05. - Daphne Brown

Ik heb het niet eens door dat nadat Niall weg is mijn shift er eigenlijk ook al op zit. Ik ga terug naar de post en neem mijn tas waar mijn kleren en andere spullen inzitten. Ik begroet Alex even die nu mijn job zal overnemen voor de rest van de dag. Ik kleed me snel om in de kleedkamers. Niet dat deze erg gezellig waren. Het waren gewoon 2 hokjes van hout. Ik wil niet eens weten wat voor dingen mensen hier allemaal doen. Mensen vinden het leuk om hier soms strandfeestjes te organiseren en daar komt dan natuurlijk drank bij te pas. Zie je waar ik naartoe ga?

Als ik even later over straat loop voel ik een hongerig gevoel in mijn maag. Ik besluit om een omweg te nemen naar Starbucks zodat ik daar een muffin kan eten en dan ga ik naar huis. Ik woon alleen, ik had er genoeg geld voor. Ik hoor geroep van om de hoek. Wat is dat? Ik herken vaag de stemmen. Ik kijk nieuwsgierig het hoekje om. Is dat niet? Ik hou mezelf niet meer onder controle. "NIALL!" Roep ik. Oké, en wat moet ik nu doen? In films lijkt het altijd zo stoer als je ineens het slachtoffer komt redden. Maar in het echte leven is dat minder waar. Nu sta ik trillend op mijn beejtes voor de 3 grote jongens. Hun namen ben ik vergeten, als Niall ze ooit tegen me gezegd heeft. Ik kijk naar het weerloze lichaam van Niall dat als een zielig hoopje tegen de muur ligt. "Ik herken jou van ergens, van waar?" Ik slik. "Ik heb geen idee, maar jullie hebben het recht niet om deze jongen pijn te doen! Hij heeft jullie nooit iets misdaan!" Dat laatste kwam er misschien een beetje boos uit... "En wie gaat daar wat aan veranderen?" Zegt de grootste jongen. Ik slik. Ik geef geen antwoord. "Een meisje slaan is laf weten jullie dat?" Ze beginnen zachtjes te lachen. "Wij gaan jou niet slaan, in tegendeel.." Oké, ik krijg een slecht gevoel. Ze komen langzaam dichterbij. Kom op Daphne, je hebt een cursus zelfverdediging gekregen! Ik probeer 1 van de jongens zijn schouders op te nemen en mijn knie op te heffen. Tot mijn verbazing lukt het nog eens ook. De jongen leunt tegen de muur van de pijn en valt uiteindelijk neer. Ik kijk snel weer naar de 2 andere jongens. Degene die mij de leider lijkt blijft rustig staan terwijl de andere op me afkomt. Al kan deze wel mooi ontwijken. Ik wil hem weer een knie geven als hij wegduikt en mijn armen vanachter vastpakt. Ik stribbel tegen maar besef dat dat alleen nog maar alleen meer pijn doet. De leider komt op me af en laat zijn hand over mijn wang glijden. Ik laat dit dus zo niet gebeuren! Ik spuug recht in zijn ogen waardoor hij verschrikt wegduikt en met zijn handen naar zijn ogen grijpt. De andere jongen laat me meteen los en loopt naar de leider. Ik grijp mijn kans en loop snel naar Niall. "Niall?" Ik draai zijn lichaam. Zijn ogen zijn gesloten. Hij ademt nog. "PAK HAAR!" Nu komen alle 3 de jongens op me af en voor ik het weet word ik tegen de muur gedrukt.