Nawoord + dankwoord

Ik weet dat dit verhaal waarschijnlijk niet echt was wat je verwacht had, of in ieder geval niet aan standaardnormen voldoet. Het deeltje ‘epiloog’ kwam dan misschien ook onverwachts, omdat het leek alsof alles nog moest beginnen. Ik weet ook niet of anderen het verhaal begrijpen en zien hoe ik het zie (hoewel ik niemand in mijn visie kan dwingen natuurlijk, interpretatie is altijd vrij). Wat ik wel moet benadrukken is dat dit verhaal absoluut niet chronologisch is en eerder een soort van reflectie is op een verleden. Wie me kent, weet dat ik het niet kan laten het uit te leggen. Zoals je zelf misschien opgemerkt hebt zijn de proloog en epiloog in de tegenwoordige tijd geschreven: zij duiden aan wat NU gebeurt, het heden en volgen eigenlijk ook op elkaar. (De rest is in de verleden tijd geschreven.) Het verhaal is gebaseerd op iemand die besluit om euthanasie te plegen en die ligt te wachten op het moment dat het eindelijk zover is. De laatste uren/ minuten/ seconden gaat ze terug naar belangrijke of ingrijpende gebeurtenissen in haar leven en ‘herbeleeft’ ze die als het ware. Deze zijn niet chronologisch, maar komen als het ware in volgorde waarin de persoon ‘toevallig’ aan ze denkt.

Vanaf hier hoeven jullie het niet verder te lezen, tenzij je het wil natuurlijk. Ik leg alleen maar even kort de chronologische volgorde uit die ik voor ogen had. Ikzelf had op papier eerst de chronologie van de gebeurtenissen geschreven en pas daarna nagedacht in welke volgorde ik ze in het verhaal zou laten voorkomen. Ja, dat komt over alsof ik het bewust ingewikkeld wilde maken. Misschien is dat ook zo, maar ik hou van mysterieuze dingen en lege gaten en onzekerheid in verhalen, althans voor de lezer, want in mijn hoofd is alles opgevuld.

Het eerste fragment handelt tegelijkertijd over haar ziekte, maar ook over Lennert, een collega van haar die haar niet ongevoelig laat. Hier is Cérise al volwassen, ik zou er een jaartal kunnen opplakken, maar dat gaat te ver. Belangrijk is dat opgemerkt moet worden dat ze worstelt met wat Lennert met haar doet en dat omdat haar verleden haar nog parten speelt. Dat kom je te weten in fragment twee. Ze heeft eenmalig seks gehad met haar beste vriend Joa waar ze stiekem op verliefd was. Ja, dat is totaal in mijn context, of heel misschien tussen de lijntjes te lezen. In ieder geval moet je opmerken dat het om een jeugdliefde gaat. Cérise is daar in haar tienerjaren.
Het derde deel toont dan weer de aftakeling van haar ziekte en vooral de emotionele worsteling die erbij komt kijken. Cérise is zelf een verpleegster, wat het alleen nog maar moeilijker maakt om er mee om te kunnen gaan: enerzijds heeft ze een professionele kijk op alles, maar nu het om haar eigen lichaam en leven gaat kan ze de controle niet blijven houden. Het is logisch dat dit deel volgt op deel één.
Het vierde deel is een reflectie op de ontmoeting met Lennert en de ontwikkeling van hun band en ook de verhouding van hun band tegenover de band met Joa. In dit deel staat er ook ‘Ik was naar hem gereden, totaal overstuur. nadat hij alles van me had moeten aanhoren, kon hij zich kennelijk niet langer bedwingen.’
Deze zin verwijst naar het einde van deel zeven, waar het volgende staat: ‘Het zou een nog veel langere rit naar huis worden dan dat ik had gedacht.’ Dit is in het deeltje waar ze na jaren de confrontatie met Joa nog eens aangaat en hij haar vertelt dat hij ziek is (terwijl zij het al weet, omdat hij haar besmet heeft en het met haar al veel erger gesteld is). Ik weet het, als oppervlakkige lezer kan je niet gaan afleiden dat deze twee zinnen iets met elkaar te maken hebben. Ten eerste, het is moeilijk om de chronologie te zien, ten tweede is naar huis niet gelijk aan Lennert’s huis, maar ik verzeker je dat, als je het verhaal een tweede of zelfs een derde keer leest, je jezelf wel een paar vragen gaat stellen bij sommige verwoordingen die ik gebruik. Pas dan ga je dingen zoeken achter bijna alles. Zo ga je je vragen stellen, waardoor je je misschien wel afvraagt wat er gebeurd is die ene avond bij Lennert en je misschien wel een verband zou kunnen vinden?
Het vijfde fragment komt vlak voor het zevende, omdat daarin Joa laat weten dat hij wil praten. Het zesde fragment speelt zich af aan het einde van Cérise’s leven en is dus in feite het laatste in de volgorde. Haar toestand is erg en op een emotionele wijze neemt ze afscheid van haar vriendin Nathalie. Hoewel het tafereel simpel en doodeenvoudig is, is het toch pijnlijk en zo triest, als je het achteraf herbekijkt in de context van euthanasie. Ik heb het bewust zo geschreven, zonder de vermelding dat ze zelf ervoor zou kiezen om te sterven en zichzelf uit haar lijden te verlossen, omdat ik het pas aan het einde wou onthullen.
Het zevende en laatste fragment is dan waar ze na jaren Joa terugziet. Dit is een emotionele en pijnlijke confrontatie die gepaard gaat met dubbele gevoelens.

Hopelijk zien jullie er nu al meer logica in en snappen jullie dat dit verhaal (hoe saai en onsamenhangend en vervelend en onlogisch het ook mocht zijn) eigenlijk veel meer inhoud en achtergrond heeft dan dat jullie eerst dachten. Geloof me, ik heb hele bladen volgeschreven om uiteindelijk dit idee te kunnen uitwerken.
Ik weet ook zeer goed dat dit kortverhaal anders was, maar dit is hoe ik schrijf en wat mijn stijl is. Jullie weten wat je van me kan verwachten. Ik hou niet van standaard drama en liefheid. Daarom vind ik het jammer dat dit verhaal zo weinig gelezen werd, maar ik maak er ooit nog wel reclame voor, because it deserves it.

Dankjewel aan de mensen die dit verhaal wel gelezen hebben. Let me know what you think about (and if you read all this, let me know what you think about that too).
Stiekem heb ik ook heel wat van mezelf hierin gestoken, vooral van mijn karakter denk ik. Hoe dan ook, ik heb dit warrige emotionele uitbarstingverhaal geschreven op een moment dat ik mezelf ook zo voelde. Daarom is het dus belangrijk voor me.

Dankjewel
Shana