# 002 - Antonella Martinez

Al snel kwam ik aan bij zijn huis. Gelukkig waren er deze keer geen gillende fans voor zijn huis, want dat had hij al veel meegemaakt. Ik zette mijn fiets tegen de gevel van zijn huis en ik belde aan. De deur werd geopend door zijn moeder die ik ook heel goed kende. " Antonella, meisje! " zei ze vrolijk terwijl ze me omhelsde. Ik knuffelde met haar mee en liep dan naar binnen. Zijn moeder bekeek me even. Ze merkte vast mijn rode ogen op, want haar glimlach verdween. Ik kon van haar gezicht aflezen dat ze twijfelde of ze me wel moest vragen wat er scheelde. Ik gaf haar een waterig glimlachje. " Zayn is boven. " zei ze toen zachtjes. " Dankje. " zei ik terwijl ik ook kort knikte. Ik deed braaf mijn schoenen uit en liep dan de trap op naar Zayn's kamer. Ik klopte aan voor ik naar binnen ging. Daar zat hij dan, mijn beste vriend. De enige persoon bij wie ik nu nog steun zou kunnen vinden. De rest van mijn vrienden had ik laten vallen voor Jake. En die vrienden hadden mij laten vallen voor mijn egoistisch gedrag. Ik mocht me niet voorstellen als Zayn me ook zou hebben laten vallen. Ik keek recht in het gezicht van Zayn en hij zuchtte zachtjes. Hij nam me stevig in zijn armen en streelde geruststellend over mijn rug. " Hij was je niet waard Anto. " hoorde ik hem zeggen. Zodra hij die woorden uitsprak, begon ik weer te snikken dat al snel weer was veranderd in huilen. Ik kreeg geen woord uit mijn keel en dat zou de komende minuten wel nog zo blijven. Ik was een stuk kleiner dan hem. Ik kon mijn hoofd op zijn borstkas leggen en dat deed ik dus ook. Ik stond daardoor ook tegen hem aan. Ik voelde zijn warme hand nog steeds zachtjes over mijn rug strelen. Iets wat een vertrouwd gevoel gaf. " Wil je praten? Je kunt erover praten met me. Dat weet je toch? " vroeg Zayn fluisterend en hij drukte een kusje op mijn hoofd en ging kort met zijn hand door mijn haren heen. Ik begon nog luider te snikken. Door zijn nieuwe woorden besefte ik hoe hard ik Zayn had laten vallen voor een jongen die mij uiteindelijk ook zou laten vallen. Ik greep Zayn's shirt vast en snikte door, nog steeds kon ik geen woord uit mijn keel krijgen. Straks zou ik hem vast wel alles vertellen. Wanneer ik klaar was met huilen. Het moest er gewoon allemaal eens uit. Dat moest gewoon. Opkroppen was geen goed idee. De hele avond zou Zayn me in zijn armen houden en luisteren naar wat ik te zeggen had. Zo was mijn beste vriend gewoon.