". "Ik ben weggelopen " zei ik en ik voelde dat ik tranen in mijn ogen had. "Oh Hope kom maar snel binnen" zei hij terwijl hij de deur voor me open hield. Ik liep naar binnen en Drew liep meteen naar de telefoon. "Wacht hier dan regel ik wel even wat" zei hij tegen mij terwijl hij wegliep. Ik ging aan de keukentafel zitten en voelde iets tegen mijn been. Ik keek onder tafel en zag daar een klein poesje zitten. Ik pakte hem op en begon hem of haar te aaien. meteen krulde het kleine poesje zich op en begon te spinnen. Na 10 minuten kwam Drew weer binnen gelopen. "Het is geregeld je mag vannacht hier slapen en voor de rest kijken we morgen wel". Hij kwam tegenover me zitten en keek me doordringend aan. "En vertel nou is waarom je hier bent nadat ik 2,5 jaar niks meer van je gehoord heb" zei hij tegen me. " Het is een lang verhaal maar oke dan. Toen ik bij het pleeggezin aankwam waren ze meteen erg aardig. Maar naar 2 weken was dat al snel veranderd. Ik kreeg kleren die al zeker 5 jaar oud waren en het geld gebruikte ze voor hun eigen dingen. als ik niet precies op de vaste tijden aan tafel zat kreeg ik gewoon niks te eten en als ik ook maar buiten kwam zonder naar school te gaan sloegen ze me. Ik mocht ook nooit contact met jou opnemen omdat ze zeiden dat dat slecht was voor mijn proces om alles te vergeten. Maar ik hield het niet meer vol Drew! Ik ga daar echt niet meer terug!" dat laatste kwam er nog maar net uit voordat ik alle mijn tranen hun beloop liet. Hij fronste even en keek me aan. "Morgen bel ik het adoptie bureau. Je mag hier komen wonen en ik zoek hier een school voor je uit! Ik was blij dat mijn broer altijd voor me klaar stond. Ik dacht toen dat alles goed zou komen.