Hoofdstuk 23 t/m 27

Nog voor Melina op Draco’s verzoek had kunnen antwoorden, was Adora teruggelopen uit het groepje. Melina grijnsde en wachtte expres tot Adora er was zodat ze het goed kon horen.
Adora kwam weer naast hen lopen en begon Melina te glimlachen: ‘Maar Draco, Natuurlijk wil ik met jou naar het bal!’

Het voelde als een klap in Adora’s gezicht. Hij had haar meegevraagd naar het bal. Het bleef door haar hoofd spoken en ze probeerde een glimlach op te zetten, wat haar niet lukte. Draco Malfoy ging met haar zus naar het bal. Ze voelde zich even van de wereld, leeg en lusteloos, maar al snel raasden er allerlei gedachten door haar hoofd: waarom had hij Adora niet gevraagd? Was ze te saai? Was ze niet mooi genoeg? Kende hij haar niet goed genoeg? Haar ogen schoten van Draco naar Melina, ze snapte het niet! Ze was toch zoals hij haar wilde hebben? Hij moest haar gewoon beter leren kennen, dan wist hij dat zij ook grappig kon zijn! Ze zuchtte en sloeg haar ogen neer: maar nu hij Melina gevraag had, kon ze tijd met Draco doorbrengen wel vergeten.

Melina liep op wolken verder richting het kasteel terwijl ze de koude lucht ontspannend inademde. Haar hoofd was leeg, luchtig en gelukkig. Haar hart pompte warmte en energie door haar lijf. Ze keek naar Draco’s grijsblauwe ogen, die naar de donkere lucht keken en kreeg de drang om te gaan dansen, vrolijk en opgetogen. Draco Malfoy had haar na al die jaren eindelijk meegevraagd naar het bal. Ze legde haar handen op haar buik om de vlinders te kalmeren, maar die bleven vrolijk rondfladderen en warmte verspreiden. Alles ging vanzelf, het lopen voelde als zweven, alsof ze kon zwemmen in de zuurstof die om haar heen cirkelde. Het viel haar ineens op hoe mooi de twinkelende sterren boven hen waren, en hoe gelukkig ze was met Draco: ze hield van hem.

Adora droeg haar zorgen als een zware last op haar schouders en liep voor hen uit naar het kasteel, ze had geen behoefte aan omstanders. Ze had het gevoel dat haar hart was gestopt met kloppen en als een gebroken glasplaat afbrokkelde bij elke stap die ze zette. Haar hoop op de jongen van haar dromen was in rook opgegaan en vervlogen. Ze probeerde het nog tegen te houden, maar ze werd meegesleurd in een negatieve gedachtegang: het was te laat. Draco liet haar niet binnen, hij wilde haar blijkbaar niet leren kennen. Ze zuchtte diep en was onderhand in de slaapzaal aangekomen. Met een zwaar gevoel liet ze zich op bed vallen en dacht na over zijn ouders. Ze lachte in zichzelf: die Weasleys konden zich wel aanstellen zeg, over Meneer Malfoy, hij was helemaal niet zo erg, hij was erg vriendelijk tegen Adora geweest, in tegenstelling tot Draco’s moeder, die altijd zo vies keek.

Melina had afscheid genomen van Draco, en was vrolijk als een kind naar boven gehold en op bed gaan liggen, haar zus negerend. Ergens voelde ze zich wel schuldig over wat ze Adora had aangedaan, maar Adora zou het wel begrijpen, zij paste nou eenmaal beter bij Draco. Adora was altijd al anders geweest dan de Slytherins, dat wist ze zelf ook wel. Ze zuchtte gelukkig en trok haar pyjama aan, ze had moeite om niet hyperactief op haar bed te gaan springen: zij ging met Draco naar het bal! Beter dan dit kon het niet worden, haar leven werd volmaakt. Met vlinders in haar buik sloot ze haar ogen en viel in slaap met een glimlach op haar gezicht.

