Untill I found you ||174|| Amynthas

Tranen stromen over mijn wangen terwijl mijn buik alleen maar pijner begint te doen. Net als ik door mijn knieen begin te zakken voel ik twee armen onder mijn oksels die me op het bankje neerzetten. 'Kalmeer Amynthas, kalmeer' Zachtjes probeer ik in en uit te ademen en langzamerhand trekt de pijn in mijn buik weg. Snikkend val ik tegen Tom aan en hoewel we eigenlijk boos op elkaar zijn kan hij het niet laten om me dicht tegen hem aan te drukken. 'Gaat alles nu weer goed?' vraagt Tom, doellend op de pijn in mijn buik. Ik knik en adem even diep in en uit. Zwijgen staren Tom en ik naar de verte, maar niets of niemand zegt iets. Tom zijn arm ligt nog steeds op mijn schouder en genietend leun ik tegen hem aan. 'Meende je wat je zei?' fluistert Tom zacht en ik kijk hem aan. Zijn bruine ogen staren verdrietig in de verte en spijt kruipt bij me omhoog. Ik heb hem echt pijn gedaan, pijner dan dat hij mij gedaan heeft. 'Nee Tom, het was niet waar. Ik was boos en ik wou je op de een of andere manier raken' zeg ik en bijt op mijn lip. 'Daarom probeer je mijn kind van me af te pakken?' Ik voel hoe Tom weer kwaad begint te worden en ik leg mijn hand op de zijne. 'Ik had het nooit mogen zeggen Tom, natuurlijk is dit jouw kind en ik zou het nooit van je afpakken. Het is van ons samen, ons kleine wondertje Tom. Nog twee maanden en we kunnen hem of haar vasthouden' Ik zie hoe Tom tranen in zijn ogen krijgt en zelf kan ik het ook niet echt drooghouden. Ik sta op en Tom kijkt me verbaasd aan. Ik steek mijn hand uit die hij gewillig aanneemt en staat dan ook op. Mijn armen sla ik om hem heen en druk mijn buik tegen de zijne en knuffel hem. Tom slaat ook zijn armen om mij heen en drukt zijn lippen op mijn voorhoofd. 'Onze baby knuffelt mee' fluister ik zacht en glimlachend knikt Tom en drukt een kus op mijn lippen.

Ik kruip dichter tegen Tom aan en glimlach. Nadat we nog even hebben gewandeld zijn we weer terug gegaan naar het hotel en zijn Tom en ik op bed gaan liggen. Tom zijn armen liggen strak om me heen, bang om me los te laten. Ik hoor de kamerdeur zachtjes open gaan en niet veel later kruipt Levi bij ons in het midden. 'Ikke wil bij papa Tom liggen' zegt hij en glimlachend legt hij zijn hoofdje op Tom zijn buik en sluit zijn ogen. 'Hij is echt dol op je' fluister ik zacht, bang om Levi wakker te maken. 'Hij voelt zelf al aan als mijn eigen zoon, ik hou van dit mannetje' zegt Tom en een traan glijd over mijn wang. 'Ik ben blij dat Levi nu een vaderfiguur heeft Tom, echt waar' Tom drukt zijn lippen op de mijne en laat zijn tong over mijn lippen glijden. Ik zou nooit meer zonder hem kunnen, hij is de reden van mijn bestaan. Samen met Tom, Levi en ons toekomstige kindje is mijn leven compleet. We zijn een familie, ook al zijn Tom en ik nog niet getrouwd.