Living forever 15.2

Nathan

'Waar ben je geweest?' Tom besprong Jay zowat toen hij hem zag. De school was net uit en we stonden buiten op de parkeer plaats.
'Nergens,' zei Jay verbaasd. Hij klonk oprecht, maar de bomen fluisterden dat hij loog.
'Je bent veranderd?' vroeg ik fluisterend. Jay werd bleek.
'Jay hoe kan dit?' vroeg Max bezorgd.
'Niet hier,' siste ik snel. 'Ons gesprek word interesant gevonden.' ik knikte naar de broers vam Luppe die naar ons staarde.
'Laten we naar huis gaan,' zei Max snel en we stapte allemaal in de auto.

'Hou je kop! Hou je kop! Hou je f*cking kop,' schreeuwde ik woedend. Iedereen keek me verbaasd aan. 'Ik kan geen normaal gesprek houden als er bomen en mensen tegelijkertijd praten!' Tom grinnikte waarna ik hem een vernietigende blik gaf.
'Wat zeggem de bomen?' vroeg Siva geïtreseerd.
'De meeste de gebruikelijke onzin; ga weg bij die monsters! Zoek je eigen soort!' mompelde ik. 'En dan heb je nog de bomen die wel wat zinnigs zeggen.'
'Zoals?' vroeg Tom.
'Dat Jay aan het oefenen was met het veranderen zonder volle maan zoadat hij meer controle over zijn "harige probleempje" kan hebben.' Jay zuchte opgelucht.
'Maar waarom draag je dan andere kleding?' vroeg Tom koppig.
'Omdat je uit je kledding scheurt als je in eeen wolf veranderd die groter is dan een paard!' zei Siva fel. 'Maar dat kan jij niet weten want je hebt nog nooit een weerwolf gezien!'
'Ik hou het graag zo,' zei Tom rillend. 'Een zo'n beet is voor mij het einde!'
'Bijten maar,' mompelde Siva zachtjes. Tom keek hem woedend aan.
'wat ik bij Luppe deed was nodig!' zei hij bars. 'en ze zoent overigens geweldig!' Siva verstijfde even. Tom was te ver gegaan, veel te ver gegaan!