34 t/m 40

Draco staarde vol ongeloof naar Adora en Lucius. Het zou niet lang meer duren voordat Draco vragen zou gaan stellen. Adora besefte dat zij, of Lucius, snel met een goed excuus moest komen voor het bij elkaar op schoot zitten om ellendige situaties te voorkomen.
'We zijn familiezaken aan het bespreken.' Glipte er bij Adora uit, waardoor ze een vragende blik van Lucius toegeworpen kreeg, maar ze gaf aan dat ze niets beters wist.
'Familiezaken?! Wat heeft familie te maken met bij mijn vader op schoot zitten?!' Woedend keek hij Adora en Lucius' kant op.
'Ik... Had het koud?' Ze voelde hoe Lucius zo onopvallend mogelijk zijn arm om haar weghaalde en het lint van haar jurk weer onzichtbaar vastknoopte terwijl Draco alleen doordringend naar Adora’s gezicht keek, zijn gezicht gloeide en de frustratie was duidelijk van hem af te lezenL
'Dus jij vind het normaal om op de schoot van een getrouwde man, míjn vader, te zitten?!'
Adora voelde zich ongemakkelijk en realiseerde zich ineens dat ze inderdaad iets aan het doen was wat abnormaal was. Ze wist dat ze moest opletten met wat ze zei, alles kon tegen haar gebruikt worden. Draco mocht nergens achter komen, het was veel te gevaarlijk, hun plan.
'Nou?!' sneerde hij, 'En welke familiezaken? Je bent niet eens famile van me! '
Ze voelde de irritatie opkomen. Ze had eigenlijk totaal geen zin meer om Draco's vervelende vragen te beantwoorden. Het waren zijn zaken niet en ze had het recht om te zwijgen over wat er gebeurd was: 'Dat gaan we je niet vertellen'

Blaise keek Melina verbaasd aan. 'Zei je nou dat Draco zomaar naar huis ging?'
Melina knikte. 'Ja, hij verschijnselde zomaar. Eerst zei hij dat hij te laat zou komen en dat zijn vader daar niet erg blij mee zou zijn.'
'Vaderszoon!' lachte Blaise. Melina kon zijn opmerking niet zo waarderen. Ze wist dat Draco nou eenmaal een vaderszoon was en dat het invloed had op meerdere situaties. Meneer Malfoy had veel macht over Draco, dat sprak Melina totaal niet aan. Al helemaal omdat het leek alsof hij Melina totaal niet mocht.
'Ik ga even naar Adora toe.' zei Melina, 'Ik ben benieuwd hoe zij het bal heeft ervaren!'
'Melina...' zei Blaise, terwijl hij voorzichtig haar hand vast pakte, 'Adora is er nog niet.'
Een steek ging door Melina's lichaam heen. Zenuwen stroomde door haar hele lichaam. Adora was nog steeds nergens te vinden.

Adora haalde even diep adem, zuchtte zachtjes en ging vervolgens weer verder met haar verhaal. 'Het is nog redelijk geheim, het organiseren van bepaalde gebeurtenissen die nog niet bekend moeten zijn. Je zult er vanzelf achter komen wanneer de tijd rijp is en je er echt belang bij hebt, geloof me. Vertel Melina er ook nog maar niks over, anders gaat ook zij vragen stellen en je zou toch niet willen dat je de verrassing voor je vriendinnetje wordt verpest, of wel soms Draco?’
Lucius leek onder de indruk. Een aftreksel van een brede grijns verscheen op zijn gezicht en Adora neigde te lachen om zijn gezicht. Maar ze moest zich inhouden, Draco mocht niet gaan twijfelen aan de geloofwaardigheid van haar geimproviseerde, vergezochte excuus.

Melina dacht na over de avond. Adora was het laatst gezien met niemand minder dan Harry Potter. Misschien wist hij meer.
'Denk je dat de Gryffindors meer weten? vroeg Melina, 'Ze danste ten slotte met Potter de openingsdans.'
'Ja, misschien deelt ze mee aan een Gryffindor reünie.' zei Blaise op een redelijk sceptische toon, 'Of is het vriendengroepje van haar herenigd.'
'We kunnen het proberen, toch?!' zei Melina wanhopig, 'Ik zal geen oog dicht doen vannacht, als ik niet kom te weten waar Adora is.'
Blaise keek haar een paar seconden met een vragende blik aan, maar stemde uiteindelijk in met haar plan. 'Oké, Melina. Laten we beginnen met Expeditie Verloren Zuster.'

Draco was even stil en keek van zijn vader naar Adora, die nog steeds bij hem op schoot zat en met een geirriteerde blik naar Draco keek, waar ze hem mee dwong zich schuldig te voelen over wat hij allemaal gevraagd had.
‘En gezien jij blijkbaar rare gedachten hebt en de woonkamer maar even voor jezelf moet houden om tot bezinning te komen van die beledigende onzin, zullen wij verder gaan met het bespreken van de familiezaken in de..’ Ze keek even vragend naar Lucius, ze had geen idee waar ze verder konden praten en wat voor kamers het enorme landhuis wel niet zou hebben.
‘Slaapkamer.’ Maakte Lucius af zonder zijn gezicht te vertrekken en nog voor Adora iets kon zeggen stond hij op met haar in zijn armen, worp Draco een strenge, koude blik toe en zei gladjes: ‘Je moeder is het weekend naar je tante, de huiself is ingelicht en zorgt dat je op tijd eet.’ Daarop liep met Adora in zijn armen naar de hal, een verwarde Draco achterlatend, die schuldig op de bank ging zitten. Zodra ze buiten gehoorsafstand waren begon Adora te lachen: ‘Slaapkamer? Wat is dat nou voor antwoord! En mijn schoenen liggen daar nog!’ Ze wilde achterom kijken naar de woonkamer, maar dat ging niet zo makkelijk met zijn armen om haar heen.
‘Daarom draag ik je ook.’
‘Waarheen?’
‘Naar de deur.’ Zei hij kil terwijl hij de trap op liep. Adora keek achter zijn nek langs naar de voordeur: hij bracht haar toch naar de deur? Ze liepen langzaam een lange, donkere gang in waar kandelaars aan weerszijden hingen waarin kaarsen brandden. Het kaarslicht flakkerde op hun gezichten en ze vroeg zich af waar ze heen gedragen werd. Op dat moment bleef hij staan bij een deur en keek ze hem aan: ‘Voor zover ik weet is dit niet de deur die ik gebruik als ik vertrek?’
Er verscheen een grijns op zijn gezicht terwijl hij met zijn elleboog de deur openmaakte: ‘Dit is de deur die je gebruikt als je bij mij blijft slapen.’
HOOFDSTUK 35:
'Ik hoop dat Potter en Weasley snel komen.' zei Melina bibberend, 'Ik vind maar griezelig en ongemakkelijk zo, op zo'n verlaten deel van de school.'
In de stilte van de nacht, klonk er een zacht, bonzend geluid, dat de stilte af en toe verbrak. Melina wierp Blaise een angstige blik toe en hoopte dat Harry en Ron zo snel mogelijk zouden arriveren.

‘Nou, waar waren we..’ klonk het gladjes terwijl ze vanuit haar ooghoek zag hoe hij iets uittrok.
‘Iets met Draco..’ mompelde ze terwijl ze voelde aan het heerlijk zachte, zijden sprei die over het bed lag. Ze ging op het bed liggen en voelde hoe ze omringd werd door zachte stoffen, waardoor ze de verleiding niet kon weerstaan om met haar ogen dicht over het dekbed te voelen. Ze voelde hoe het bed langzaam links van haar omlaag zakte en hoe ze er automatisch heen schoof, hij kwam naast haar liggen en voelde langs haar arm, waarmee ze over de zijden sprei aaide: ‘Nee, daar waren we al lang voorbij..’ Ze voelde hoe het matras nu aan weerszijden van haar zakte en zijn knieën tegen de buitenkant van haar benen. Langzaam opende ze haar ogen terwijl hij over haar heen zaten haar handen langzaam over de zijde omhoog liet glijden waardoor hij langzaam weer op haar ging liggen en op een paar millimeter van haar gezicht bleef: ‘Volgens mij waren we hier gebleven..’

