Hoofdstuk 4

Eenmaal in de leerlingenkamer, besloot ik eerst opzoek te gaan naar mijn slaapzaal. ‘Hermelien‘? Vroeg ik. ‘Ja‘? Antwoordde ze. ‘Ga je mee onze slaapzalen zoeken‘? ‘Ja dat lijkt me een goed idee’, zei Hermelien. Na een tijdje zoeken, vonden we onze kamers en we komen er achter dat we op dezelfde slaapzaal lagen. ‘Wat leuk‘! Riep Hermelien enthousiast, we liggen op de zelfde slaapzaal! Ja, ‘wat leuk ken ik tenminste nog iemand, in mijn slaapzaal‘. ‘Vind je vreemde mensen zo erg dan‘? Vroeg Hermelien. ‘Nou’, antwoordde ik. ‘Ik ben niet echt een expert, in vrienden maken‘. ‘Ik vindt je juist hartstikke lief’! Riep Hermelien uit. ‘Dankjewel’, zei ik en ik glimlachte naar haar. ‘Maar ik had mijn vader belooft dat ik langs zou komen‘. ‘O ja, jou vader is het schoolhoofd he‘? Vroeg Hermelien. ‘Ja, dat klopt’, antwoordde ik. ‘Nou ga dan, maar snel’, zei Hermelien. ‘Tot straks‘! Riep ik en daarna rende ik door het portretgat. Toen ik eenmaal op de gang stond, bedacht ik me plotseling dat ik geen idee had, waar het kantoor van mijn vader was. Ik besloot op zoek te gaan naar een leraar, die het misschien wel wist. Of misschien kwam ik mijn vader wel gewoon tegen, dat kon natuurlijk ook. Net toen ik de hoek om wilde slaan, kwam professor Anderling uit haar kantoortje. ‘Miss Perkamentus, moet u niet in uw leerlingenkamer zijn‘? Sorry Professor, ‘ik had mijn vader belooft nog langs te komen alleen, weet ik niet waar zijn kantoor is’. Zei ik, en ik voelde, dat ik een beetje rood werd. Anderling, glimlachte even en zei: ‘Ik zal het je wel even laten zien‘. Ik volgde Anderling, naar het kantoor van mijn vader. Onderweg vroeg ze, hoe ik het tot nu toe in het kasteel vond. Ik antwoordde: ‘dat ik het een mooi kasteel vond en ik nieuwsgierig was naar de lessen van morgen‘. Ze knikte begrijpelijk en stopte toen. ‘Hier, is het kantoor van Professor Perkamentus‘. Het wachtwoord is: ‘Suikerveren‘. Toen ze dat zei, ging de waterspuwer opzij en kon je via een wenteltrap, bij de kamer van mijn vader komen. ‘Verder red je het wel toch‘? Vroeg Anderling. ‘Ja professor, dankuwel voor uw hulp‘. ‘Graag gedaan’, antwoordde ze nog, voor ze zich omdraaide en waarschijnlijk, weer terug ging naar haar kantoortje.