Twaalf

Renée

De zon was onder gegaan en we lagen nog precies het zelfde als een paar uur geleden, we hadden niets tegen elkaar gezegd naar de zoen elkaar alleen maar vast gehouden. Ik weet ook niet of het voortkwam uit eenzaamheid of uit liefde, maar in iedergeval heb ik dit gewoon nodig nu. ik draai mijn hoofd iets naar gregory toe en zie hoe verstrakt zijn gezicht in het niets staart. Als zijn ogen de mijne ontmoeten lijkt het alsof er een strak masker van zijn gezicht afvalt en komt er langzaam een lief glimlachje op zijn gezicht te staan. 'Je bent dapper' verbaasd om die woorden kijk ik hem sarcastisch aan, 'Ik?' hij knikt en streelt zachtjes door mijn haar heen, 'Heb nog nooit z'n sterk meisje als jou ontmoet' ik schud ongelovig mijn hoofd 'jij was er hier toch ook elke keer dat ik huilde?' hij knikt weer en drukt een kus op mijn wang 'Dat betekend dat je gevoel heb niet dat je niet sterk ben. want volgens mij heb je het nog niet opgegeven of wel?' ik maak me los van hem en ga naast hem op mijn rug liggen, 'Nee wij geven niet op he?' het kwam er kinderlijk uit en ik kleurde een beetje rood toen ik gregory zachtjes hoorde grinniken, 'Nee wij niet' hij ging over mij heen hangen en begon zachtjes in mijn nek kusjes te plaatsen 'Laten we eens een avondje lekker eten gaan maken' mompelt hij opeens hij laat me los en rent naar de zee waar een zelfgemaakte hengel in stond 'ik ga kijken of er vis is' hij haalt de hengel omhoog en ik zag er een klein minuscuul visje aan zitten. Iets minder enthousiast kwam hij teruglopen en begon het visje schoon te maken, ik pakte de bananen en de kokosnoten en het andere fruit en op een schoon blad legde ik het eten neer. Gregory spiest het visje aan een bamboestokje en probeert zo goed als het gaat de vis te bakken. In expeditie Robinson hebben ze tenminste nog borden en echte spiesjes. Als het visje goed genoeg is delen we het door twee en gaan we tegen over elkaar op het zand zitten, rustig en stilletjes eten we het kleine beetje voedsel op en kijken we naar de prachtige zee. 'Kom hier zitten' gregory kijkt me glimlachend aan en opent zijn armen uitnodigend, als een klein kind ga ik tussen zijn benen zitten en trek mijn benen helemaal op. Gregory slaat zijn armen strak om mij heen en leunt zachtjes met zijn kin op mijn schouder. 'Morgen moeten we weer een lichaam in het water laten of misschien wel 2, dan worden de kansen groter' een koude rilling kruipt over mijn rug bij het idee alleen al. 'Ik wil niet, kunnen we niet gewoon hier blijven samen? vroeger leefde ze ook met niets misschien lukt het ons ook wel?' opper ik optimistisch en zeer naïef. Hij glimlacht en drukt een zacht kusje op mijn wang 'Je bent lief' verbaasd draai ik mijn hoofd een kwartslag 'Hoezo?' 'Vind ik gewoon' ik bloos verlegen en leg mijn hoofd op zijn warme borst. 'Dankjewel dat jij er bent' mompel ik zachtjes....

Reacties Maybe?