Adora was ook moe geworden en besloot dat ze de volgende dag wel zou gaan nadenken over hoe ze Draco kon laten zien dat ze bij hem paste: ze was veel netter en slimmer dan Melina! En ze kon ook grappig zijn. Ze was doodop van het shoppen en lachen met Blaise, waardoor ze vrijwel direct in slaap viel, met haar kleren nog aan.

Niet veel later werd ze weer wakker door getik op het raam naast haar bed. Ze legde haar kussen op haar hoofd, maar het tikken ging door. Ze zuchtte en pakte slaperig haar toverstok van haar nachtkastje: ‘Lumos’ Ze onderdrukte een kreet van angst toen ze ineens twee grote bruine ogen voor haar raam zag: een uil. Ze klom snel haar bed uit en met haar toverstok in haar ene hand probeerde ze met haar andere hand het raam open te maken, waar ze in slaagde. De uil vloog geruisloos naar binnen het donker in en Adora richtte haar toverstok op hem om te kunnen zien waar hij was. Verbaasd keek ze om zich heen: iedereen was al in slaap, dat was ook niet zo gek, want het was waarschijnlijk midden in de nacht. De uil keek haar aan met zijn grote, glinsterende ogen en Adora keek wat hij voor zich had liggen: een klein pakketje, dan haar zijn geveerde kopje. De uil was intelligent en schoof het met zijn snavel naar haar toe, en ze fluisterde: ‘Voor mij?’

Ze voelde zich stom dat ze tegen een uil praatte, maar de uil leek er heilig van overtuigd te zijn dat het pakketje voor Adora was. Ze glimlachte en gaf hem een uilensnoepje van haar nachtkastje. Ze pakte het pakketje en fluisterde: ‘Dan heb je precies het goede raam gevonden, uilemans!’ Ze grinnikte en keek naar het pakketje: was dit echt wel voor haar? Wie zou haar nou iets sturen op dit tijdstip? Wie zou haar überhaupt iets sturen?

Ze keek verbaasd naar het pakketje dat voor haar door de uil was bezorgd. Ze opende het pakje en haalde voorzichtig de deksel van een donkerblauw doosje met gouden gravure die erin zat. Haar mond viel open toen ze de twee schitterende diamanten oorbellen zag die erin lagen. Het waren de oorbellen die Draco haar had laten zien in de etalage. Haar ogen begonnen te twinkelen door de prachtige diamanten en voorzichtig pakte ze er eentje uit die met vele schitteringen het maanlicht weerkaatste. De lichtjes van de diamant dansten in haar blauwe ogen en haar hart werd ondergedompeld in een warme zee van opwinding: wie had haar deze oorbellen gestuurd? Waren ze wel echt voor haar? Ze keek naar de verpakking die ze eraf gehaald had, maar nergens zag ze een briefje. Waarschijnlijk had iemand een fout gemaakt en was dit helemaal niet voor haar bedoeld. Teleurgesteld en met moeite legde ze de oorbel terug in het doosje.

Ze aaide de uil over zijn kopje, gaf hem nog een uilensnoepje en keek verliefd naar de oorbellen in het doosje. Ze deed het doosje maar snel dicht, misschien was het dan makkelijker om ze terug te geven aan de uil. Met pijn in haar hart schoof ze het doosje richting de uil, maar die drukte het doosje weer terug naar haar en vloog weg uit het raam. Adora deed het raam achter hem dicht en keek naar het doosje in haar hand: wat moest ze hier nou mee doen? Ze zuchtte, het was vast een vergissing, en nu kon ze het niet meer terugsturen naar de eigenaar. Ze deed de la van haar nachtkastje open en verstopte het doosje onder een paar boeken, waarna ze haar toverstok weglegde: ‘Nox.’ Daarmee werd het weer pikdonker en liet ze zich weer op haar bed vallen om vervolgens opnieuw in slaap te vallen.
HOOFDSTUK 25:
Het was ochtend, de zon brak wederom door op Hogwarts, waar veel studenten al in hun lessen zaten. De Slytherins kwamen net terug uit een les en liepen gezamenlijk naar de volgende les van McGonagall.

