[047]

Isaiah Timber

De warmte van de zonnestralen die tussen mijn gordijnen doorpiepten en de herkenbare, heerlijk verzengende hitte van Paul omhelsden mijn lichaam. Elke cel in mijn lichaam leek verwarmd te zijn, waardoor ik nog wat dichter tegen Paul aankroop en voelde hoe hij zijn lippen tegen mijn slaap drukte. Hij was waarschijnlijk door mijn raam naar binnen geklommen vannacht zonder dat ik het gemerkt had.
Even glimlachte ik toen Paul zijn vingertoppen langs mijn wang liet gaan, waarna ik mijn ogen opende en de liefde van mijn leven liefdevol aankeek. Zijn perfect gevormde lippen waren tot een glimlach gevormd, zijn intens bruine ogen hadden een prachtige glans gekregen. Mijn lippen liet ik de zijne raken, waardoor de vlinders in mijn buik oprezen en mijn hartslag versnelde. Paul bracht al snel diepte ik de zachte kus, waardoor er kippenvel ontstond op mijn huid en ik zijn hartslag kon voelen versnellen onder mijn hand die op zijn borstkas lag.
‘Lekker geslapen?’ vroeg Paul grijnzend, waarna hij zijn lippen nog een keer op de mijne drukte. Oprecht knikte ik, waarop ik weer naar hem glimlachte.
‘Jij?’vroeg ik grijnzend, waardoor ook Paul knikte. Hij drukte me nog even tegen zich aan en liet zijn lippen meerdere malen mijn huid raken, liefdevol en bewonderend.
‘We kunnen vandaag wel naar het strand,’ mompelde Paul tegen mijn huid. ‘Als die gast van het weer gelijk heeft, wordt het vandaag warm.’
‘Vandaag kan niet,’ antwoordde ik eerlijk, terwijl ik mijn vingertoppen langs zijn haarlijn liet gaan. ‘Ik ga met Elan naar het Mekkah reservaat.’
Paul fronste even zijn wenkbrauwen, een teleurgestelde uitdrukking op zijn gezicht. ‘Het Mekkah reservaat?’
‘Ja,’ knikte ik. ‘Elan wil graag zijn inprent vinden en ik wil hem daarbij helpen.’
‘Oh, vandaar.’ Paul zuchtte even en trok toen een pruillip. ‘Je moet toch niet nu al weg?’
Zacht grinnikte ik, waarna ik hem plagerig tegen zijn arm stompte en vervolgens mijn blik naar de klok liet gaan. ‘Ik denk dat ik over ongeveer een uur wegga.’
Paul mompelde iets met een zielig gezicht, waardoor ik opnieuw lachte. ‘Niet zo aanstellen, Lahote. Vanmiddag kom ik weer terug en vanavond hoef je toch geen rondes te lopen, dus dan zie je me waarschijnlijk ook.’
Ik zag dat hij zijn zielige gezicht probeerde te behouden, maar zijn omhoog gedrukte mondhoeken maakten zijn masker ongeloofwaardig.


De zon scheen fel op onze lichamen, terwijl Elan en ik onze weg vonden door het Mekkah reservaat. We liepen hier nu al een uur of vier en tot onze teleurstelling was Elan nog steeds niet het meisje tegengekomen. Hij keek beduusd voor zich uit en vloekte vervolgens zachtjes. Een gebalde vuist van zijn kant raakte een boomstam toen deze langs ons pad stond, waardoor Elan’s onzekerheid des te zekerder werd.
‘Het komt wel goed, Elan,’ probeerde ik mijn broer moed in te spreken, terwijl ik hem een zacht kneepje in zijn hand gaf. ‘Misschien heeft het gewoon iets meer tijd nodig. De liefde van je leven vind je niet zomaar.’
‘Maar het duurt zo verdomde lang,’ mompelde hij, waarna een gefrustreerd geluid zijn keel verliet. ‘Ik kan haar verdomme gewoon niet vinden.’
Nogmaals kneep ik zachtjes in zijn hand, waarna ik naar het plaatselijke supermarktje wees. ‘Laten eerst wat te eten en te drinken inslaan, daarna kijken we weer verder. Goed?’
Elan haalde zijn schouders op en zuchtte toen. Geërgerd mompelend –duidelijk nog niet blij met het feit dat hij haar niet gevonden had – liep hij achter me aan en volgde me naar binnen. Een belletje rinkelde, waardoor ik even zuchtte en vervolgens mijn blik over de schappen liet gaan.
Willekeurig pakte ik een flesje drinken uit een schap en liet mijn blik over de rest van de inhoud gaan.
‘Elan wat wil jij?’ vroeg ik, terwijl ik geduldig op antwoord wachtte. Deze kwam echter niet, waardoor ik mijn wenkbrauwen fronste en vervolgens naar hem opkeek. ‘Elan?’
Zijn blik was bewonderend in de verte gericht, een verbaasde trek rond zijn mond. Direct wurmden mijn mondhoeken zich omhoog. Dus toch!