Hoofdstuk 6

Luce? Lucinda? Luce?’ ‘je moet wakker worden’, zachtjes schudde Hermelien aan mijn schouder.
Verbaast van de vrouwelijke stem, die ik hoorde, opende ik mijn ogen. ‘hoi’, zei ik. ‘he’, zei Hermelien. ‘jij slaapt wel vast zeg, maar het is half 8 en om 8 uur moeten we bij het ontbijt zijn’. ‘oh ja’, zei ik, nog half in slaap. ‘we zijn natuurlijk op Zweinstein’. ‘klopt’, zei Hermelien. ’volgens mij slaap je nog half’ Ik moest lachen. ’Het spijt me, dat mijn hersenen niet op zijn best ben in de ochtend’. Nu was het Hermeliens beurt, om te lachen. ‘Je hebt goede humor’, zei ze. ‘tja’, antwoordde ik. ‘Ik kan er ook niks aan doen, dat mijn vader van grapjes houd’. Nadat ik dat gezegd had, sprong ik uit bed en begon me aan te kleden.


10 minuten later, vertrokken ik en Hermelien, naar het ontbijt. Harry en Ron, hadden we nog niet gezien, maar we hadden honger, dus we besloten, dat we ze wel bij het ontbijt tegen zouden komen.
‘zeg Luce’, begon Hermelien. ‘Ja was is er’, antwoordde ik. ‘Is het nou anders om professor Perkamentus als vader te hebben’? Vroeg Hermelien. ‘ n.. nou’, stamelde ik ‘eigenlijk, weet ik dat niet’. ‘Ik denk niet, dat hij mij anders behandeld, dan jou ouders jou’. ‘Hoezo’? Vroeg ik. ‘Nou, je hebt wel de beroemdste tovenaar als vader’. ‘Ja, dat klopt, maar hij blijft voor mij, mijn vader’. ‘Ja, dat is wel zo’, antwoordde Hermelien. Ik keek haar even kort aan en Hermelien keek kort terug. Daarna sloeg ik mijn ogen neer, me afvragend, wat ze bedoelde. Waarom, zou Perkamentus me anders behandelen, dan haar ouders haar. Of was dat gewoon, wat mensen dachten? Ik besloot, er verder niet over na te denken. Daarna, kwamen we aan, bij de grote zaal. Tijdens het ontbijt, kregen we ons rooster. Op Vrijdag was ik al om half 2 uit en de rest van de week ook al om 3 uur. Ik had dus eigenlijk, niets te klagen, vond ik zelf. Ik keek op mijn rooster, ik had als eerste toverdranken. Ik vroeg me af, wie toverdranken gaf. ‘Hermelien’ vroeg ik. ‘zullen we naar de les gaan’? ‘Ja, dat lijkt me een goed idee’, antwoordde ze terwijl ze opstond.
Samen, liepen we naar toverdranken. Hermelien wist blijkbaar goed de weg, dus ik had bedacht haar, maar te volgen. ‘weet jij toevallig wie toverdranken geeft’? Vroeg ik Hermelien. ‘Ik dacht, dat professor Sneep het gaf‘, zei ze en ze keek een beetje moeilijk. ‘Is er iets Hermelien’? Vroeg ik. ‘Nou’, begon ze, maar ze hield plotseling haar mond. We waren ondertussen bij het lokaal aangekomen. Ik draaide me om. Een man, in een lang zwart gewaad, kwam aan gelopen. ‘Is dat professor Sneep’? Vroeg ik zachtjes. ‘Ja’, antwoordde ze. Nu begreep ik, waarom ze zo moeilijk keek. Hij zag er, behoorlijk streng uit. De deur van het lokaal, ging open en ik en Hermelien gingen, samen aan een tafel zitten. ‘Laten we hopen, dat het niet zo erg is als je denkt’, fluisterde ik nog zachtjes. Snel pakte ik mijn boeken en ik kon nog net zien, dat professor Sneep, Harry, die een tafel voor ons zat, samen met Ron, een dodelijke blik toe wierp. Ik vroeg me af, waarom professor Sneep, nu al een hekel aan Harry had. Wat had hij gedaan, terwijl de les nog niet eens begonnen was?