Adora was omringd door Slytherins, waaronder een groot gehalte knappe jongens, maar ze voelde zich eenzamer dan ooit. Ze liet zich meevoeren naar de volgende les ,waar ze weer niet op zou letten, net als bij de les die ze net hadden gehad. Ze zuchtte, haar gedachten waren bij Draco al de hele dag. Het brak haar hart dat hij Melina had gevraagd naar het bal. Het bal was al snel, waardoor Adora geen tijd meer had om Draco er van te overtuigen dat hij de verkeede mee had gevraagd en zij zelf weinig tijd had om een eigen date te zoeken. Ineens keek ze op: wat zat ze nou te zeuren dan, ze was de hele dag al omringd door leuke jongens! Ze keek naar rechts, waar Blaise liep en schraapte haar keel: ‘Hey, Kapitein Negerzoen.’
Blaise keek grijnzend op: ‘Ja, dek-schrobber?’
Ze grijnsde: ‘Waarom ben ik nou weer de dek-schrobber, dan.’
‘Omdat je een vrouw bent, die horen te poetsen ’
Hij had weer een klap voor zijn achterhoofd te pakken met die opmerking.

Melina liep met Draco naar de volgende les, los van de Slytheringroep die om Adora heen was gevormd, en voelde zich vrolijker dan ooit. Ze had al met Draco afgesproken dat ze een groene jurk zou aandoen, zodat hij kon zorgen dat hij bij haar jurk paste qua kleding. Draco had al aangeboden om haar jurk te betalen, maar Melina had geweigerd omdat hij de jurk dan al zou zien terwijl ze juist wou dat het een verrassing was. Ze zag al helemaal voor zich hoe ze eruit zou komen te zien en kon niet wachten tot het bal eindelijk zou zijn en iedereen zou zien dat zij met Draco was.

‘Kom op,’ begon Blaise, ‘Vrouwen horen te poetsen, en sexy jurken te dragen.’
‘Sexy jurk tijdens het poetsen?’
‘Ja dat is nog het beste.’ Lachte Blaise, waarop hij haar blik kruiste en zijn hoofd schuin hield.
‘Is er iets?’
‘Wist jij dat Draco met Melina naar het bal gaat?’
‘Sterker nog , ik wist het als eerste.’ Mompelde Adora Nors, ze had geen zin om erover na te denken.
‘En met wie ga jij?’ vroeg hij redelijk subtiel, terwijl ze gingen zitten in het lokaal.
‘Nou tot nu toe ga ik met mezelf.’
‘Erhm, ik ga ook met mezelf.. misschien.. kunnen we met elkaar?’
Adora keek glimlachend op: ‘Graag, Blaise.’
Blaise leek erg blij en ging vrolijk zitten, terwijl McGonagall de les begon: ‘Dit wordt geen gewone les.’

De leerlingen zuchtten: meestal betekende dit dat er een onverwacht proefwerk was, dus iedereen pakte zijn veer en inkt, maar McGonagall schudde haar hoofd: ‘Nee, geen onverwacht proefwerk.’
Er ontstond geroezemoes en Draco stootte Melina aan: ‘Wat is dit nou weer.’
‘Geen idee, misschien een mondeling?’
‘Dat mag ik niet hopen, ik heb nog niks geleerd dit weekend.’
‘Ik wel, maar ik krijg toch wel weer een blackout.’

