4 katherina luce hunter

wiliam kijkt naar mijn arm en zijn mond komt steeds dichterbij mijn arm. ik weet nu dus de waarheid. hij is inderdaad een vampier. ik kan mijn teleurstelling verbergen voor iedereen die kijkt maar niet voor mezelf. dat lukt mij niet meer. wiliam zijn mond is nog maar een paar centimeter van mijn arm verwijderd en voordat hij zijn tanden in mijn lijf zet sla ik hem met mijn andere hand. hij laat verbaasd een kreet en valt op de grond. hij gromt iets en staat daarna meteen op. hij komt dreigend naar mij toe en kijkt me aan, zijn mooie ogen van een paar minuten geleden zijn verandert in de ogen van een wild beest. precies zoals alle vampiers zijn. zoals ze worden opgevoed door degene die hen verandert. net zoals de vampier die mijn broer had vermoord. wiliam zijn blik schiet weer naar mijn arm en ik zie zijn tong over zijn lippen en hoektanden glijd. die lippen die bijna de mijne hadden aangeraakt. die toebehoorden aan een wild dier, niet zomaar een wild dier een vampier! ik kijk hem aan met een minachtende blik in mijn ogen. ik had er al zoveel vermoord de een was makkelijker dan de andere, maar ik kwam er altijd levend uit. een paar hadden geprobeerd mij te vermoorden en andere wouden mij weer een van hun maken. wiliam die kwam steeds een stap naar voren en ik doe er steeds een terug. ik heb nu al spijt van mijn besluit om niets mee te nemen naar school van mijn uitrusting als vampier jager. ik had besloten alleen een mes mee te nemen en dat kwam me nu duur te staan. na een stap voelde ik een bom tegen mijn rug aan. ik zat nu vast als een muis in een muizenval. ik kijk naar wiliam die nog steeds langzaam naar mij toe loopt. al snel waren we nog maar een paar centimeter van elkaar verwijderd. wiliam zijn ogen gaan van mijn gezicht naar mijn nek. een van zijn handen streelt mijn wang en duwt mijn hoofd zachtjes opzij. zijn hoektanden komen steeds dichterbij en zijn ogen staan gericht op mijn nek. ik word ineens wakker alsof ik uit een droom kom of zoiets. ik sla wiliam keihard in zijn gezicht met vlakke hand en als hij mij weer aankijkt zijn zijn hoektanden verdwenen en zijn ogen zijn nu gericht op de mijne. de groene kleur is weer terug en wiliam kijkt mij half beschaamd half nieuwsgierig aan.
"hoe wist je het?"
ik keek naar zijn gezicht, zijn lippen, zijn ogen. hij had bijna mijn bloed gedronken en nu wil hij uitleg? ik duw hem bij me weg en loop hoofdschuddend weg. ik hoor hem achter me aan komen en al snel staat hij voor me. ik voel het bloed van mijn arm druipen en kijk weer naar mijn arm. de snee was niet heel diep zo te zien, maar het bloede wel erg. wiliam laat me niet door lopen en als ik naar zijn shirt kijk krijg ik meteen een idee. ik scheur er een stuk vanaf en wiliam slaakt een verbaasde kreet. ik gebruik zijn shirt als verband en wikkel het om mijn wond heen. doordat wiliam nog steeds voor me staat is die weg geblokkeerd dus draai ik me om en loop de andere kant op. ook daar staat hij al heel snel voor me. ik kijk hem boos aan en hij houd nu mijn arm vast zodat ik niet meer weg kan lopen. ik probeer mijn hand weg te trekken maar zoals verwacht is hij veelte sterk. wiliam kijkt recht in mijn ogen en vraagt nog een keer:
"hoe wist je het?"