Part 11.

Part 11.
Ik rende door, tot ik bij het park kwam. Ik rende door tot het laatste bankje en zakte vermoeid neer. Ik liet mijn gezicht in mijn handen vallen en zuchtte diep terwijl de tranen bleven stromen. Ik kon niet geloven dat me echt vergeten was. Ik heb nachten, dagen, maanden gehuilt om hem! En hij was te druk en ook maar te beroerd om maar dan ook een keer te bellen. "Heb je echt al die portretten getekend?" hoorde ik achter me, een stem van op wie ik woest was maar tegelijk zo miste. "Ga alsjeblieft weg," mompelde ik en keek naar de grond. "Nee, ik ken je te goed om te weten dat je wilt praten," zei hij en kwam naast me zitten. "Oh nu opeens ken je me? Verdomme je herkende me niet eens, je was me gewoon vergeten en je denkt dat ik wil praten?" vroeg ik ongelovig. Hij zei niets. "Heb je echt gehuild?" vroeg hij fluisterend. "Elke nacht," fluisterde ik. Ik keek voor me uit en er ging een traan over mijn wang. Hij wilde hem wegvegen met zijn duim maar ik sloeg zijn hand weg. "Blijf van me af," zei ik nijdig, stond op en liep van hem weg.

De volgende ochtend werd ik wakker, ik keek in de spiegel en zag er vreselijk uit. Mijn gezicht was nog vochtig en mijn ogen waren nog dikker en opgezwoller dan normaal, dit kreeg ik niet weg. Ik douchte snel en bedacht me toen dat mijn tekenmap nog bij hun lag, fack, die moest ik terug, dan moet ík terug. Ik zuchtte en trok een simpel setje aan. Ik liep vol tegenzin naar hun huisje. Ik zuchtte diep en belde aan. En - duh - Zayn deed open. "Zoë?" zei hij stomverbaast. Ik zei niets en liep hem straal voorbij naar binnen. Ik liep de woonkamer in en zag mijn tekenmap al liggen. Ik pakte hem en draaide me om, Zayn stond nog steeds in de deuropening. "Zoë, alsjeblieft we moeten praten," zei Zayn. "Die twee jaar lang had je ook niets te vertellen dus nu ook niet," zei ik emotieloos en liep hem straal voorbij naar buiten.


Wie vinden jullie dat gelijk heeft? xquirine.

Wie vinden jullie dat gelijk heeft? XQuirine