Na enkele minuten hoorden Melina en Blaise zachte, langzame voetstappen. Voorzichtig schuilden ze achter en grote, donkere pilaar, zodat ze niet gezien zouden worden. Melina keek naar de deur, er kwamen twee gedaantes aanlopen. Mogelijk waren het Harry en Ron, maar daar konden ze niet van uit gaan. De voetstappen kwamen steeds dichterbij, Melina probeerde kenmerken van de personen op te vangen, maar het was te donker om iets te zien.
'Het is een schande!' klonk een woedende, vrouwelijke stem, die verdacht veel leek op die van mevrouw McGonagall.
'Het moeten leerlingen zijn geweest, het kan niet anders. De school is beschadigd door deze ongein, dit wordt niet getolereerd.' ging de vrouw verder, 'De leerlingen die hiervoor verantwoordelijk zijn, staat een forse straf te wachten!'
Blaise en Melina wisselde een korte blik. De gedachte dwaalde door het hoofd van beiden: het sneeuwmonster had een deel van Hogwarts gesloopt.

Adora schrok lichtjes, haar geweten vertelde haar dat ze moest maken dat ze wegkwam, maar haar lichaam vertelde haar dat ze wilde blijven. Met een subtiele grijns en twinkelende ogen begon hij haar weer vol passie te zoenen, waardoor ze direct weer werd onderdompelt in warmte en comfort. Ze voelde het aangename wrijven en strelen van zijn handen over de hare, hoe hij subtiel omlaag zakte met kussen en onderhand bij haar hals was aanbeland. Haar ademhaling werd zwaarder en ze voelde hoe ze alsmaar meer een honger naar Lucius kreeg, naar het kussen van zijn lippen, het in zijn huid zetten van haar tanden en het voelen langs zijn lichaam. De verslaving werd alsmaar sterker, bleef aan haar trekken en zorgde ervoor dat ze het alsmaar warmer kreeg en gevoeliger werd voor alles wat hij deed. Het was nog maar een paar weken geleden dat ze hem voor het eerst gezien en gesproken had, maar ze voelde een onophoudelijk verlangen naar hem en de manier waarop hij haar behandelde.

Lucius had onderhand het lint van haar jurk losgemaakt en op de grond laten vallen, waarna hij zijn handen onder haar rug liet glijden om haar vervolgens lichtjes op te tillen en met een hand naar de ritssluiting van haar jurk ging. Haar hart klopte in haar keel, ze wist dat het fout was, maar het voelde goed, het voelde beter dan goed het was een verslavend lekker gevoel. Ze probeerde zichzelf scherp te houden en fluisterde: ‘Je bent getrouwd..’
‘Als dat is wat je er van weerhoudt.. ’ klonk het trillende antwoord en ze voelde hoe hij iets op het nachtkastje gooide en hoe hij met zijn ring loze vinger langs haar wang ging: ‘Vanavond niet.’ Ze drukte zich tegen hem aan, zodat hij haar jurk langzaam open kon ritsen en ze voelde de verleiding om zijn kleren van zijn lijf te scheuren: hij was veel te aantrekkelijk. Een beestachtige honger borrelde langzaam op vanuit haar onderbuik en ze kon haar verlangens niet meer bedwingen. Haar handen schoten over zijn schouders en met grof geweld rukte ze zijn kleding los, waarop hij zwaar ademend haar toestond zijn bovenkleding op de grond te gooien en met haar handen over zijn blote borstkas te gaan. Ze voelde hoe hij begon te shaken en begon complimentjes in zijn oor te fluisteren waarop hij de controle verloor en haar prachtige baljurk openscheurde, op de grond smeet en in haar nek begon te zoenen, waarop ze zijn riem losmaakte.

McGonagall en de persoon waarmee ze was, liepen richting de pilaar waar Blaise en Melina achter stonden. De deur naar de Great Hall was maar een paar meter van ze af. Ze moesten doodstil blijven om niet betrapt te worden. De gedaantes kwamen steeds dichterbij en Melina merkte dat ze zwaarder ging ademen, de zenuwen gierden door haar lichaam. Ze wist dat als ze nu betrapt zouden worden, ze een hele hoop ellende stond te wachten. Blaise plaatste zijn hand voor Melina's mond, zodat haar ademhaling werd gedempt. De personen stonden nu vlak voor de pilaar; het waren McGonagall en Dumbledore. Dumbledore legde zijn oude, verschrompelde hand op de deurklink.
'We komen er eventueel wel achter, Minerva.' zei hij kalmpjes, 'En de schuldige leerlingen zullen worden gestraft.' Langzaam opende hij de deur en liep naar binnen, gevolgd door McGonagall.
De deur sloot en Blaise haalde zijn hand voorzichtig weg. Melina zuchtte opgelucht; ze kon weer adem halen.
'Waar blijven die verdomde Gryffindors?' vroeg ze op een geïrriteerde, maar angstige toon. Twee personen verschenen uit het naast haar.
'Hier zijn we, verdomde Slytherin.' klonk Ron Weasley's stem. Melina zuchtte opgelucht, voor het eerst in haar hele leven was ze blij Weasley te zien.

Ze gaf toe aan de trekkende, brandende honger om zijn lichaam tegen de hare te krijgen en trok nu ook zijn broek uit, waarop hij haar in de kussens duwde en de dekens over hen heen sloeg. Hij haar kuste haar hals terwijl hij met hijgende stem begon te fluisteren: ‘Plan gewijzigd… Hij verdient jou niet…’ Ze gleed met haar benen langs de zijne en voelde hoe ze smoorverliefd was geworden op zijn diepgrijze ogen. Ze zette zachtjes haar tanden in zijn nek waarop hij een zachte kreet losliet en haar onder de dekens nog dichter tegen hem aandrukte: ‘… Ik wil niet meer dat je met Draco trouwt..’ Ze werd overmeesterd door het verlangen naar zijn huid en ging met haar tong langs zijn kaaklijn. Zijn stem begon te trillen: ‘ ik wil dat je met mij trouwt..’


'Gelukkig zijn jullie er!' zei Melina opgewekt, wat verbazing bij Ron, Harry én Blaise opwekte. 'Ik zal meteen met de deur in huis vallen: hebben jullie Adora gezien?'
Harry en Ron keken elkaar verward aan. 'Wanneer?'
'Nou, tijdens de opening van het bal, heb jij met haar gedanst.' Melina knikte naar Harry, 'En sinds de danslessen van laatste week leek dat jullie wel weer vrede met elkaar hadden.' Melina knikte opnieuw, maar dit keer Rons kant op. 'Hebben jullie enig idee waar Adora zich momenteel bevind? Of na de dans heen is gegaan?'
Ron schudde zijn hoofd. 'Sorry Melina, wij hebben Adora niet meer gezien na de dans. Ik weet alleen dat ze naar buiten ging. We kunnen geen vrienden meer zijn met haar, dat zei ze zelf en dat accepteren we. We kunne je niet verder helpen.'
Melina keek Ron verbaasd aan. 'Waarom kunnen jullie geen vrienden meer zijn?'
'Ach, ze heeft er alles voor over om Malfoy voor zich te winnen. Mogen we nu gaan?'
Een schok schoot Melina's lichaam binnen. Het creëerde in een korte tijd een onverdraagbare pijn. Elke pijnlijke seconde vormde een scheur in haar hart. Het idee dat Adora haar dit aan kon doen brak haar hart in duizenden stukken. Was Draco daarom verdwenen? Was Adora nu bij Draco in Malfoy Manor? Melina legde haar hand op haar borstkas en probeerde de tranen tegen te houden.
'Ja...' fluisterde ze zachtjes.
HOOFDSTUK 36:
Adora en Lucius lagen nog te knuffelen toen er ineens op de deur werd gebonsd en ze Draco's stem hoorden:'Goedemorgen, vader, kan ik u even spreken!' zijn stem klonk angstig. Verbaasd keken Adora en Lucius elkaar aan en keken de kamer rond, die was nog pikdonker. ‘Het is nog donker.’ Fluisterde ze zachtjes, en ze voelde hoe hij rechtop ging zitten: ‘De gordijnen houden altijd zonlicht tegen, maar..’ Hij maakte zijn zin niet af, maar ze begreep wat hij wilde zeggen: ze hadden waarschijnlijk al een behoorlijk poosje intiem liggen knuffelen, maar kon nooit al ochtend zijn zonder dat ze geslapen hadden! Draco bleef kloppen en ze hoorde hoe Lucius zijn ochtendjas aantrok en toch maar naar het raam liep. Hij trok het gordijn open en tot hun verbazing werd de hele kamer verlicht door een bundel zonnestralen: het was wel degelijk ochtend. Geschokt keek hij naar buiten, en daarna naar Adora, die niet wist wat ze moest zeggen, dit was onmogelijk. Ze vond het heerlijk om met hem te liggen vozen maar ze konden onmogelijk de hele nacht bezig zijn geweest met elkaar. Hij dacht blijkbaar hetzelfde want hij liep peinzend naar de deur en maakte het slot ongedaan.

