7.

7.
Die zelfde middag werd Alex opgehaald door zijn minst favoriete MI6 agent. Ian nam Alex mee naar zijn auto en dwong hem op de achterbank te gaan zitten. Alex had niet veel keus en liet zich dus in het zachte leer zakken. Even later reden ze weg. Ian haalde diep adem. “Waarom ben je bij Scorpia gaan horen.” “Omdat ik niet langer bij iemand wilde wonen die medeplichtig is aan de dood van mijn vader.” Ian zuchtte. Alex leek veel te veel op zijn vader. “Als je weer bent bij gedraaid kom je weer bij mij wonen.” “Geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt, ik graaf nog liever mijn eigen graf.” “Over een halfjaar spreek ik je nog wel.” “Ik hoop van niet.” Ian was er inderdaad zelf ook niet helemaal zeker van of hij Alex nog wel in huis zou krijgen. Toch bleef hij hopen.
Toen Alex de auto uitstapte beviel het hem helemaal niet. Hij keek Ian aan. “Was dit geen retourtje?” Ian trok een wenkbrauw op “het is nu niet de tijd om grapjes temaken.”
Alex keek om zich heen. Het was hier gewoon een legerbasis, met een storm baan, een schietbaan en nog veel meer. Ook was het er modderig en stonden er een stuk of 20 barakken, waar 4 of 5 mensen in konden slapen. Er was op het hele terrein niemand te zien. ze liepen langs een lege kantine en een paar andere lege gebouwen. Uiteindelijk kwamen ze uit bij een gebouw met allemaal kantoren. Ian trok Alex mee naar binnen.
Er zat een oude vent van een jaar of 45, compleet in leger uniform, achter het bureau. Hij keek op toen Ian en Alex binnen kwamen lopen. Hij glimlachte naar Ian en keek toen naar de tegenstribbelende Alex. “sergeant, dit is Alex rider.” De sergeant keek Alex nog eens goed aan. “Dit is dus de jongen die ik moet ‘heropvoeden’.” Het was geen vraag het was een bevestiging. “Sorry” kwam Alex tussen beiden. “Ik moet heropgevoed woorden. Dat kunnen jullie wel vergeten. Kon ik trouwens niet kiezen tussen dit gesticht en de gevangenis, want dan kies ik bij deze voor de gevangenis.” Ian keek Alex aan. “Nee je had geen keus, en ja we gaan je heropvoeden,want Yassen heeft dat blijkbaar niet gedaan.” “Daar zijn de meningen over verdeeld” siste Alex terug. hij ontweek de hand van de sergeant die ondertussen voor Alex was gaan staan. “Zo praat je niet tegen je oom, of een volwassenen.” “Ik heb hem anders al lang onterft hoor” bracht hij ertegen in. Deze keer weerde hij de hand van de sergeant af. De sergeant ging weer achter zijn bureau zitten. Dit zou nog een hele moeilijke klus gaan woorden. Hij begon door wat papieren op zijn bureau te rommelen, tot hij vond wat hij zocht. “Ik heb je bij eenheid K ingedeeld. Dan is er nog een nieuwtje, we hebben hier geen namen, dus jij heet bij deze Welp.” Alex zuchtte, hij had hier dus echt geen zin in. “Eenheid K bestaat uit Wolf, Slang, Vos en Valk. En ik geef je een goede raad: zorg dat je je gedraagt, want wij hebben het niet zo op mensen van Scorpia.” “Waar is dat legertje van u dan heen?” “Ze zijn bezig met de 50 kilometermars. Ze zullen tegen zonsondergang wel weer terug zijn.” “En wat ga ik zo lang doen?” “Met de psychiater praten.” “Bent u gek geworden, dat ga ik dus echt niet doen.”
“Als ik een woord zeg moet jij zeggen wat er het eerst in je op komt, oké Alex?” Alex knikte geïrriteerd. “Sport.” Hij dacht even na maar zij toen: “opleiding.” Zo volgde er nog vele andere woorden, en Alex gaf eerlijk antwoord. De sergeant had gezegd dat als hij dat deed, hij misschien sneller weg mocht. “Familie.” Alex schrok op uit zijn gedachte en antwoordde zonder er bij na te denken. “Yassen.” “Juist ja, erg interessant. Dat was welweer genoeg voor vandaag je mag gaan.” Hij stond opgelucht op en liep weg van die psychopaat.
Toen hij buiten stond zag hij meteen dat de 50 kilometermars was afgelopen. Alex had geen idee wat hij moest doen. Jammer genoeg stond de sergeant hem op te wachten. “Kom dan breng ik je naar je barak waar de rest van je eenheid waarschijnlijk ook al is.” Alex volgde hem. Na een paar minuten lopen kwamen ze weer bij de barakken uit. Ze liepen door tot de een na laatste barak. De sergeant liep naar innen, maar Alex bleef staan. Wat zou hij binnen aantreffen? En wilde hij eigenlijk wel weten wat daarbinnen was? Die vragen bleven door zijn hoofd spoken.
Uiteindelijk liep Alex toch naar binnen. Wat hij binnen zag beviel hem helemaal niet. Er stonden vijf bedden gepropt in de veelte kleine ruimte. In het ‘gangpad’ stonde vier andere mannen. Ze zagen er allemaal groot en sterk uit. Het liefst wilde Alex zich nu zo snel mogelijk omdraaien, en terug naar Scorpia gaan, alleen betwijfelde hij of dat hem ging lukken.
“Dit hier is Welp.”