#123.

“Welke uitvlucht heb je bedacht?” vroeg ik Tom toen we in de auto zaten. De motor draaide al en we wachtten tot de auto warm genoeg was. Ik probeerde mijn handen warm te krijgen, wat me niet lukte ondanks mijn handschoenen. Hij gaf niet onmiddellijk antwoord, waardoor ik zenuwachtig aan mijn ketting begon te prutsen. Ik had ‘das Schicksal’ weer aangedaan toen we terug waren. Ik was zo dom geweest om hem niet mee te nemen naar België en eerlijk gezegd voelde het raar om dat ding niet rond mijn nek te voelen bengelen. Het voelde alsof er iets ontbrak. Tom schakelde de ruitenwissers aan. Het was ondertussen beginnen sneeuwen en de vlokjes die het glas raakten werden druppeltjes water. Normaalgezien vond ik sneeuw altijd leuk om naar te kijken, maar nu was ik niet in staat om te ontspannen. Ik wilde een antwoord.
Ik dacht terug aan onze landing in Berlijn en aan de pers en de fans die natuurlijk aanwezig waren. Ook ik had natuurlijk de nodige belangstelling gekregen. Langzamerhand begon ik werkelijk herkend te worden en kregen de geruchten meer en meer vorm en zekerheid. Een journalist had Bill een vraag over me gesteld waarop Bill geantwoord had dat het weldra duidelijk zou worden. Of officieel, of iets dergelijks. Daarna had Bill voorzichtig naar mij gekeken en verschrikt weggekeken toen hij gezien hd dat ik zo dicht bij hem gestaan had en waarschijnlijk flarden van zijn interviews gehoord had. Ik begreep er niks van, maar hij leek er ook niet meer op terug te komen.
“Tom?” Hij schrok op uit zijn gedachten en even was ik bang dat hij nog zenuwachtiger was voor het bezoek aan de dokter dan ik. Hij gaf een kneepje in mijn hand en begon toen eindelijk te rijden. We zouden maar net op tijd zijn. Ik kreeg het benauwd. Pas na vijf minuten deed hij zijn mond weer open. “Over twee dagen is het valentijn”, zei hij alsof dat een antwoord was op mijn vraag. Hij keek nog steeds strak voor zich uit en concentreerde zich op de weg, die gevaarlijk was door de sneeuw. Ik liet de woorden tot me doordringen. Ergens leek het alsof ik het besef van tijd totaal kwijt was, valentijn kwam als een totale verrassing voor me. Eerlijk gezegd wist ik ook niet of ik behoefte had aan zo’n dag. Niet dat ik er een hekel aan had, ik vond het soms gewoon een commercieel gedoe. Ik was gewoon blij dat ik Kerstmis en nieuwjaar met de tweeling had mogen doorbrengen. Daarmee was ik al gelukkig genoeg.
Ik keek vanuit mijn ooghoek naar Tom, die met zijn tong over zijn lippiercing gleed. “Dus Bill denkt dat we een cadeautje voor hem gaan kopen.” Hij knikte. “Maar dat is toch niet zo erg?” “Wel als je weet wat hij van plan is”, zei hij toonloos. Mijn maag kromp ineen.