Hoofdstuk 10

Als ik mijn ogen open, zie ik het hoofd van Hermelien boven me hangen. Ik sla een kort kreetje van schrik. ‘lekker geslapen’? Vraagt Hermelien. ‘Ja hoor, hoezo’? Vraag ik, ik vond het een onverwachte vraag. ‘zomaar, het is namelijk half 12, ik wilde je wakker maken voor de lunch’. ‘Is het serieus al half 12’? Vraag ik. ‘Ja, kom kleed je aan, dan kunnen we gaan lunchen’. ‘geef me een kwartiertje’ zeg ik en ik spring uit bed. ‘klaar’! schreeuw ik naar Hermelien. Ze was even in slaap gevallen, ha dat krijg je er van als je me uit mijn bed laat vallen. Hermelien schrok zich helemaal kapot, terwijl ik dubbel lag, van het lachen. ‘Kom’, roep ik enthousiast. ‘Ik heb honger’, daarna pak ik haar hand en grijp onderweg naar het portretgat ook die van Harry en Ron. ‘he schone slaapster’, zegt Harry. ‘Ik dacht dat je, nooit wakker zou worden’. ‘Sorry’, mompel ik. Onderweg naar de grote zaal, komen we een blonde jongen tegen. ‘Potter’, zegt hij. Zijn stem, geeft me de rillingen. ‘Wie is je vriendinnetje, Potter’, vraagt hij. ‘Ik kijk naar mijn handen, Hermelien had zich los, gewrongen en Ron had ik, blijkbaar helemaal niet vast gehad, maar Harry had ik nog vast. Bijna automatisch, liet ik zijn hand los, maar Harry leek er geen problemen mee te hebben, want hij hield hem stevig vast. ‘Dit is Lucinda Perkamentus’, zei hij zelfvoldaan. ‘Zo je hebt de dochter van het schoolhoofd’? ‘Ik zou, maar oppassen Potter’. ‘Dat maak ik, zelf wel uit Malfidus’, antwoordde hij, daarna trok hij me zachtjes mee. De jongen, blijkbaar Malfidus, liet me struikelen toen we lang liepen. Harry ving me op en daarna liepen we verder. Malfidus negerend. Onderweg liet ik Harry’s hand los. In de grote zaal aangekomen, schoven we aan de tafel van Griffoendor. Buiten scheen het zonnetje vrolijk en het lokte om naar buiten te gaan, maar eerst had ik honger. ‘Dat was een mooie actie bij Malfidus, Harry’, zei Ron, ‘dankje’, zei Harry grinnikend. Na de lunch, pakten we onze boeken en gingen buiten bij het meer zitten. Al mijn huiswerk had ik al snel af, dus ik besloot een verrassings aanval te doen, omdat ik dan mooi nog even kan oefenen met ontwapenen. Ik schuif mijn toverstok, in mijn broekzak. Dan spring ik op. ‘wat ga je doen Luce’? Vraagt Ron verbaast. 'Even wandelen, gaan jullie, maar verder met je huiswerk, ben zo terug'. Ik loop een stukje weg en draai me dan zachtjes om. ‘Expelliarmus’, roep ik en ik maak een zwiepje, met mijn toverstok. De toverstokken, die Harry, Ron en Hermelien losjes, vast pakken vliegen door de lucht. Ik vang ze op en steek mijn armen in de lucht. ‘Yes! Ik win’. Toen ik ze ontwapenende, hadden ze me, een beetje schaapachtig aangekeken, maar ondertussen waren ze in lachen uit gebarsten. ‘Dat is niet eerlijk, Luce’, hoorde ik de stem van mijn vader achter me, ‘maar je hebt wel geoefend zie ik’. Absurd, draai ik me om. ‘Pap’! Roep ik en ik ren op hem af, om hem een knuffel te geven. ‘maar om nog even terug te komen op dat ontwapen’, zeg ik. ‘Jij waarschuwt, je vijand toch ook niet als je hem gaat ontwapenen’?
‘Dus eigenlijk, heb ik eerlijk gewonnen’. Harry, Ron en Hermelien, die nog steeds bij het meer zaten, begonnen al weer te lachen. ‘Goed, dan voor deze ene keer geef ik je gelijk’, zegt mijn vader lachend. ‘dankje, dat wilde ik even horen’, zeg ik en ik ga op mijn tenen staan, om hem een kus op zijn wang te geven. ‘maar, zou ik Luce even van jullie mogen lenen’, vraagt mijn vader, aan Harry, Ron en Hermelien. ‘Natuurlijk professor’, antwoordden ze beleeft. ‘mooi zo, ga je dan even mee Luce’? ‘Goed’, antwoord ik, ‘ik pak even mijn boeken’ Ik pak mijn boeken, zeg tegen Harry, Ron en Hermelien, dat ik ze zo wel in de leerlingenkamer zie en haakte daarna, mijn arm in die van mijn vader en volg hem mee naar binnen.