McGonagall liep tussen de tafels door: ‘Omdat er een fout is in het lesrooster en omdat er binnenkort een bal komt, hebben jullie nu les in etiquette, waaronder: dansen. Er klonk gekreun en gesputter maar McGonagall keek streng rond, waardoor het geluid direct uitstierf: ‘Dit is verplicht voor iedereen, en eigenlijk horen we dit per afdeling te doen, maar zoals ik al zei is er een fout in het rooster, dus deze gemengde klas word de komende vier uur de dansklas.’ Iedereen begon als een gek te roepen: ‘Vier uur?! Kindermishandeling!’‘Dat kunnen jullie niet maken!’ ‘Ik kan al prima dansen!’
McGonagall bracht hen weer tot zwijgen en gebaarde iedereen op te staan, wat gehoorzaam werd opgevolgd, waar ze met een simpele zwaai met haar toverstok alle tafels een stoelen liet verdwijnen en een ouderwetse platenspeler naar voren liet komen. De leerlingen van Slytherin en Gryffindor kreunden even hard: het was dus serieus een dans les.

‘Fack man.’ Sliste Draco tegen Melina, ‘Mooi niet dat ik met een van de Gryffindors ga dansen.’
‘Dat hoeft ook vast niet, toch?’ fluisterde Melina angstig terug.
Ze zingen, zoals McGonagall hen beveelde allebei aan een kant van het lokaal staan, jongens links, meiden rechts. De afdelingen stonden door elkaar en McGonagall keek tevreden: ‘Om de samenwerking tussen de afdelingen te bevorderen moet elke Slytherin met een Gryffindor. Er onstond weer geroezemoes en afkeurende blikken.
Draco keek vuil naar de Gryffindors en schudde zijn hoofd afkeurend.
McGonagall hief haar hand op, waardoor het weer stil werd: ‘Wie dit niet doet, zorgt voor vijftig punten aftrek voor zijn of haar afdeling!’ Nu waren de vuile gezichten vervangen door geschokte. Melina zag Draco woest naar McGonagall kijken en kon zijn gedachten van zijn voorhoofd lezen: ‘Als mijn vader dit hoort.’

‘En gezien,’ ging McGonagall met een strenge stem verder, ‘Jullie overduidelijk niet in staat zijn om jullie eigen koppels te maken, zal ik dat doen.’ Ze pakte de presentielijst erbij en begon namen te noemen, waarna er steeds een jongen naar een meisje van de andere afdeling liep. Ze ging de lijst van de Slytherins op alfabetische volgorde af, en pakte dan een willekeurige naam uit de andere afdeling om aan de Slytherin te koppelen. Blaise werd geplaatst bij een lang bruinharig meisje en keek tevreden, het was ten slotte een halfbloed. Melina wachte in spanning af tot McGonagall bij de ‘M’ van Magic en Malfoy [/i] was, en zag hoe er steeds meer leuke jongens weg werden gehaald. Op dat moment klonk haar achternaam: ‘Magic, Adora, met Weasley, Ronald.’ Adora’s mond viel open van verbazing en Melina keek toe hoe Weasley met grote ogen naar Potter keek en aangaf dat hij dit niet wilde. Potter, echter, duwde hem naar Adora toe, die deed alsof ze Weasley niet zag en met haar armen gekruist stond. Melina vond het ergens wel grappig, maar hoorde toen haar eigen naam: ‘Magic, Melina met Potter, Harry.’ Haar glimlach verdween als wolken voor de zon en ze keek met grote ogen naar Draco die met een spastisch oog naar McGonagall keek en uitbarstte: ‘Dit kunt u niet menen! Het is een schande!’ McGonagall keek Draco streng aan over haar bril heen en tuitte haar lippen: ‘Denk om de vijftig punten aftrek, Malfoy, en jij mag met Oak, Lydia.’

