11. I had this strange hope. I wanted it to be Taylors message.

ELEVEN

Op zondagavond bleef Manon bij me slapen.
We hadden net Chocolat gekeken. Johnny Depp was zó leuk in die film, serieus. Maar Taylor had nog steeds niet gebeld.
'Hij is nog maar nauwelijks thuis', zei Manon geruststellend. Toen keek ze in haar telefoon.
'Shit', mompelde ze.
'Wat?'
'Ik heb zijn nummer helemaal niet'
'Van Jackson? Ik vraag het ooit nog wel aan Taylor, als hij belt'.
'Goed. Het regent'. Manon keek met dromerige ogen naar buiten. Het was logisch dat het regende; het was herfst. Buiten was het ook al oranje, alle bladeren vielen van de bomen en de lucht was meestal Forksachtig grijs.
'Ik houd van de herfst', zei ik. Ik probeerde ondertussen te achterhalen waar Manon haar blik op had vastgepint.
'En waar kijk je naar?', vroeg die na enige seconden.
'Ik?'
'Uhu'.
'Ik volg jouw blik. Ik kijk waar jij naar keek'.
'Ik tuurde gewoon de regen in. Heb je zin om naar buiten te gaan?'.
Dat was één van de leuke kanten aan Manon; als het regende werd ze happy, dromerig. Ze wil ook altijd dansen.
'Naar buiten? Kunnen we niet gewoon hier Singing in the Rain dansen, binnen, warm en klein?'
'Nee, ik wil buiten dansen', zei ze. Ze trok me al mee.

Kletsnat kwamen we weer binnen. We besloten maar gelijk te gaan slapen, aangezien we morgen gewoon weer tot vier uur op school zaten. Wat een druk leven hadden wij toch.

'Jezus, Em, schiet op!'
'Ja, ja! Ik moet nog wel even naar mijn kluis. Wacht je even?'
'Nee, Em! Je weet hoe vaak ik al te laat ben gekomen bij Spaans. Ik kan niet - oké, oké, rustig', mompelde ze, toen ik haar aan haar mouw vasthield en er voor zorgde dat ze niet weg kon komen.
'Wat heb ik nodig?'
'Spaans?'
'Tuurlijk'. Ik pakte mijn boeken uit mijn kluis en dumpte mijn tas erin.
'Neem je je tas niet mee?'
'Dat doe ik nooit', zuchtte ik, toen ik snel naar het lokaal begon te lopen.
'Daar heb je een punt. Ik blijf het raar vinden. Je leent geen pen van mij - ik weet nu dat je zelf ook pennen hebt'.
Ik siste om te laten weten dat ik dat onredelijk vond, en we klopten op de deur.
'Sì?'.
'Eh, Hola señora Villeva'.
Ze gebaarde dat we mochten gaan zitten.
'Vandaag gaan we de basispraktijk doornemen. Dat houd in; je moet weten wat je moet zeggen als je iemand tegen komt op straat. Je moet kunnen vragen hoe het met die gene gaat, hoe ze heet, wat haar achternaam is en hoe je dat schrijft. Ik wil dat jullie per tweetal alles doornemen, dan kunnen we daarna verder met de les'.
'Maar Señora, dat hebben we anderhalf jaar geleden allemaal al gehad!', zei Manon verbijsterd.
'Dat is nu juist het probleem; íedereen had die basiszinnetjes fout op de toets. Aan de slag'.
We draaiden ons om zodat ze met elkaar konden praten.
'¿Hola, Qué tal?', begon Manon.
Ik zuchtte. 'Dat gaan we toch niet écht doen, hè?'
'Tuurlijk wel. Heb je een pen, dan kunnen we het opschrijven'.
Ik keek haar aan. 'Nee, ik heb geen pen. Je was erbij toen ik mijn tas in mijn kluis dumpte'.
'Da's waar, maar - ¡Muy bien, gracias!. ¿Y tu?', begon ze weer, toen Mevrouw Villeva langs liep om ons te controleren.
'Het lampje brandt', zei ik, toen ik in mijn tas staarde.
'Welk lampje? O, van je telefoon. Kijk maar'.
'Ik wil niet dat ze wéér mijn telefoon inneemt. Ik wacht wel even. Ga je straks mee naar de bibliotheek? Ik moet nog even achter de computer - ik heb mijn kunstverslag nog niet af. Je weet wel, van dat klassieke concert'.
'Is goed, ik ga wel mee'.

En zo zaten we een uur later in de bibliotheek. Ik zat achter de computer, druk te typen en afbeeldingen te kopieëren, terwijl Manon heel sneaky mijn telefoon uit mijn tas haalde.
'Van wie is dit nummer?', vroeg ze, toen ze het toetsenbordje had ontgrendeld. Ik draaide haar hand bij zodat ik het kon zien.
'Geen idee. Lees het maar voor'.
'Nee, lees jij maar. Straks is het van je geheime aanbidder, die wil vast niet dat ik het lees'. Ik nam de telefoon van haar aan terwijl ze me van de stoel af duwde en verder typte aan mijn verslag.
Ik opende het smsje met een vreemde, onbekende hoop in mijn lichaam.
Het was erg gezellig in Italië, ik vond het leuk. Dit nummer kreeg ik van Taylor, als het goed is ben jij Emma Grey. Wil je het nummer van Manon doorsturen? Als je niet Emma Grey bent, sorry voor het storen. Als je wél haar bent; we gaan snel iets doen met z'n allen. Jackson.
Met dat smsje vervloog alle hoop die ik zonet nog bezat.
'Volgens mij is het voor jou', zei ik. Gretig pakte Manon het mobieltje aan. 'Aw, wat lief', zuchtte ze. 'Hij wil mijn nummer'.
Ik luisterde verder niet meer naar haar - ik dacht na. Taylor had duidelijk nog naar mijn nummer gekeken, want hij had het aan Jackson gegeven. Maar hij had me niet gebeld. Ik was duidelijk niet meer dan een onenightstand. En dat was juist waar ik mezelf op had voorbereid; ik zou géén one-night-pleziertje worden van hem. Maar blijkbaar was het ergens toch mis gegaan in mijn planning..


REACTIES!
ik wil er zes, dan ga ik verder ^^