A ranger/traitor 65

Het duurde langer dan Miko gedacht had. Drie dagen verstreken zonder dat hij nog iets van Will of Gilan hoorde. Het enige contact dat hij had met de buitenwereld, was het moment dat een grijze jager hem te eten kwam brengen. Geen van hen gaf antwoord op Miko’s vragen of zei een woord tegen hem. Aan de ronduit vijandige blikken die ze hem toewierpen, zag Miko dat Will nog veel werk had.

Die nacht werd Miko door iemand die een hand voor zijn mond drukte. Miko voelde meer dan hij zag dat het Will was.
“We zijn hier weg”, fluisterde Will.
“Wat?!” riep Miko verbaasd. Gelukkig smoorde de hand van Will zijn kreet.
“Later, kom mee.” Toen ze buiten de cel stonden, zag Miko dat Will nog snel iets binnen op de grond legde, maar hij had geen idee wat het was. Daarna haastte Will zich weg van het kamp. Miko volgde hem op de voet zonder een idee te hebben wat er aan de hand was. Niet veel later bereikten ze een open plek waar Zoef en Trek op hen stonden te wachten. Nu pas besefte Miko hoe hard hij de kleine pony gemist had. Hij wilde onmiddellijk op zijn vriend aflopen, maar bleef stokstijf staan toen hij zag wat Zoef bij zich had. Zijn boog, messen en mantel.
“Niemand was bereid zelfs maar te luisteren”, zei Will, “De angst heeft hen van hun verstand beroofd. Dus we gaan hier weg, voor ze je vermoorden.” Miko staarde zijn leraar aan. Dus ze sloegen op de vlucht voor hun eigen vrienden?! “Dat mensen zich door angst laten leiden gebeurd vaker, maar ik dacht toch dat grijze jagers slimmer waren. Blijkbaar niet.” Will deed zijn best om kalm te klinken, maar Miko hoorde de pijn in zijn stem.