Melina zag hoe woest hij was, maar ook hoe zijn woede ineens leek weg te trekken. Melina keek snel langs Potter heen naar het meisje waar Draco heenliep: het was een mooi, slank meisje met een dikke bos haar die ze had gezien bij Parkinson, dat kon maar één ding betekenen: Mcgonagall had Draco gekoppeld aan een bloedmooie puurbloed. Dit zou de ergste les van haar leven worden.
HOOFDSTUK 26:
Melina keek chagrijnig naar Adora: ja hoor het zal ook eens niet, Adora kon natuurlijk wél fatsoenlijk dansen. Ze keek van Adora naar Draco en Lydia. Lydia kon het niet goed, maar Draco wel, waardoor hij haar steeds aanwijzingen gaf. Elke keer dat Draco zijn hand op Lydia’s heup legde groeide de jaloezie in Melina en trapte de op Potter’s tenen, die diepongelukkig was. McGonagall kwam wederom bij hen langs en wees naar Weasley en Adora: ‘Kijk, zo moet het.’

Adora keek Weasley dodelijk aan, en uitte haar woede voor hem in het dansen waardoor ze allebei behoorlijk hun best gingen doen. Weasley leek hetzelfde te doen, des te woedender ze elkaar aankeken, des te beter het dansen ging: ze dachten er niet eens bij na en schoten in hun wolk van frustratie soepel van de ene danspas naar de andere.

Potter keek verbaasd naar Weasley en mompelde: ‘Ik wist niet dat je kon dansen.’ Melina pakte voor de zoveelste keer Potter’s hand vast en dwong hem weer te dansen: ‘Kom op, we moeten beter worden, het is hopeloos.’ Ze bleven zo hard oefenen als ze maar konden, en Melina probeerde het plezier van Draco en Lydia te negeren, wat erg moeilijk is.

McGonagall keek trots naar Weasley en Adora, waardoor Adora wakker werd uit haar boosheid. ‘Heel goed, heel goed! Waar hebben jullie dit geleerd.’ Weasley keek Adora vragend aan, zonder ook maar een sprankeltje woede in zijn ogen en Adora kon niet boos op hem blijven. Ze glimlachte naar McGonagall terwijl ze verder dansten : ‘Ik dacht dat meneer Weasley twee linkervoeten had, gezien de laatste gezamenlijke opdracht van Gryffindor. ‘ Adora glimlachte: ‘Ron is een natuurtalent.’ Ron keek een beetje verlegen met een vreemde uitdrukking naar McGonagall, die tevreden knikte naar Adora. Ron kreeg een sukkelig glimlachje op zijn gezicht: ‘Komt omdat ik een goede danspartner hebt.’ Adora keek verbaasd op naar Ron en glimlachte: ‘Dank je, Ron.’

Melina keek om naar Adora, ze had haar Weasley weer bij zijn voornaam horen noemen, en zag hoe ze glimlachend naar elkaar naadloos verder dansten, wat haar mateloos irriteerde. Het fijne was dat Draco duidelijk ook zag dat Adora weer vrede leek te hebben met Weasley en daarom vreemd naar haar keek en niet meer met Lydia bezig was. Opgelucht danste Melina verder met Potter, wat ineens een stuk subtieler leek te gaan nu ze niet meer op Draco en Lydia hoefde te letten.

Veel danspassen, oubollige muziek en frustratie later was het eindelijk genoeg voor McGonagall: ‘Dat was het voor vandaan, jongedames en heren, jullie moeten nog veel oefenen voor het bal!’