De volgende dag had Melina al vanaf ’s ochtends vroeg een enorm misselijk gevoel, opnieuw gierden zenuwen door haar lichaam. Terwijl leraren leerlingen ondervroegen over wat er gebeurd was met de sneeuw, had Melina zich zo veel mogelijk verstopt. Ze had elke leraar ontweken, net als Blaise, Pansy en Margaret. Ze mochten niet betrapt worden, want de straffen werden met de minuut erger.
'Blaise...' fluisterde Melina in zijn oor, 'Ik denk dat we beter naar Hogsmeade kunnen gaan. Als we ondervraagd worden is er een grote kans dat we gesnapt worden.'
Blaise knikte instemmend. 'Ik zoek Pansy en jij zoekt Margaret, over 10 minuten zie ik jullie voor de ingang van de leerlingenkamer en moeten we zo onopvallend mogelijk naar Hogsmeade zien te komen.'

Draco stond in de deuropening van de slaapkamer met de ochtendprofeet in zijn hand en een lijkbleek gezicht: ‘Vader.. We moeten praten.’
Lucius schudde zijn hoofd: ‘Later, Draco, later.’
Adora zag hoe Draco de kamer in wilde kijken en verstopte zich uit reflex vliegensvlug onder de dekens. Lucius kapte Draco af en sprak met hem af dat hij onder het avondeten wel met hem zou praten, waarna hij de deur sloot en weer op slot deed. Adora hoorde dat de kust veilig was en kwam weer onder de dekens vandaan, waarna ze naar adem moest happen. Lucius ging met zijn handen over zijn gezicht en keek met grote ogen voor zich uit, waarna zijn ogen naar Adora gingen: ‘Het is ochtend.’ Adora begreep het zelf ook nog niet helemaal, maar glimlachte en klopte met haar hand op het bed naast haar, zodat hij op bed ging zitten. Ze ging achter hem zitten en sloeg haar armen om hem heen, waarna ze hem een kus op zijn schouder gaf: ‘Ik had nog uren door kunnen gaan.’
Ze voelde hem diep zuchten en legde haar gezicht in zijn hals, waarna ze fluisterde: ‘Maar ik heb mijn slaap wel nodig..’ ‘Ik ook..’ was het korte antwoord, waarna hij zich omdraaide, Adora vastgreep en weer onder de dekens ging liggen: ‘Dus dat tekort moeten we nu maar inhalen. Welterusten.’ Hij had haar tegen hem aangedrukt en ze lachte: ‘Oké, Welterusten..’ Ze haalde diep adem, nestelde zich in zijn armen en zakte al snel weg in slaap.


Melina had Margaret al snel gevonden bij de snoepvoorraad van de Slytherins en Blaise was al snel met Pansy aan komen lopen. Blaise knikte naar Melina en Melina knikte terug: ‘Nu wordt het lastig, hoe komen we onopvallend naar Hogsmeade.’
‘Ik heb geen idee, ze houden de deuren in de gaten, dus daarlangs gaan is geen optie.’
Melina zuchtte: ‘O, heel fijn, ze houden iedereen nu dus al in de gaten.’
‘Als we niet via de deuren kunnen, hoe komen we er dan?’
Melina keek langs Blaise heen, naar het raam en kreeg ineens een idee:
‘We gaan via een raam Blaise.’
‘Via een raam?’ klonk de schelle stem van Pansy, ‘Hoe wilde je dat gaan doen, Magic?’
Het leek tot Blaise door te dringen en hij knikte: ‘Ja, ja, dat is een goed plan! Ik weet al welk raam!’
Margaret had geen inbreng en volgde Blaise toen hij voorop liep, met vlugge passen naar het lokaal waar wel eens Magisch Rekenen werd gegeven.’
‘Blaise,’ Melina kwam naast hem lopen en ze liepen een hoek om, ‘Waarom ga je naar dat lokaal?’
‘Dat lokaal grenst aan de Hogsmeade-zijde, vanwaar we onopvallend langs de rand van het Verboden Bos kunnen lopen.’
‘Het verboden bos? Hogsmeade-zijde?’
Blaise knikte, keek even om zich heen toen ze bij de deur van het lokaal stonden en pakte zijn toverstok: ‘Alohamora!’

Adora en Lucius hadden doorgeslapen tot het avondeten en werden door een huiselfgewekt, die kwam aankondigen dat hij moest aangeven wat hij wilde eten. De huiself klopte op de deur, waardoor ze allebei langzaam wakker werden, maar Adora had geen zin om uit het warme bed te gaan. Lucius begon langzaam rechtop ze zitten maar ze trok hem weer omlaag: ‘Het is al weer bijna avond, we kunnen net zo goed blijven liggen tot morgenochtend.’ Hij keek haar aan en begon te grijnzen: ‘Wat een fantastisch plan, afgezien van het feit dat we nog moeten eten, douchen en ik Draco nog te woord moet staan, is het een fantastisch, waterdicht plan.’ Adora lachte: ‘Oke, de boodschap is duidelijk, het is een slecht plan.’

Ze liepen het lokaal in en Melina zag wat hij bedoelde: via de ramen van het lokaal konden ze Hogsmeade al zien liggen, ze hoefden alleen nog langs het verboden bos te lopen. Ze was nog nooit dichtbij het verboden bos geweest en keek naar Blaise, die met een spreuk een groot raam openmaakte, dat was ingelegd met gekleurd glaswerk: ‘Blaise, als we langs de rand van het verboden bos lopen, en de surveillanten komen onze kant op, dan worden we gesnapt!’
Er verscheen een grijns op Blaise’ gezicht: ‘Dan gaan we door het verboden bos.’
Met die woorden sprong hij uit het raam, hoorde ze een harde bonk en rende ze naar het raam: ‘Blaise?!’
Ze stak haar hoofd door het raam en keek langs de hoge muur naar beneden, waar een paar meter onder haar Blaise in de sneeuw lag, grijnzend: ‘Lekker zacht, sneeuw.’
Melina haalde opgelucht adem: ‘Nou, jongens.’ Ze keek naar Pansy en Margaret, die de deur van het lokaal van binnenuit op slot deden, ‘kom op, we moeten gaan.’
Pansy en Margaret keken elkaar even bedenkelijk aan, maar wisten dat er niets anders op zat. Ze liepen naar het de opening van het raam en Pansy liet zich er met haar ogen dicht doorheen vallen, waarna ze met een harde plof op de zachte sneeuw terecht kwam.
‘Alles nog oke?’ sliste Melina naar beneden en Pansy stak haar duim op, waarna Blaise haar overeind trok en hij naar Melina gebaarde: ‘Schiet op, Mel! Er komen mensen aan!’

Lucius ging rechtop zitten en schudde lachend zijn hoofd: ‘Ik hoor het wel wanneer je een beter plan hebt.’ waarna hij alsnog zijn ochtendjas aan ging trekken. Adora ging ook rechtop zitten, wikkelde de deken om haar heen en keek de prachtige kamer rond. Ze was nog nooit bij iemand blijven slapen, laat staan bij iemand in bed. Ze grijnsde: het was het dubbel en dwars waard geweest. Lucius had de deur open gedaan voor Dobby, die meteen druk binnen kwam lopen met honderden vragen over hun voorkeur van het eten. Lucius raakte lichtelijk geirriteerd, hij was nog maar net wakker, en keek naar Adora, die een beetje slaperig glimlachte. ‘Moment.’ Klonk het kil, waarop hij naar haar toe liep en ze verbaasd opkeek: ‘Hm?’ Lucius legde een badjas voor haar neer en knikte bijna onopvallend naar een deur in de kamer, die waarschijnlijk naar zijn badkamer leidde. Adora knikte terug, sloeg de badjas om en klom uit het bed.

