024.

Ik verstijfde in mijn beweging en voelde hoe iedereen met zijn ogen de kleine Sarah volgde terwijl ze naar Niall rende.
Ook hij stond doodstil toe te kijken, en ik kon maar één woord voor zijn gezichtsuitdrukking bedenken.
Afschuw.
Ik slikte de brok in mijn keel weg en stond haastig op. Ik rende haast door de woonkamer en plukte Sarah van Nialls been af.
‘Ik.. Ik moet gaan. Dag.’ Zei ik snel, en zonder ook nog maar iemand aan te kijken greep ik de buggy en vluchtte naar buiten.
Ik vloog de lift in en zette Sarah haastig vast terwijl ik op het knopje naar boven drukte. Ik wist dat minstens een van hen me terug zou willen halen, zo waren ze nu eenmaal.
Ik ging niet naar beneden, wat het meest logische zou zijn, ik ging naar het dak.
Als ik dan even tot bedaren was gekomen, kon ik daarna wel naar huis gaan.
Papa. Ze had Niall papa genoemd. Hoe kwam ze erbij? Ze had nooit een vader gekend!
Sarah keek me met een verbaasde uitdrukking aan, maar ik keek niet terug.
‘Je huilt, mama. Heb je pijn?’
Ik streek met mijn vingers over mijn wangen en voelde inderdaad de zoute tranen die elkaar opvolgden.
‘Niet zo’n pijn, schatje.’ Ze zou het niet begrijpen, ze was pas twee jaar.
Plotseling herinnerde ik me opeens alle disneyfilms die Sarah zo leuk vond. The Lion King, Rapunzel, Hercules, 102 Dalmatiërs en nog zo veel anderen. In alle films was er sprake geweest van een vader.
Ik herinnerde me Louis’ woorden op de avond dat hij me naar huis had gebracht.
“Denk je niet dat Sarah naar een vader verlangt?”
Ik stapte uit en duwde de buggy stroef verder. Ik was niet tot op het dak gekomen, maar een verdieping eronder.
Ik had geen zin om met Sarah en de buggy de trap op te strompelen en ik zakte verslagen tegen de muur neer.
Sarah begon wild te bewegen en ik maakte haar los uit de buggy.
Ze kroop in mijn armen en drukte haar hoofdje tegen mijn schouder aan.
‘Niet huilen.’ Mompelde ze zachtjes.
Ik glimlachte even voor haar lieve woorden, maar ik kon er niets aan doen. De uitdrukking op Niall’s gezicht had boekdelen gesproken. Ik had Niall nooit gedwongen of gevraagd om als een vaderfiguur op te treden, maar ik vroeg me af of ik het niet toch een beetje van hem verwacht had. Ik had hem vertrouwd, ik had hem Sarah toevertrouwd. Ik had hem in het bijzijn van mijn dochter gezoend en geknuffeld, natuurlijk zag Sarah hem als een vaderfiguur.
Ik kreunde zachtjes en drukte Sarah even tegen me aan.
Ik moest sterk zijn, dit ging om mijn dochter. Ik wilde niet dat ze me zag huilen.
Ik gaf haar met een geforceerde glimlach een kus en zette haar terug in de buggy.
Mijn telefoon trilde kort en ik zag dat ik al vijf gemiste oproepen had van Niall. Ook de anderen hadden me enkele keren geprobeerd te bellen.
Ik was blij dat ik mijn telefoon op stil had gezet en ik duwde hem, zonder naar de ontvangen berichten te kijken, terug in mijn tas.
Na nog enkele minuten stil te hebben gestaan, drukte ik op het liftknopje en daalde af naar de begane grond.
Op naar huis.

Jullie zijn de beste abo's ever(: