[046]

Isaiah Timber

Het avondeten was een drukte van belang. Voor de zekerheid had ik maar gewoon twee grote pannen vol gemaakt omdat er anders niet genoeg zou zijn voor tien shape-shifters en twee meisjes. Het was echter wel jammer dat Kim en Emily er niet waren omdat Kyana nu helemaal in de ban was van Embry.
Mijn hele woonkamer zat vol met etende mensen. De nasi die ik had gemaakt sloeg aan en iedereen kwam voor een tweede of zelfs derde bord vol.
Zoals afgesproken was bijna iedereen om negen uur vertrokken. Paul en ik namen echter nog even kort afscheid van elkaar. ‘Overleef je het wel met die twee?’ vroeg Paul grijnzend. Ik rolde lachend met mijn ogen. ‘Ik denk dat ik het wel red, en trouwens, Elan is er ook nog.’ Paul knikte en legde zijn hand in mijn hals. Al mijn zenuwen gaven en sterk signaal af aan mijn hersenen waardoor mijn huid daar overgevoelig werd en de warmte nog harder doordrong. Mijn hartslag ging hierdoor steeds sneller tot ik bang werd dat ik het echt niet meer aan zou kunnen. Paul hoorde dit natuurlijk door zijn bovenmenselijke zintuigen en glimlachte liefdevol naar me. In het begin irriteerde ik me heel erg aan de signalen die mijn lichaam afgaf zonder dat ik wilde dat Paul ze zou opmerken, maar ik had er maar gewoon vrede mee genomen. Nu glimlachte ik alleen nog lief terug en boog voorover terwijl ik op mijn tenen ging staan om hem een kus te kunnen geven. ‘Tot snel,’ glimlachte ik. ‘Tot snel,’ antwoordde hij hees. Waardoor ik zou zweren dat zijn hart net zo snel ging als dat van mij.
Toen Paul de deur uit was, slofte ik weer terug naar de woonkamer waar Elan televisie zat te kijken en Embry en Kyana naar elkaar keken. ‘Zijn ze weg?’ vroeg Elan behoorlijk overbodig. Alsof hij dat niet allang gehoord had. Toch knikte ik maar. ‘Jep, allemaal weg. Op een na,’ en ik knikte in de richting van Embry. Die scheen me nu opeens wel te horen en scheurde zich los van Kyana’s blik. ‘Als je me weg wil hebben moet je het zeggen hoor.’ Verbaasd keek ik hem aan. Sinds waneer was Embry zo onzeker en, nou ja, schattig? ‘Nee, nee natuurlijk niet. Ik maakte maar een grapje, blijf zolang je wil,’ antwoordde ik glimlachend. Hij glimlachte ook lief en keek toen weer naar Kyana. Zij wierp even een korte OMG-hij-is-zo-geweldig-en-ik-voel-me-zo-gelukkig-blik maar was ook al snel weer afgeleid door haar inprent. Elan’s uitdrukking was niet heel vrolijk en ik wist dat dat hele inprent gebeuren hem nog steeds dwars zat. Daarom plofte ik naast hem neer. ‘Zullen wij morgen naar het Makah reservaat?’ vroeg ik hem. Zijn hoofd schoot omhoog omdat hij zelf wel wist waarvoor. ‘Echt?’ vroeg hij om zeker te weten dat ik geen grap maakte. ‘Ja, ik heb niks te doen morgen en jij moet nodig weer eens uit dit reservaat komen.’ Omdat Kim erbij was waren de zinnen een beetje cryptisch maar hij snapte wel wat ik bedoelde. ‘Ja, klopt. Wanneer vertrekken?’ vroeg hij gretig. ‘ Ehm, als ik Kyana uit de deur heb gewerkt,’ antwoord ik lachend maar ze hoorde het helemaal niet. Elan knikte alleen maar, rekte zich toen uit en drukte een kus op mijn wang. ‘Dan ga ik nu slapen, tot morgen.’