Margaret bleef voor het raam staan en Melina keek haar raar aan: ‘Margaret, wat is er.’
Margaret keek schuldig naar de opening van het raam en daarna naar haar buik, waarop Melina het probleem al snapte: ‘Meisje, daar pas je wel doorheen, kom op.’ Margaret ging zitten in de opening, en Melina zag dat het toch wel krapjes zou worden, het was nou eenmaal de dunste niet. Ze bij Margaret vandaan, die met haar gezicht buiten in de opening zat, nam een aanloop en rende naar haar toe, waarop ze tegen haar op beukte en Margaret voorover met een gil in de sneeuw viel: plat op haar gezicht. Meline stak snel haar hoofd weer door het raam en keek naar beneden, naar Margaret die langzaam rechtop ging zitten en sneeuw uitspuugde. ‘Sorry!’ riep ze naar beneden, maar zag op dat moment de mensen waar Blaise het over had gehad: er kwamen twee docenten aangelopen vanaf Hagrids hut. Gehaast gebaarde ze Blaise, die Margaret onder het raam vandaan schoof en Melina liet zich uit het raam vallen. Ze kneep haar ogen dicht en voelde hoe ze meters omlaag viel, het leek in slow motion te gaan en ze hoopte dat als ze zou landen haar maag nog op zijn plek zat.
HOOFDSTUK 37:
Er stonden allerlei glazen flesjes in de badkamer en ze trok de kurk van een flesje af met witte vloeistof en ademde de deur in: oleanders. Ze stopte hem weer dicht en ging naar het volgende flesje: waterlelie. Ze zocht naar vanille, maar er stonden zoveel glanzende flesjes in de hele badkamer dat ze ze nooit allemaal zou kunnen gaan ruiken. Met een willekeurig flesje in haar hand liep ze naar de douche

Met een zachte klap voelde Melina hoe ze op de grond terecht was gekomen, en dat Blaise gelijk had, de sneeuw was heerlijk zacht en had haar val gebroken. Ze voelde sneeuw in haar nek en hoorde de stemmen van de professoren, waardoor ze overeind schoot en naar Blaise keek, die haar wenkte dat ze de bocht om moesten rennen. Pansy en Margaret hadden zijn idee al opgevolgd, en Melina rende ook snel langs de muur verder, waardoor ze Hogsmeade steeds beter kon zien. Ze hoorde ineens een zacht, ploffend geluid en keek achteruit terwijl ze doorrende: haar toverstok was gevallen. Ze bleef staan en rende terug, maar stond toen duidelijk in het zicht van de docenten, waarvan eentje opkeek en de andere aanstootte: ‘Kijk een leerling!’ ‘Blijf staan! Jij mag hier niet zijn!’ Melina bleef twijfelend staan, maar rende toch naar haar toverstok, waarop een van de docenten zijn toverstok trok en een spreuk op haar afvuurde. Melina liet zich uit reflex meteen voorover in de sneeuwvallen, waardoor de spreuk over haar heen ging en ze een kreun achter haar hoorde. Ze keek geschokt achterom: Pansy was geraakt, er had zich een touw om haar benen gewikkeld, waardoor ze was omgevallen en over de grond kroop als een zeehond.

‘Je droogt vanzelf wel op.’ Was het melige antwoord en Adora keek met haar hoofd om de hoek en begon te lachen: ‘Lucius!’ Hij grijnsde, pakte een handdoek uit een lade en liep naar haar toe. Adora begon het koud te krijgen en grijnsde: ‘Dank je.’ Maar hij liet de handdoek niet los en trok een wenkbrauw op: ‘Voor wat hoort wat.’ Ze rolde met haar ogen en begon weer te lachen: ‘Wat had je in gedachten, een natte, glibberige knuffel?’ ‘Dat lijkt me heerlijk.’ Klonk het gladjes en Adora keek hem verbaasd aan: ‘Gek, ik ben hartstikke koud!’ ‘Daar zijn oplossingen voor.’ Hij draaide de douche weer open, drukte haar eronder en trok zijn ochtendjas uit ,waarna hij bij haar onder de douche ging staan. Adora voelde het warme water weer over haar gezicht gaan en glimlachte: ‘Ja dat kan natuurlijk ook?’

Melina moest stiekem wel lachen om de aanblik van de zeehond-Pansy, maar zag vanuit haar ooghoek hoe de professoren op hen af kwamen rennen. Ze greep snel haar toverstok en rende terug, richting Pansy, waar Blaise onderhand ook naar toe was gerend, pakte Pansy’s linkerarm, waarop Blaise de rechter pakte en ze haar zo snel mogelijk meezeulden terwijl ze langs de ronde muur van een torentje renden, uit het zicht van de docenten. Ze legden Pansy snel neer, en Blaise vuurde een spreuk op het magische touw af, dat direct losliet en als een zielig worm piepend wegkroop langs de muur. Melina lachte om het touw en Blaise keek haar streng aan: ‘We moeten wegwezen, op mijn teken rennen we het Verboden Bos in, oké.’ Melina keek hem vragend aan: ‘Nee, Blaise! Het verboden bos is niet voor niks verboden!’

Adora voelde zijn warme lijf weer tegen haar aandrukken en de vlinders wild door haar buik vliegen, waarna ze ineens haar geweten op voelde komen en terwijl ze zijn armen om haar heen voelde naar hem opkeek: ‘Doe je dit bij iedereen die je tegenkomt in Hogsmeade?’ Hij grijnsde weer: ‘In feite heb ik dit nog nooit eerder gedaan, maar ik heb dan ook nooit de neiging gehad om bij iemand onder de douchte te gaan staan.’ Adora glimlachte en sloeg haar armen om zijn vochtige nek: ‘Ik voel me waarlijk vereerd dat je die neiging nu wel hebt.’ ‘De eer is aan mij.’ Klonk het lachende antwoord en ze voelde zich weer gerustgesteld, waarop ze alles om haar heen vergat en genietend tegen hem aan onder het warme water bleef staan.

De docenten kwamen dichterbij gerend en Melina trok Pansy overeind. Ze keken elkaar aan, en hoorden ineens een zoevend geluid langs hun oren schieten, waarna ze zagen dat er weer spreuken op hen afgevuurd werden te stoppen. ‘Rennen!’ schreeuwde Blaise, waarop Melina zich geen seconde bedacht en het op een lopen zette richting het bos. Ze rende zo hard als ze kon, ontweek de gele stralen die op haar afgevuurd werden, sprong van veel te hoog van een trap af, landde pijnlijk, zakte door haar knieën, maar rolde verder en krabbelde weer overeind. Vanuit haar ooghoek zag ze hoe de anderen achter haar aan kwamen en hoe ze spreuken met touwen hun om de oren vlogen, waarop Melina ineens over een boomstronk struikelde en voorover viel. Ze spuugde sneeuw uit en keek even omhoog naar de metershoge, zwarte bomen: het verboden bos. Een spreuk scheerde op het nippertje langs neus: ‘Kom daar onmiddellijk vandaan! Dat is verboden!’ Ze krabbelde weer overeind en uit overlevingsinstinct rende ze zo snel als ze kon het verboden bos in, met de anderen achter haar aan.

‘Je bent leuk als je doorweekt bent.’ Grinnikte ze en hij gaf een zoen op haar natte wang: ‘Als je maar niet verwacht dat ik nu voor je in de regen blijf staan tot ik doorweekt ben.’
‘Neuh,’ ze tikte met haar wijsvinger speels op zijn neus, ‘Maar de douche is een ander verhaal, dan verwacht ik het natuurlijk wel.’
‘Daar heb ik nou totaal geen moeite mee.’
‘Nee, toch niet?’
‘Absoluut niet.’
‘Dus als je morgen gaat douchen..’
Hij grijnsde en schudde zijn hoofd: ‘Ik denk niet dat ik nog zonder jou kan douchen, hierna.’
Ze voelde haar hart in haar keel kloppen en probeerde niets te laten merken van hoe leuk ze dit vond: ‘Dan zal je maar in bad moeten gaan.’
Hij lachte: ‘Wijsneus.’
‘Ik vind juist een waardige oplossing voor je verslavingsprobleem!’
‘Dat het een verslaving voor me is, is duidelijk, ik ben echter niet de enige.’ Hij keek haar grijnzend aan en ze probeerde haar kalmte te bewaren: ‘En toch moet je in bad als ik er niet ben.’
‘Dan moeten we maar vaak gaan douchen dit weekend.’
‘Je hebt vast geen tijd om-‘
‘-dan maak ik tijd.’
Daarmee was de discussie beëindigd, ging de douche uit, pakte hij een grote, warme handdoek van de verwarming en sloeg hem bij haar om, waarna hij haar een kus op haar voorhoofd gaf en ze een blos kreeg. Hij trok een wenkbrauw op en grijnsde: ‘De hele avond heb je bij me in bed gelegen, ik heb met je onder de douche gestaan, en dan krijg je pas een kleur als ik je op je voorhoofd kus?’ Ze keek naar de glanzende vloer: ‘Blijkbaar.’
‘Wat ben je toch ook een schatje.’ Was het lachende antwoord en ze begon zich enigszins verward af te drogen: ze had inderdaad bij hem in bed gelegen en met hem onder de douche gestaan, waarom had het in godsnaam zover kunnen komen. Op dat moment kwam Lucius de badkamer weer in en voelde ze de vlinders in haar buik, waarna ze grijnsde: ‘Oja, daarom.

