044|| Back to black
~ Mila Adams
De afgelopen week ben ik niet naar het auditorium geweest na school. Ik durfde niet. Bill bleef elke dag briefjes in mijn kluisje stoppen met de vraag of ik kwam en waarom ik de dag ervoor er niet was. Ik stuur niks terug. Ik kan geen hoogte van hem krijgen. Dan lacht hij vrolijk met mij en vervolgens is hij met die tweelingbroer en Dirk van hem bezig.
Met een zucht draai ik me om in mijn bed en trek de dekens nog een keer op. Het is koud in mijn kamer, ondanks dat de verwarming aanstaat. Mijn wekker is al vijf keer afgegaan, maar het lukt me niet om mijn bed uit te komen.
Ik sluit mijn ogen en zucht. Mijn kamerdeur wordt opengegooid. Ik open vermoeid mijn ogen weer en kijk Frederique aan die mijn kamer in komt stormen. ‘Mila,’ zucht ze. Ik heb haar verteld over Bill. Zij was de enige bij wie ik het kwijt kan, op mijn dagboek na, maar het is ook wel eens leuk om een reactie terug te krijgen.
‘Kan je op z`n minst die wekker van je uitzetten? Het is onwijs irritant.’ Frederique heeft de kamer naast mij gekregen. De muren in het weeshuis zijn gehorig, dus alles is te horen. Ik rol me op tot een bolletje en schud mijn hoofd. ‘Nee, ik moet nog steeds uit bed komen.’
Frederique komt op de rand van mijn bed zitten. ‘Praat gewoon een keer met hem.’ Ik schud mijn hoofd. Ik wil niet met Bill praten. Ik heb nog nooit “echt” met hem gepraat, alleen gezongen. Zingen is toch ook een vorm van communiceren? Zou het dan wel praten zijn?
Frederique verlaat na nog enkele woorden gewisseld te hebben mijn kamer. Mijn hoofd lijkt wel uit elkaar te vallen van de hoofdpijn. Een zucht verlaat mijn mond. Ik moet niet meer zoveel nadenken en gaan stressen over dingen waar niks over te stressen valt.
Langzaam kom ik omhoog en slof mijn bed uit. Een korte douche zal me ook al goed doen.
Reacties & kudo`s? <3
Reageer (6)
Super geschreven honey! Hopelijk gaat ze met Bill praten.
1 decennium geleden