Adora luisterde al niet meer en kon Ron’s handen eindelijk loslaten, ze hadden urenlang aan een stuk door gedanst zonder ook maar een enkele fout te maken en gepraat over Quidditch en de snoepjes van de tweeling. Alles leek weer koek en ei en Adora had spijt dat ze zo lullig tegen hem had gedaan. Adora keek naar de grond en zei zachtjes: ‘Sorry dat ik zo tegen je deed, Ron maar-‘
Ron schudde zijn hoofd:’-ik begrijp het wel, je wilt dat ze je accepteren.
Verbaasd keek Adora op, ze was vergeten hoe lief en begripvol de familie Weasley was. Ron keek haar een beetje sukkelig aan en zei toen: ‘Ik heb het er al met Harry over gehad, en we begrijpen het wel.’ Adora keek even naar Harry, die iets verderop stond en naar haar knikte.
Ze kreeg een warm gevoel van binnen: dit waren echte, trouwe vrienden.
Ron lachte: ‘Je bent ten slotte een Slytherin: die doen alles voor hun doel.’
Adora keek verbaasd op: ‘Je hebt gelijk, dat is het kenmerk van een Slytherin!’
‘Jep, maar we zijn er nog niet helemaal achter wat jouw doel is, afgezien van acceptatie van de Slytherins.’
Adora kreeg een kleur en Ron begon te lachen: ‘Neeh, dat kun je niet menen! Malfoy?’
‘Sh!’ sliste Adora, die nu ook begon te lachen.
‘Dudette, hij is een klootzak, jij moet echt minder boeken lezen over dit soort dingen.’
‘Malfoy is best oke, Ron, als je hem beter leert kennen. Van binnen is hij echt oké.’
‘Van binnen?’ grijnsde Ron, ‘Oh, je bedoelt onder die laag gel?’
Ze gaf een klap op zijn schouder en glimlachte: ‘Ron, kom op.’
Ron keek even sip naar de grond: ‘Dus we gaan je niet meer zien in de tussenuren en weekends?’
Adora zuchtte diep ne schudde toen haard hoofd: ‘Sorry Ron, alles voor mijn doel.’
‘Als je maar weet dat je altijd welkom bent, m’n moeder zal je missen in de vakanties.’

Op dat moment merkten ze dat de hele klas al leeg was en holden ze snel naar buiten toe. Ron rende een beetje knullig naar de Gryffindors en Adora wilde naar de Slytherins lopen die haar enthousiast opwachten, maar voelde ineens iemand aan haar kraag en draaide zich abrupt om: McGonagall. ‘Waar kan ik u mee helpen, professor?’ vroeg ze vriendelijk en McGonagall keek haar streng aan.
Adora vroeg zich af wat ze verkeerd had gegaan, maar McGonagall’s gezicht veranderde van streng naar vriendelijk, waardoor Adora haar ineens zag als een lieve oma: ‘Je danskunsten zijn indrukwekkend, Weasley kan niet dansen, het lukte alleen omdat jij met hem danste. ‘
Adora snapte niet waarom ze dat zei, wat maakte het uit dat ze kon dansen? Maar Mcgonagall ging verder: ‘Potter moet het bal openen, maar hij kan niet dansen, zou jij misschien alleen voor de eerste dans met Potter willen?’ Ze tuurde over haar bril heen, naar Adora, die niet wist wat ze hiermee aan moest: wat een ontzettend vreemde vraag om te stellen, ze ging al met Blaise, die ging het niet leuk vinden als ze eerst met Potter zou dansen, en Draco zou haar nooit meer willen zien.
Ze schudde haar hoofd en McGonagall tuitte haar lippen: ‘En als ik Slytherin er nou vijftig punten voor geef.’