Melina rende zigzaggend tussen de bomen door en Blaise haalde haar hijgend in: ‘Mel, we moeten naar rechts afwijken, richting Hogsmeade!’ Melina knikte, en merkte dat het bos langzaam donkerder werd naarmate ze er dieper ingingen. Ze pakte haar toverstok: ‘Lumos!’ zodat ze goed kon zien waar ze rende en ging achter Blaise aan, met Pansy en Margaret achter haar aan. Blaise had altijd al een goed richtingsgevoel gehad, en nu ook, want het bos werd langzaam weer wat lichter en voor ze het wist stonden ze aan de rand van het bos, ademde ze de frisse avondlucht in en keek ze naar de gezellige lichtjes van Hogsmeade. Het schemerde onderhand en ze besloten naar de Drie Bezemstelen te gaan om wat te drinken.
HOOFDSTUK 38:
breed | normaal | small

'We moeten hier wachten.' zei Blaise vastberaden, maar er klonk angst in zijn stem en zijn gedachten waren van zijn gezicht af te lezen, terwijl hij die probeerde de verbergen achter een glas boterbier.
'Ja,' klonk het rechts van hem bij Margaret, 'het waait vast wel over, als we lang genoeg wachten.'
Melina schudde haar hoofd een voelde een brok in haar keel: 'Ons sneeuwmonster heeft dingen verwoest jongens, dat vergeten ze echt niet zomaar. En ze hebben die docenten niet gehoorzaamd, zijn het Verboden Bos ingegaan en zonder toestemming zijn we ´s avonds naar Hogsmeade gegaan!´
Blaise keek even rond en sloeg zachtjes met zijn hand op tafel: 'En tóch blijf ik hier eten, ik ga écht niet terug voordat iedereen weer op bed lig.' De anderen knikten instemmend: teruggaan was op dit moment nog geen veilige optie.

Adora zat aan tafel in een dure, zwarte jurk, met de meest verrukkelijke gerechten tegenover haar in glazen schalen en op zilveren platen. Ze keek naar het pure, zilveren bestek en naar de glanzende weerspiegeling in haar glas. Ze keek even rond, van Lucius naar Draco, die met de profeet naast zijn bord zat en wachtte tot zijn vader klaar was met het praten tegen de huiself over het dessert. De huiself knikte naar zijn meester en liep vervolgens weg. Draco sloeg meteen toe: ‘Vader we moeten praten.’ Lucius knikte kil en keek met een vragende blik naar de profeet in zijn hand, waarop Draco hakkelend zijn verhaal begon en de krant liet zien: ‘Er is een sneeuwmonster geweest op Hogwarts.. het staat op de voorpagina, het heeft van alles verwoest!’ Lucius trok een vuil gezicht: ‘Ik heb je moeder nog zo verteld dat Hogwarts niet de juiste school was, dit is weer typisch iets voor die rotzooi die door Dumbledore wordt gerund.’

Melina keek zuchtend voor zich uit en keek naar haar bord spaghetti. Ze hadden met z’n allen besloten te blijven tot de Drie Bezemstelen dicht ging, zodat ze ‘s nachts ongezien weer naar binnen konden sluipen, maar ze had eigenlijk geen honger. Pansy praatte opgetogen met Margaret over nutteloze onderwerpen en Blaise keek Melina aan: ‘Mel, is er iets?’
Melina zuchtte even, terwijl Pansy en Margaret opstonden om meer te drinken te gaan halen bij de bar. Ze keek langs de kaars naar Blaise die haar bezorgd aankeek: ‘Je hoeft je echt niet zo druk te maken om straf, hoor, Snape komt sowieso wel voor ons op, en we worden niet gesnapt.’
Ze schudde haar hoofd: ‘Nee, dat is het niet Blaise, dat is het niet.’

Draco zuchtte: ‘Het is veroorzaakt door leerlingen..’
‘Dat lijkt me vanzelfsprekend, maar Draco, waarom vertel je me dit.’
Draco keek schuldig naar de tafel en Adora realiseerde zich ineens dat zij haar zus een spreuk had geleerd over het maken van sneeuwmonsters, een paar jaar geleden tijdens het sneeuwballen gevecht op kerstavond. Adora had de spreuk zelf gemaakt met een Latijns woordenboek erbij op die avond. Ineens schoot er een brok in haar keel: dit betekende dat Melina de enige was die het sneeuwmonster had kunnen maken. Ze griste de krant uit Lucius’ handen: ‘Laat zien!’ Hij trok een wenkbrauw op en zei plagerig: ‘Hoe vraag je dat netjes.’
Adora wierp hem een dodelijke blik toe: ‘Laat zien of ik fileer je levend?’
‘Het is maar één woord, Adora.’
Er verscheen een grijns op haar gezicht en ze zei kortaf: ‘Douche.’

Blaise nam een hap van zijn pizza en keek haar weer aan: ‘Wat is er dan.’
Melina keek zuchtend om zich heen, maar Pansy en Margaret zouden voorlopig bij de bar blijven hangen, gezien ze allebei met hun haar spelend tegenover de knappe barjongen bleven staan. De kust was veilig en ze keek weer naar Blaise: ‘Blaise, je bent m’n beste vriend, ik kan je alles vertellen, toch?’
Blaise knikte: ‘Alles.’
‘Weet jij.. Draco en ik, weet je, het is ingewikkeld, ik dacht dat we nu zeg maar samen waren..’
Blaise zuchtte: ‘Je baalt ervan dat ze bij Draco is, of niet.’
Melina knikte en voelde een brok in haar keel: ‘Ik snap het niet Blaise, ze weet dat ik hem leuk vond!’
‘Misschien is ze bij hem om een andere reden? ‘probeerde hij, maar ze schudde haar hoofd.
‘Ze is daar voor Draco, het verklaart waarom ze ineens zo verandert is!’
‘Hoe bedoel je?’
‘Nou dat ze ineens zo perfect en Slytherin is geworden! Ze deed het voor Draco!’
‘Tja, ik moet toegeven dat het haar goed gelukt is.’
Melina keek hem nors aan, waarop hij een verontschuldigende blik kreeg: ‘Sorry.’
‘Nee, het geeft niet, maar ik snap het gewoon niet! Ik wil weten wat er daar gebeurt!’
Blaise keek haar vriendelijk aan: ‘Maak je nou maar geen zorgen, Mel, er is vast niks aan de hand, Draco heeft nog nooit interesse voor haar gehad.’
‘Waarom nodigde hij haar dan uit?’

Lucius’ gezicht vertrok bij het idee dat ze hem met één woord bedreigde niet meer met hem te gaan douchen en hij liet meteen de krant los, waarop ze de krant op haar bord legde en het artikel gladstreek. Ze keek naar het artikel waarboven een enorme foto te zien was van een sneeuwmonster dat woest alles om zich heen bevroor en vervolgens kapot sloeg. Adora grijnsde: de spreuk werkte dus nog steeds prima. Ze begon het artikel te lezen en haar glimlach verdween direct bij een knagende zin die McGonagall tegen de Profeet gezegd had: Hiervoor zijn leerlingen verantwoordelijk. De desbetreffende leerlingen zullen een straf krijgen in proportie van de gevolgen van hun daad: er is veel schade toegebracht aan schooleigendommen. Ze slikte: als haar zus hier verantwoordelijk voor was, mocht ze niet laten blijken dat ze wist dat Melina erbij betrokken was, anders zou Melina een groot probleem hebben.

