[048]

Isaiah Timber

Aan het einde van het pad waarin we stonden, was een meisje voorovergebogen gaan staan om een paar appels uit de groentemand te pakken. Ze had prachtig zwart haar waar een lichte slag in zat maar wat ook enkele pijpenkrullen bevatte. Blijkbaar had Elan haar actie onderbroken want ze hield halt en keek verbaasd naar hem op. Een exacte kopie van zijn houding tegenover haar. En hoewel er een afstand van ruim vijf meter tussen hen inzat, leek het een heel intens moment.
Na ruim vijf minuten besefte het onbekende meisje wat ze aan het doen was en ging blozend rechtop staan waarna ze snel een andere richting uitkeek. Hierdoor herinnerde ik me hoe ongemakkelijk ik me had gevoeld toen Paul op me inprentte. Je stond gewoon te staren naar iemand die je helemaal niet kende maar waarvoor je opeens hevige gevoelens had, als je dat eenmaal besefte keek je snel weg en hoopte dat het niet was opgevallen terwijl je stiekem alleen maar naar die mooie jongen wil blijven kijken, heel frustrerend was dat.
‘Loop naar haar toe,’ siste ik naar Elan, maar hij leek me niet te horen. Ik stootte hem aan en herhaalde het nog eens. Zijn blik ging van geïrriteerd naar nerveus en hij keek even twijfelend de richting van het meisje op. De onzekerheid was van zijn hele lichaamshouding af te lezen. ‘Ga dan.’ Ik gaf hem een duwtje in haar richting en schonk hem een geruststellende glimlach, hopend dat dit genoeg zou zijn. Na een diepe ademhaling zette hij toch een eerste stap waarop er nog een paar meer volgde.
Van een afstandje keek ik toe hoe hij zich voorstelde. Hij stak zijn hand naar haar uit en toen ze zijn hand drukte, keek hij verbaasd naar zijn hand. Alsof hij opeens de elektrische schokjes zou zien die hij ongetwijfeld voelde. Beide bloosde hevig maar door Elans donkere huid viel het bij hem minder op dan bij het meisje. Het gesprek kwam echter al snel op gang ondanks de nervositeit van beide kanten.
Nadat ze tien minuten met elkaar gepraat hadden, keek het meisje opeens vertwijfeld mijn kant uit. Ze stelde Elan een vraag waarna hij hevig met zijn hoofd schudde en me wenkte. Verbaasd keek ik hem aan maar toen hij het gebaar herhaalde, liep ik behoedzaam naar ze toe. ‘Dit is Isaiah,’ stelde Elan me voor. Het meisje keek nog steeds behoedzaam. ‘Isa, dit is Mara. Mara vroeg zich af of jij mijn vriendin was,’ informeerde Elan me met de nadruk op ‘vriendin’. Oh, daarom keek ze me zo raar aan. Ik zou het ook niet zo leuk vinden als de jongen waar ik net hopeloos verliefd op was geworden een vriendin bleek te hebben. Daarom glimlachte ik op mijn allerliefst en stak mijn hand uit. ‘Hallo Mara, ik ben Isaiah. Elan is mijn oudere broer.’ Gelijk veranderde haar blik en keek ze beschaamd naar de vloer. ‘Oeps,’ mompelde ze. Ik lachte. ‘Het maakt niet uit hoor. Maar ik heb zelf al een vriend,’ stelde ik haar gerust. Ze keek me weer aan en zag dat ik mijn hand nog steeds naar haar had uitgestoken. Ze nam hem snel vast en stelde zich ook voor. ‘Nou, ehm, ik ben dus Mara.’ ‘Leuk je te ontmoeten. Maar, ehm, Elan, ik denk dat ik maar eens ga. Paul wilde nog met me naar het strand. Maar misschien kunnen jij en Mara de boodschappen doen voor het eten. Pap is toch laat thuis,’ loog ik. Het was de eerste smoes die in me opkwam. Ik hoopte dat hij haar zo beter kon leren kennen. Elan keek even verbaasd en knikte daarna. ‘Ja, ehm, goed idee. Wil je misschien met ons mee-eten vanavond?’ vroeg Elan terwijl hij zich naar Mara wendde. Deze knikte verrast. ‘Ja, graag.’ ‘Oké, dan zie ik jullie vanavond,’ nam ik glimlachend afscheid waarna ik de supermarkt uitliep. Snel griste ik mijn mobiel uit mijn zak. ‘Paul, kun jij me opkomen halen?’