Adora’s mond viel open van verbazing, vijftig punten was immens veel. Ze vertrouwde het niet: ‘Waarom zou u mij daar vijftig punten voor geven?! Dat is ontzettend veel!’ McGonagall maakte vast een grap, die kon ze niet menen, het was het vreemdste verzoek dat ze ooit gekregen had.
‘Omdat,’ klonk het zuchtend en ze legde haar hand op haar hoofd, ‘Potter kan echt niet dansen, ik ben bang dat hij anders onze school voor schut zet..’
Adora barstte in lachen uit, dat was nou echt typisch iets voor Harry. Ze dacht diep na, Draco zou het niet leuk vinden, maar de Slytherins zouden vijftig punten krijgen, dan zouden ze het vast niet erg vinden, vooral niet omdat Pansy er de les ervoor had gezorgd dat er twintig afgingen. Draco zag haar toch niet staan zolang ze geen tijd met hem door kond brengen. Ze keek McGonagall aan, en besloot om voor haar afdeling te kiezen in plaats van Draco: ‘Professor,ik doe het.’
HOOFDSTUK 27:
Melina was met Draco en de Slytherins gaan eten terwijl Adora met McGonagall overlegde en vervolgens naar haar leerlingenkamer ging. Melina en Draco hadden een discussie over de les, terwijl Blaise en Maragaret een Poppende Puddingsbroodjes gevecht hielden.
‘Echt, als mijn vader dit hoort.’ Sneerde Draco en Melina knikte:
‘Ik moest verdomme met Potter dansen, wat een bullshit was deze les.’
‘Hogwarts wordt met het jaar slechter, het was vast Dumbledore’s idee.’
‘Ik denk het.’
‘Oude gek dat het is, bah, hij had twee jaar geleden geschorst moeten blijven.’
‘Tja, onkruid vergaat niet.’
Draco grijnsde: ‘Dat zal het zijn.’ Hij keek even rond: ‘Waar is je zus?’
‘Die is vast bij Blaise.’
Blaise keek op: ‘Ik hoorde mijn naam?’
Melina keek verbaasd naar Blaise: ‘Oh, je bent hier. Dan weet ik het niet.’ Het boeide haar ook niet waar haar zus was, dus ze ging verder met haar Sarcastische Slagroomvis.’
Draco keek op naar Melina: ‘Heb jij trouwens nog een Fabeltastische Feniksveer voor me, ik heb er een nodig voor waarzeggerij voor een of anders stom ding, mag ik hem lenen?’
‘Oh, ja hoor, die opdracht hoef ik niet omdat ik er die dag niet was.’
Draco knikte: ‘Dankje.’
‘Ik zal hem zo wel even ophalen, ik heb mijn toetje al bijna op. Hij ligt op m’n nachtkastje’

Adora was in de leerlingenkamer op bed gaan zitten om haar plan te bedenken, zoals ze zich de nacht ervoor had voorgenomen. Ze dacht ineens aan de diamanten oorbellen en kon de verleiding niet weerstaan om de lade in haar nachtkastje open te trekken en het doosje onder de boeken vandaan te halen. Ze maakte het donkerblauwe doosje voorzichtig open en werd meteen weer betoverd door de prachtig glinsterende diamanten. Ze haalde diep adem en wenste dat ze van haar waren, zodat ze de oorbellen kon dragen op het bal, maar ze wist wel bijna zeker dat ze nooit van haar zouden zijn, het was nou eenmaal niet voorbestemd.

‘Zeg, Hoe kom je aan die oorbellen?’ klonk Melina’s stem ineens achter haar en snel deed ze het doosje dicht. Haar adem stokte en haar hart klopte in haar keel.
‘Adora, hoe kom je aan die oorbellen, laat eens zien?’
‘Bemoei je met je eigen zaken.’ Adora stond nog met haar rug naar Melina en slikte benauwd.
Melina griste naar het doosje, maar Adora stopte hem snel in haar binnenzak en draaide zich om naar Melina: ‘Die heb ik gekocht in de .. fopwinkel, ze zijn nep en ontploffen als je ze in je oren hangt, ik wou ze aan Pansy geven en doen alsof ze van Draco waren.’
Melina lachte vreemd naar haar: ‘Aha, goeie grap! Nou, laat me maar horen of het werkte!’
Ze draaide zich om en liep tot Adora’s opluchting weer weg uit de leerlingenkamer, ze was blijkbaar alleen iets komen halen. Adora haalde opgelucht adem: gelukkig had ze snel gereageerd.

Melina liep de trap af naar beneden en keek nog even om naar de slaapzaal: Adora loog. Melina had geen idee wat Adora van plan was met die fop-oorbellen, maar in ieder geval niet wat ze zei, want ze deed raar. Adora was sowieso nooit fan geweest van grappen op anderen uitproberen, dus de kans was groot dat ze loog. De oorbellen zagen er net als echt uit, zoals de oorbellen uit de vitrine, en de gouden gravure in het doosje ook, hoe zou ze aan zo’n goede grap komen als ze nooit in de fopwinkel kwam? Bedenkelijk liep ze door het portret naar de trappenhal en stapte op een bewegende trap. Ze hing tegen een leuning en trok een nors gezicht: Adora verborg iets, en ze zou erachter komen wat het was.