Blaise nam nog een hap van zijn pizza en keek ineens op, waarvan Melina lichtelijk schrok: ‘Wat is er.’
‘Hij kan haar niet hebben uitgenodigd, Mel, hij wist namelijk óók niet waar Adora was!’
Melina’s gezicht vertrok en ze voelde haar hart in haar keel kloppen: hij had gelijk, Draco wist ook niet waar haar zus was toen ze op het bankje zaten, en daarna was hij de hele tijd bij haar geweest, dus kon niemand het hem ook verteld hebben. ‘Dus ze is niet bij Draco?’
Blaise keek vreemd op: ‘Ik denk dat ze wel bij Draco is.’
‘Maar je zegt net dat hij haar niet kan hebben uitge-…’ ze zweeg en er ging een belletje rinkelen, waarop ze Blaise aankeek en ze meteen begreep waar hij op doelde: ‘Meneer Malfoy.’
Blaise knikte: ‘Ik kan me herinneren dat hij haar een geschiktere partner voor Draco vond dan jou, Melina, het kan best zo zijn dat hij ze probeert te koppelen.’
Haar ogen werden groot: ‘Blaise, je bent een genie! Dat moet het zijn!’ Ze voelde een brede glimlach opkomen: dus Draco had er helemaal niks op in te brengen! Hij werd gewongen om met Adora te zijn! Blaise grinnikte: ‘Kijk, daar hebben we weer een blij gezichtje, ik zei toch dat je je geen zorgen moest maken.’
‘Dank je, Blaise.’
‘Daar ben je vrienden voor, en trouwens, Draco ziet Adora volgens mij sowieso niet zitten, veel te saai. Je zou eens moeten weten hoe hij over jou praat, man! Al jaren, maar nu kan ik het eindelijk een keer zeggen!’
HOOFDSTUK 39:
Adora had de krant weggelegd en keek Draco doordringend aan: ‘Het was best koud buiten, hè, gisteravond na het bal op de open plaats.’
Draco slikte een stukje vlees door en knikte ingehouden: ‘Behoorlijk frisjes.’
‘Het was zo koud dat je er makkelijk een sneeuwpop kon maken.’
Draco grijnsde: ‘Ja, maar er bleef niet veel sneeuw over toen-‘ Hij slikte en keek haar met grote ogen aan, waarop Adora hem kil aankeek en een wenkbrauw optrok. De enige manier om te weten hoeveel sneeuw er overbleef als hij daar een sneeuwpop zou maken was om daadwerkelijk een sneeuwpop te hebben gemaakt: hij realiseerde zich dat hij nu betrapt was. Adora wist niet precies wat ze ging doen met deze informatie, maar ze wist wel zeker dat ze het niet zou vertellen aan de professoren. Ze moest Draco en Melina hierbij helpen in plaats van tegenwerken.

‘Hoe Draco over mij praat?’ vroeg Melina verbaasd, en Blaise knikte, ‘Hij is vol lof over je, joh, hij is gek op je!’
Melina voelde zich warm worden, maar het gevoel trok weg bij de gedachte aan zijn ouders: ‘Z’n ouders zijn anders minder dol op me.’
‘Zijn ouders zijn dol op niemand, Melina, ze kunnen zelfs kil doen tegen mij, terwijl ik Draco’s beste vriend ben, puur bloed en ze geen haar beter zijn dan ik!’ Hij keek even naar zijn glas: ‘Nou ja, ze zijn wel tien keer zo rijk, maar dat maakt niet uit.’
‘Zijn ze zo tegen iedereen?’ vroeg Melina verbaasd, ‘Ik dacht dat het door mijn onhandigheid kwam!’
Ineens herinnerde ze zich hoe zijn ouders tegen Adora hadden gedaan en voelde een steek van jaloezie: ‘Maar Blaise, ze deden tegen Adora wel hartstikke aardig, nou ja, zijn vader dan.’
Blaise grijnsde: ‘Dat is dan een uitzondering.’
‘Daar word ik niet blij van, Blaise, ze is nu bij hem thuis.’
‘Ach joh, je maakt jezelf gek, als je zo graag wilt weten wat er aan de hand is, ga er dan naar toe!’
Melina keek verrast op: ‘Kan dat dan?’
‘Het is een Landhuis, geen Spaceshuttle, natuurlijk kan het.’
Haar ogen schoten van haar, inmiddels koud geworden, spaghetti naar haar glas, naar Blaise: ‘Zou hij dat niet erg vinden?’
‘Sterker nog,’ grijnsde Blaise, terwijl hij een slok drinken nam, ‘Ik denk dat Draco het hartstikke gezellig vindt als je erbij bent.’ Zijn gezicht betrok: ‘Maar zijn ouders zullen het niet waarderen.’
‘En als ik nou zeg dat ik mijn zus kom op zoeken omdat ze iets vergeten is?’
Blaise grijnsde: ‘Tja, hey, als jij naar de Malfoys wilt, dan ga ik wel mee, hoor.’
‘Zou je dat doen?’
‘Natuurlijk, ik moet toch op jou passen, en daarbij: ik verlang intens naar die heerlijke tiramisu die ze zo vaak hebben. Arrr!’
Melina snapte zijn piratenkreet niet, maar bleef opgewekt bij het idee dat ze Draco misschien zou kunnen zien en legde haar hand op Blaise’ pols: ‘Zullen we gaan, Blaise, dan zijn we ook meteen veilig voor de docenten die ons nu zoeken. Blaise knikte en keek even achterom naar Pansy en Margaret: ‘Maar als zij gesnapt worden zonder ons, zullen ze ons verklikken.’

Adora was onderhand aan een schoteltje Roomijs met Tiramisu begonnen en genoot er intens van. Ze sloot haar ogen en voelde hoe het ijs langzaam op haar tong smolt en hoe de heerlijke smaak door haar hoofd gierde. Ze deed haar ogen weer open en zag ineens de verbaasde gezichten van de Malfoys: het was blijkbaar nogal opgevallen dat ze zat te genieten. Ze rolde met haar ogen: dit was echt iets voor haar zus geweest om te doen. Ze zuchtte en kreeg haar gezicht in de plooi, waarop ze hen een voor een met opgetrokken wenkbrauw en opgeheven hoofd aankeek: ‘Als jullie ook een hapje willen, kunnen jullie het ook gewoon vragen. Iemand het eten van zijn bord staren is over het algemeen niet geaccepteerd en daarbij tamelijk oncomfortabel, heren.’ Ze keken meteen weer naar hun bord en Adora grijnsde: ze was dol op de etiquetteregels, ze was er altijd al gehaaid in geweest en wist precies wat ze wel niet kon maken aan tafel, wat perfecte informatie was als je met mensen als de Malfoys dineerde.

Er viel een baksteen in Melina’s maag: ‘Je bedoelt dat we hun mee moeten nemen?’
‘Dat is wel het verstandigste.’
‘Dus dan gaan we met vier mensen tegelijk, onaangekondigd naar de Malfoys?’
Blaise lachte: ‘Ja daar lijkt het wel op, verrassingsfeestje voor Draco?’
Melina keek bedenkelijk, normaal gesproken als ze dit soort dingen deed liep het altijd slecht af als ze niet kon uitleggen wat ze aan het doen was, ze moest iets verzinnen waarom ze met zijn vieren op z’n stoep zouden staan als Draco de deur open zou doen. Blaise las haar gedachten en schoof zijn bord opzij: ‘We kunnen zeggen dat het een feestje is omdat hij heeft gewonnen met Quidditch van Huffelpuf?’
Melina knikte: ‘Ja, hij had het er voor de brunch ook al over, dat hij dat tegen zijn familie zou zeggen, dus ik denk dat dat nog best zou kunnen!’ Haar gezicht klaarde weer op: ‘Dat is echt een goede reden, volgens mij!’
Blaise riep Pansy en Margaret erbij, die chagrijnig afscheid namen van de barjongen, die , zodra ze met hun rug naar hem toe liepen, opgelucht ademhaalde en snel begon te praten tegen de andere barman. Pansy en Margaret kregen het plan uitgelegd van Blaise en stemden vrolijk in. Pansy werd overtuigd door het idee dat ze bij Draco kon zijn. Waarom Margaret mee wilde was niet helemaal zeker, maar Melina wist wel zeker dat het iets te maken zou hebben met de tiramisu waar Blaise het over had gehad. Ze pakten hun mantels, Blaise rekende af, en ze liepen naar het uiteinde van Hogsmeade om te verdwijnselen.

Adora zat nog steeds te genieten van haar toetje, toen ze keek naar het bord van Draco, waar een dame blanche op stond, en het bord van Lucius, waar ze ijs met advocaat zag en trok een vies gezicht. Lucius zag het blijkbaar en begon te lachen, waardoor Draco verbaasd opkeek. 'Adora, meisje, wat is er.' grijnsde hij, 'hou je niet van ijs?' Draco keek vreemd van zijn vader naar Adora.
'Neen, ik hou niet van Advocaat.'
Hij trok een wenkbrauw op: 'Weet je wel wat het is?'
'Alcoholische vla.' Weer begon hij te lachen:
'En ik maar denken dat je intelligent was.'
Adora keek op:'Ik heb gewoon humor.'
'Allicht een beetje vreemde humor?'
'Zei de man met de alcoholische vla, wie is hier nou raar dan.'
Lucius schudde lachend zijn hoofd en deed wat ijs met advocaat op zijn lepel, waarna hij het haar voorhield:'Hier, proef, het is heerlijk.'

