Chapter 12

Sammy POV
‘Waar gaan we eigenlijk naartoe?’ vraag ik nieuwsgierig. ‘Tja, dat is natuurlijk een verassing!’ zegt hij geheimzinnig. Pffff. Ik kijk hem lachend aan en vraag: ‘weet je het zelf eigenlijk wel?’ Verontwaardigd kijkt hij terug. ‘Ja natuurlijk! Nu heb ik alles goed voorbereid!’ ‘Oké! Ik ben benieuwd!’ zeg ik. Onderweg praten we over van alles en nog wat, maar ik heb moeite om te praten en ondertussen mijn gedachten te ordenen. Ik blijf steeds hopen dat er geen stiltes vallen, blijf nadenken over hoe ik me moet gedragen, wat ik moet zeggen, wat we zullen gaan doen. Ik word een beetje gek van mezelf. Ik spreek mezelf streng toe – oké Sammy, vanaf nu ga je genieten! Just enjoy the moment! -. Ik schrik uit mijn gedachten op wanneer de auto ineens stopt. Ik kijk om me heen, maar het is al schemerig dus ik kan niet direct herkennen waar we zijn. Nicolai stapt uit en houdt voor mij de deur open – lief! - . Dan kijk ik iets beter naar de omgeving en herken ik het. Het is een strandje een aantal kilometer verderop. Wat romantisch! ‘En? Wat vind je ervan? Keurt u dit goed mevrouw?’ ‘Jaaa wat leuk zeg!’ ‘Kom, loop met me mee!’ zegt hij en hij slaat zijn arm om me heen. Gelukkig maar dat het een beetje donker is, anders zou hij nog zien hoe ik aan het blozen was …

Nadat we een aantal meters hebben gelopen, stopt hij ineens. ‘Wacht hier!’ zegt hij. Ik knik, maar vind het eigenlijk doodeng om alleen te worden gelaten op dit strand. Stel je voor, dat er ineens iemand naar me toe komt en… ik wil er eigenlijk niet eens aan denken. Ik schrik me kapot van een hand die ineens op mijn schouder tikt. Ik draai me snel om…. Oh het is Nicolai maar. Ik schrok me dood. Ineens heeft hij allerlei spullen bij zich. ‘Heh hoe ben je daar nou aangekomen?’ vraag ik. ‘Oh had ik hier al verstopt!’ zegt hij nonchalant. Ik besluit hem maar te geloven omdat ik volgens mij toch niet achter de waarheid kom. We lopen nog een stukje verder en stoppen vlakbij een gezellig strandtentje. Ik voel me direct een stukje veiliger. ‘Kom, we gaan hier zitten,’ zegt Nicolai. Hij slaat een dekentje uit en klopt op het dekentje, als teken dat ik naast hem moet komen zitten. Hij haalt uit een mand die hij mee had 2 glazen, een fles champagne en wat kleine hapjes. Wauw! Hij heeft echt overal aan gedacht! Nadat we een tijdje zo hebben gezeten en hebben gepraat, pakt hij mijn hand vast en kijkt hij me doordringend aan. Zou het nu dan toch? Hij komt dichterbij met zijn gezicht en geeft me een zoen op mijn mond. Voorzichtig opent hij mijn lippen met zijn tong. Na een paar minuten die wel seconden lijken stoppen we. Ik moet lachen en zie dat hij dat ook moet doen. Hij slaat zijn arm om me heen en drukt me stevig tegen zich aan. Ik voel me zo fijn bij hem. Zo zorgeloos en vrolijk. Alsof ik de hele wereld aan kan.
~
reacties please?