Adora haalde de oorbellen uit haar binnenzak en stopte ze snel in de lade, ze moest nu andere dingen doen, zoals een plan om Draco te laten zien hoe leuk ze was. Hij zou het niet leuk vinden dat ze met Potter de eerste dans zou doen, dus moest ze zorgen dat ze er zo mooi mogelijk uit zou zien op het bal: tijd om een outfit te bedenken. Ze dacht aan de jurk die Blaise haar cadeau had gedaan maar schudde haar hoofd, dat was dus echt niet chic genoeg voor een bal. Ze keek even naar buiten, waar het al begon te schemeren en pakte een stukje perkament en begon te schrijven: ‘Galajurk, schoenen, parfum, meer babyolie..’ze dacht even na met de veer in haar mond en spuugde een paar veertjes uit: ‘Erhg bah, iedere keer doe ik het weer.’ Ze kuchte even en veegde met haar mouw over haar tong. Haar mouw smaakte naar karton, maar het haalde ten minste de veertjes uit haar mond.

Melina was onderhand weer met Draco teruggelopen naar de leerlingen kamer, waar ze bij de hard op de bank gingen zitten. Het werd langzaam donker en Draco keek naar Melina: ‘Heb je het koud?’
Melina had het absoluut niet koud, maar knikte: ‘Ja, behoorlijk.’ Hij grijnste en pakte een dekentje naast hem uit de mand die rechts van de bank stond en legde hem in een soepele beweging over haar heen, terwijl hij haar naar hem toe trok: ‘Ik heb het ook koud.’ Melina glimlachte, het voelde alsof ze door haar onhandigheid op de brunch alleen maar closer waren geworden en hij haar leuker begon te vinden.

Adora had haar lijst af en zuchtte: er stonden behoorlijk wat artikelen op die lijst die ze niet kon betalen, waaronder een galajurk. Ze kon wel een jurk betalen, maar niet eentje die spetterend genoeg was om indruk te maken op Draco. Op dat moment kreeg ze een idee waar ze zich schuldig over voelde: Blaise. Blaise had geld en vond toch dat de wereld beter was door mooie jurken? Ergens voelde ze zich schuldig dat ze zo materialistisch over hem dacht, maar aan de andere kant haalde ze haar schouders op: hij was nu haar beste vriend, en hij kwam toch om in het geld. Ze pakte een nieuw stukje perkament en schreef sluw een brief naar Blaise:

‘Lieve Blaise,
Ik kan helaas niet komen naar het bal omdat ik geen geschikte galajurk kan vinden,
En ik zou het ontzettend jammer vinden als ik jou als gastheer tekort zou doen, bij deze spijt het me ontzettend en wens ik je veel plezier.

Liefs,

Adora

Ze grijnsde en gaf de brief mee aan de uil van Maragaret die in een kooi naast haar bed had gestaan. Ze deed het raam open en liet de vogel wegvliegen met de brief, die dicht bij het kasteel bleef vliegen, omdat Blaise waarschijnlijk in de jongensslaapzaal zat.

De warmte van de haard, de geur van zijn parfum en het zwoele licht van de kaarsen zorgden voor gehele ontspanning in haar lichaam. Langzaam voelde ze zich wegzakken in opluchting en zorgeloos gemak terwijl ze langzaam onderuit gleed tot ze met haar hoofd op zijn borst lach en zijn hart langzaam voelde kloppen. Ze voelde hem lichtjes bewegen en direct daarna de warmte van zijn arm om haar schouder. Voor eeuwig kon ze zo blijven liggen, tegenover het knisperende haardvuur, warm tegen hem aan. Voor eeuwig.