Melina, Blaise, Pansy en Margaret stonden in de ijskoude lucht tegenover het enorme Malfoy Manor. Blaise grijnsde:'Het Tiramisukasteel.'
Lachend stootte Melina hem aan:'Lekker respectvol ben je weer, alsof hier alleen maar Tiramisu te halen valt.'
Blaise schraapte zijn keel:' Het TiramisuZwembadDracokasteel.'
'Prachtige naam, Blaise, ik zou het voorstellen aan zijn vader om het huis zo te noemen.'
'Ik denk niet dat hij mijn voorstellen nog aanneemt sinds ik voorstelde dat hij een ballenbak onder de trap moest plaatsen.'
Melina barstte in lachen uit:'Een Ballenbak?!'
'Ja, ik landt altijd zo hard als ik van de leuning glijd.'
'Blaise, je kan dat echt niet maken bij de Malfoys!'
'Hey!' zei hij streng, 'Trapleuningglijden is een sport! Je moet er getraind in zijn, je doet alsof het een spelletje is!'
'Dat is het ook!'
'Oke, vooruit, voor deze keer geef ik je gelijk.' Op dat moment klopte hij op de deur en hoorde ze vlugge pasjes door de hal rennen. De grote houten deuren gingen open en ze zagen een kleine huiself staan die hen formeel begroette:'Dames, heren! Wat een aangename verrassing, meester Malfoy verwacht u als gasten?'
Blaise schudde zijn hoofd:'Nee, het is een..' hij keek even naar Melina en probeerde zijn lachen in te houden: Verrassingsfeestje..
De huiself sprong opgewekt op een neer in de lucht: 'Een feestje! Zal ik een taart maken?'
Melina keek lachend naar Blaise:'Ja, tof! Doe maar!'

Lucius voerde Adora de advocaat, wat leidde tot een stomverbaasde Draco die met grote ogen toekeek. 'Zie je wel..' klonk het gladjes terwijl Adora doorslikte, 'het is heerlijk.' Maar Adora schudde haar hoofd:'Je weet niet wat lekker is, man.'
'Wou je zeggen dat je het niet lekker vind?'
'Het smaakt écht naar alcoholische vla!'
Hij grijnsde weer:'Vreemde vla eet jij dan.'
Adora lachte:'Oh, nou ligt het ineens aan mijn vla?'
'Allicht.'
'Nee, dat dacht ik niet! Mijn vla is prima! Jij weet gewoon niet wat lekker is.' Ze deed wat van haar ijs met tiramisu op haar lepel en hield hem voor zoals hij bij haar had gedaan:'Hier, proef, het is heerlijk.'
Ze lette niet meer op Draco, die met open mond toekeek, en voerde Lucius haar tiramisu, die haar met glinsterende ogen aankeek:'Ik moet toegeven, je hebt smaak.'
'Ja, ik wel, nu jij nog.' grijnsde ze, op dat moment kwam de huiself aangerend: 'Bezoek voor jonge meester Malfoy!'en keek Lucius verbaasd naar Draco, maar die keek even verbaasd terug.
'Draco, verwacht je bezoek?'
'Nee, vader, ik heb geen idee wat dit moet voorstellen.'
'Ga kijken.' Draco stond gehoorzaam op en liep de eetkamer uit, waarop Lucius zijn hand op de van Adora legde:'Nog een.' Ze glimlachte en deed nog wat ijs met tiramisu op haar lepel, voerde het hem weer en pakte de slag room, waarop hij verbaasd keek:'Wat doe je?'
'Alles is lekker met slagroom.' lachte ze, waarna ze een klodder op zijn advocaat liet vallen en hij in lachen uitbarstte:'Alles is lekker met slagroom?'Hij deed weer wat van zijn bord op zijn lepel en voerde het aan Adora, die het grijnzend doorslikte:'Alles is lekker met slagroom..'
Ze deed wat slagroom op haar lepel en deed het op haar bovenlip:'Kijk, met een slagroomsnor ben ik ook lekker.'
Ze zag voor het eerst een glimlach op zijn gezicht toen hij zijn lach niet meer in kon houden en zijn hoofd schudde:'Idioot'
'Jaha! Maar stiekem vind je mijn slagroomsnor lekker!'
Hij boog voorover en kuste lachend de slagroom van haar bovenlip, waarna hij weer overeind ging zitten en met een brede glimlach over hand aaide.
'Ik had nooit gedacht dat je op snorren zou vallen.' grinnikte ze en hij schudde met twinkelende ogen zijn hoofd:'Ik ook niet, tot ik jou ontmoette... Waar ik..' Hij keek haar even glimlachend aan en ze voelde hoe zijn vrolijkheid haar ook blij maakte, '..heel dankbaar voor ben.'
HOOFDSTUK 40:
'Draco...' klonk de zucht adem die Melina’s lippen verliet, toen ze zijn witblonde haar en blauwgrijze ogen achter de deur vandaan zag komen. Hij droeg een zwart gewaad dat perfect op zijn lichaam paste en ze kreeg moeite om niet te worden meegevoerd door de heerlijke geur die om hem heen hing. Ze stond vooraan en keek hem recht aan, waardoor haar stem zachtjes wegvloeide terwijl ze sprak:'Sorry dat we zomaar binnen komen vallen, maar we hadden geen keus.'
Draco’s licht gezicht begon te stralen zodra hij haar gezien had en er verscheen een glimlach op zijn knappe gelaatstrekken. Zijn glimlach hield even aan, maar vaagde weg toen hij langs Melina’s ogen naar de anderen achter haar keek, die hij blijkbaar nog niet gezien had. Hij keek even paniekerig naar achteren, de hal in, alsof hij bang was dat hij van achteren bekeken werd door iemand, en draaide zich toen schichtig om: ‘'Waarom zijn jullie hier?' siste hij, 'Jullie weten dat dit niet verstandig is! Mijn vader stelt dit echt niet op prijs.'

Adora voelde warmte door haar lichaam stromen, en voelde dat haar gezicht begon te gloeien. Lucius grinnikte, hij vond het blijkbaar amusant om te zien hoe de blos op Adora's gezicht verscheen.
'Insgelijks.' Was het enigste wat Adora uit kon brengen. Nog nooit had iemand gezegd dankbaar te zijn haar te ontmoeten en nog nooit was ze zelf ook dankbaar geweest.
In de hal hoorde Adora Draco praten met meerdere mensen. Ze was op haar hoede, niemand mocht erachter komen dat ze een affaire had met Lucius. Lucius keek naar de deur waar het gepraat vandaan kwam en zijn glimlach trok langzaam weg, waarna hij haar hand losliet.
'Ik heb geen zin in bezoek.' mompelde hij.
‘Wie zou er nou onaangekondigd komen op zo’n tijdstip?’
‘Ik kan wel iemand bedenken.’ Zei hij gladjes, terwijl hij haar een veelbetekenende blik gaf en het tot Adora doordrong: ‘Je denkt dat het mijn zus is.’
Hij knikte en ze voelde haar hand koud worden, nu hij hem niet meer vast had.

'Ze zijn de hele school aan het ondervragen over het sneeuwmonster, hij heeft een deel van de school verwoest.' zei Blaise, die lichtelijk geïrriteerd raakte door de het gebrek aan gastvrijheid van Draco, terwijl het buiten ijskoud was en ze hun adem zagen bevriezen in de weerkaatsing van het licht dat uit de hal kwam.
'Weet ik. Het staat in de Daily Prophet.' antwoordde Draco kortaf, 'Maar denken jullie dat het niet opvalt als jullie allemaal ineens hier zijn? Denken jullie dat mijn vader ons dan niet verdenkt?!’
'Rustig, Draco, daar hebben we al een excuus op gevonden: we komen hier zogenaamd voor een surprise party, omdat je met Quidditch hebt gewonnen van Hufflepuf.'
'Oké, oké.' zei Draco peinzend hij keek even de gang weer in en zuchtte diep, 'Hij lijkt in een goed humeur sinds een paar dagen, dus dat zou moeten werken als jullie het overtuigend kunnen brengen.’

‘Adora.’ Zei Lucius ineens, terwijl een huiself de tafel afruimde en Adora keek op:
‘Lucius.’
‘Wat weet je allemaal over je zus.’
Adora slikte, dit was de perfecte manier om haar zwart te maken zodat ze Draco kon krijgen, maar ineens voelde ze een blok in haar maag: waarom zou ze dat doen? Haar zus was nou eenmaal zoals ze was en het plan voor Draco kon wel wachten. ‘Adora?’ onderbrak hij haar gedachten kil en hij tilde haar gezicht op met zijn wijsvinger zodat hij haar aan kon kijken. Adora slikte:
‘Mijn zus is onhandig, maar intelligent en een meisje met een goed hart.’
Hij trok een wenkbrauw op: ‘Je hoeft je nergens schuldig over te voelen, ik hoef alleen maar de waarheid over haar te weten om te bepalen hoe ongeschikt ze is voor Draco.’
Adora voelde een steek in haar zij door zijn grijze ogen, ze vond het moeilijk om dingen voor hem te verbergen, maar toverde toch een gemaakte glimlach op haar gezicht: ‘Het is de waarheid. Mijn zus is een mooi, pittig meisje die weet waar ze voor staat. Ze is intelligent, humoristisch en heeft een hart van goud. Het enige wat aan haar ontbreekt zou subtiliteit zijn, maar dat is wel het laatste wat een mens nodig heeft als ze puur, eerlijk, trouw, lief, leuk en knap is.’
Hij zuchtte diep en aaide langs haar wang: ‘Je hoeft je zus niet te verdedigen..’
‘Ik geef je waar je om vraagt.’ Adora voelde ineens een familie-instinct opkomen om haar zus te beschermen en schoof haar stoel bij hem vandaan, waardoor zijn hand van haar gezicht gleed en ze op een grotere afstand zat. Hij trok een wenkbrauw op en wilde haar aan haar arm weer terugschuiven, naar hem toe, maar ze greep zijn pols vast en pakte zijn hand: ‘Ik hou van mijn zus.’
Onbegrijpelijk keek hij haar aan en hij kreeg een droevige uitdrukking door de manier waarop ze hem kil in zijn ogen keek, waarop ze haar woorden duidelijk en langzaam herhaalde: ‘Ik hou van mijn zus.’

‘Overtuigend zijn?!’ rilde Blaise, ‘Dat kunnen we, want ik heb er alles voor over om uit deze kou te komen, Draco, laat ons erin.’
‘Oh, sorry, natuurlijk.’ Draco kreeg een lichte kleur en stapte achteruit, waarop Melina als eerste het enorme landhuis binnenstapte: eindelijk kon ze eens rustig rondkijken. Draco nam haar mantel aan, terwijl ze verder de enorme, grote hal in liep, waar een glanzende, brede trap in het midden stond en aan weerszijden deuren naar kamers. Ze zag haar spiegelbeeld in de marmeren vloer weerspiegelen en keek vol verbazing naar de bewegende schilderijen aan de muur. Overal waren perfecte details in de meubels en de muren, zelfs in de grote diamanten kroonluchter aan het plafond zag ze barokke versieringen en zilveren ornamenten. Blaise stootte haar aan en ze keek op naar zijn bruine ogen, waarop hij naar Draco wenkte, die naar de kamer liep waar ze vorige keer de brunch had gehad. Blaise wenkte dat ze mee moesten lopen, maar Draco schudde zijn hoofd: ‘Wacht hier maar, ik zal hem vertellen dat jullie er zijn en vragen of ik van tafel mag.’

Adora liet Lucius'hand los, waarna hij zijn hand weer op zijn schoot legde en haar enigszins gekwetst aankeek: ‘Ik dacht dat we hetzelfde dachten over haar gedrag.’
‘Mensen kunnen veranderen.’
‘Ben je van mening verandert over haar verschrikkelijke gedrag binnen een dag?’
‘Nee, ik ben van mening verandert over de mogelijkheid om haar gedrag te veranderen.’
‘Je kunt mensen niet dwingen te veranderen.’
‘Je kunt mensen niet dwingen van een ander te houden.’ Zei ze kil en hij zuchtte:
‘Je bent tamelijk onnavolgbaar voor me, als je het goed vindt dat mijn zoon met jouw zus gaat, wat doe je hier dan nog.’
Ze staarde voor zich uit en fluisterde verslagen: ‘Ik heb geen idee…’
Hij maakte gebruik van haar verslagenheid en schoof haar stoel weer naar hem toe: ‘Je wilt dat ik je zus nog een kans geef?’
Ze keek hem aan, ze was in de war en had geen idee meer wat ze wilde, ze voelde alleen haar instinct tegen haar hart aandrukken: ‘Draco is fantastisch, maar misschien moeten we hem zelf laten inzien of ze bij hem past of niet.’
Lucius schudde zijn hoofd: ‘Hij weet niet wat goed voor hem is.’
‘Niemand weet wat goed voor iemand is.’
‘Je verdedigt je familie.’
Ze stond op met een kille blik: ‘Zou je ook eens moeten doen.’

‘Adora, liefje, alsjeblieft.’ Zei Lucius gladjes, terwijl hij ook opstond, maar Adora liep richting de deur:
‘Nee, ik kan dit niet meer doen, niet tegenover Draco en Melina. ‘
‘Draco is in een waas van onduidelijkheid, hij weet niet wat hij doet, jouw zus is ongeschikt! Ze zou een schande voor de familie zijn!’
‘Het doet ze pijn, ik kan niet iets voor mezelf doen als het anderen zoveel pijn doet, zodat ik er zelf beter op word, zo ben ik niet, dat doe ik niet!’ Hij liep op haar af, greep haar bij haar arm en drukte haar tegen de muur, waardoor ze lichtelijk schrok en fluisterde: ‘Doe het dan voor mij.’ Hij drukte een kus in haar nek en ze voelde weer hoe de vlinders wild begonnen te fladderen. Ze wilde het nog tegenhouden en zich verzette, maar haar stem trilde: ‘N-nee, ook niet voor jou.’ Ze meende er geen woord van, ze wilde alles voor hem doen, zolang hij haar maar zou vasthouden. ‘Hou hem gewoon bezig.. Laat hem zien dat er mensen zijn zoals jij..’ fluisterde hij zachtjes in haar oor en zoende in haar nek. Hij sloeg zijn armen weer om haar heen, trok haar zachtjes bij de muur vandaan en drukte haar tegen de tafel. Adora grijnsde, ging op de tafel zitten en wikkelde haar benen om zijn middel: ‘Hij heeft al gezien dat ik besta..’
‘Hij heeft nog niet gezien hoe je bent..’
‘Hoe ben ik dan.’
‘Perfect’ Hij ging met zijn hand over haar been en ze legde haar hoofd in zijn nek. Op dat moment klonk er gekuch bij de deur en keken ze geschrokken op. Adora liet Lucius snel los en hij deed een stap achteruit: Draco stond in de deuropening. Adora duwde Lucius met een van haar af en sprong op: ‘Zo! Eindelijk is je haar weer los, wat irritant ook dat het blijft haken aan die knoop, ik zal hem eraf laten halen bij de kleermaker, die van Coutoure IV is erg goed, weet je, oh hallo Draco!’
Lucius keek grijnzend naar Adora, die vriendelijk naar Draco glimlachte: ‘Heb je bezoek?’

Melina stond nog te wachten in de gang en voelde aan de marmeren trapleuning van de trap waarna ze Blaise aankeek: ‘Ik snap best dat je hier vanaf wilt glijden!’
‘Zie je wel.’ Grijnsde Blaise en hij keek naar de grote klok die er hing: ‘Draco, wat ben je weer traag.’
‘Draco is altijd traag.’ Lachte Margaret en Pansy schudde haar hoofd:
‘Hij loopt altijd heel snel als ik achter hem aan loop.’
Melina barstte in lachen uit: ‘Iedereen gaat snel lopen als ze door jou achtervolgd worden!’
Pansy keek even beledigd omhoog en ging, net als de anderen ook kijken nar de spullen die in de hal stonden, waarop ze zich even snerend naar Melina omdraaide: ‘Het is nog net zo prachtig als de vorige keren dat ik hier was.’

Draco keek haar even vreemd aan: ‘Je haar zat vast in een knoop?’
‘Ja,’ mengde Adora zich er weer in, ‘Ik moest het even van dichtbij bekijken, het zat echt behoorlijk in de war.’
‘Hm.’ Draco keek even bedenkelijk, waarop Adora snel achter Lucius’ rug om een haar eruit trok, zonder dat hij zijn gezicht verrekte en ze hield het voor Draco: ‘Kijk, erg pijnlijk.’
Draco knikte en tot haar verbazing leek hij akkoord te gaan met de verklaring: ‘Pa, ik heb bezoek, zal ik ze maar meteen meenemen naar boven?’
Lucius knikte: ‘Graag, ik spreek ze later vanavond wel, ik ben in de bibliotheekkamer aan de oostzijde als je me zoekt.’ Draco knikte en wilde weglopen, maar draaide zich om naar Adora: ‘Ga je ook mee?’