Hoofdstuk 18 t/m 20

Het was weekend en de dagen ervoor waren vreemd geweest voor Melina. Haar zus had verschillende opmerkingen gemaakt naar de Gryffindors toe, waar de Slytherins hartelijk om gelachen hadden en waarna ze haar niet meer alleen lieten. Voor het eerst in haar leven moest Melina haar eigen boeken dragen en zelf kijken waar ze les had. Draco’s gedrag tegenover Melina was niet veranderd en bleef afstandelijk, daar zou ze een hartig woordje met hem over spreken: toen hij alleen met haar was leek het alsof hij verliefd was, en nu alsof hij haar niet eens kende.

Het was vroeg in de ochtend en Melina maakte zich vol zenuwen klaar voor de brunch op het moment dat Draco op de deur van de meisjesslaapzaal klopte: ‘Mel, ben je klaar? We moeten nu echt gaan!’
Melina keek zenuwachtig naar zichzelf in de spiegel: ze had haar netste jurkje aangetrokken, een zwart met smaragd groene halflange jurk, die goed bij haar groene ogen paste. Haar bruine haren had ze maar gewoon los gelaten en ze deed nog snel even make up op en smaragdgroene oorbellen in, waarna ze naar de deur holde: ‘Kom eraan!’ Ze keek nog even om naar de bult onder Adora’s deken, Adora sleep wederom met haar hoofd onder de dekens blijkbaar. Melina voelde een lichte, boze steek opkomen en besloot er geen aandacht meer aan te besteden en rende verder naar de deur, waar Draco op haar wachtte.

Adora was helemaal niet aan het slapen: ze was al uren in de badkamer. Ze had kussens onder haar dekens gedaan, zoals de dagen ervoor, zodat iedereen zou denken dat ze sliep. De Slytherins lieten haar nu gewoon liggen, omdat ze respect voor haar hadden gekregen, zelfs Parkinson. Ze was nu al dagen eerder opgestaan om aan haar uiterlijk te werken en was eindelijk klaar met het perfectioneren. Het was allemaal deel van haar plan. De perfecte cijfers had ze al, de kennis had ze al, de vrienden had ze al en nu had ze ook eindelijk het uiterlijk. Ze was dagenlang na het klooien geweest met make up: ze had het nooit gedragen hiervoor. Niemand had gekeken naar haar lichtblonde haar, wat nu nog meer glansde als normaal. De dooie puntjes had ze afgeknipt, ze had haar wenkbrauwen bijgewerkt en had zich elke dag ingesmeerd met babyolie waardoor haar huid zo zacht was als zijde. Alles had ze gedaan terwijl iedereen nog sliep. Ook had ze geoefend op zo charmant mogelijk lopen.

Melina stond met Draco tegenover zijn enorme landhuis. Ze gaapte het aan en bleef voor de deur staan: Malfoy Manor was behoorlijk indrukwekkend. Alles was perfect tot in de details en ze realiseerde zich nu pas hoe rijk Draco eigenlijk moest zijn. Draco trok haar aan haar arm mee naar de deur en haalde diep adem, het leek wel of hij zelf ook zenuwachig was voor de brunch. Melina kwam, nog half naar het enorme landhuis kijkend, naast Draco staan en de enorme deuren gingen langzaam open. Ze zag niemand, maar toen ze omlaag keek zag ze een huiself staan in een lelijk vod en trok meteen de conclusie dat dit de huiself moest zijn waar Draco het wel eens over had: Dobby.
Draco duwde hem lomp opzij, nog voordat de huiself hen kon verwelkomen, en gooide zijn jas op de grond. Hij pakte die van Melina aan en drukte die in de handen van de huiself, die net Draco’s jas van de grond grabbelde. Melina trok aan Draco’s arm, zodat hij bleef staan en keek hem aan: hij keek doodsbenauwd, overduidelijk zo zenuwachtig als de pest en hij zei met trillende stem: ‘We zijn laat.’
Melina keek schuldig, het was haar schuld, ze had er erg lang over gedaan om uit te kiezen welke jurk ze nou aan wilde trekken. Ze keken elkaar even aan, waarna hij met grote passen verder liep alsof het huis van een vreemde was.

Melina kreeg amper tijd om rond te kijken naar het prachtige interieur want ze werd vrijwel direct door Draco naar een kamer gesleurd met gesloten deuren. Er klonk dof achter de deuren vandaan een gezellig geroezemoes, waardoor Melina zich realiseerde dat de brunch waarschijnlijk uit een enorme groep mensen zou bestaan. Ze had spijt dat ze op zijn uitnodiging was ingegaan: wat dacht ze wel niet, de kon dit niet en ze wilde dit niet. Haar hart klopte in haar keel en voor ze het wist deed Draco allebei de deuren krakend open en duwde haar naar binnen, er viel vrijwel direct een stilte en Melina werd aangegaapt door tientallen gezichten van overduidelijk steenrijke tovenaars en heksen die aan een lange tafel zaten, die bedekt was met gerechten. De spanning was om te snijden en er klonk het geschraap van een stoel over de vloer. Draco’s vader was opgestaan en hield zijn hoofd scheef, kil en koud. Hij hief zijn hoofd een stukje op, waardoor Melina zich meteen geintimideerd voelde en Draco’s arm uit angst tegen haar aanklemde.
Meneer Malfoy’s gezicht leek een masker en ze voelde de rillingen over haar rug lopen. Zin grijze ogen gleden van haar naar Draco en hij sprak en gladjes zijn duidelijke woorden uit: ‘Draco… je bent laat’
HOOFDSTUK 19:
Adora was gaan ontbijten in een redelijk lege Grote Zaal , zoals ze gewend was van vroeger, maar al snel kwamen er veel mensen om haar heen zitten die met haar wilden praten of iets met haar wilde gaan doen. Ze werd door allerlei Slytherins gevraagd om mee te gaan naar Hogsmeade en gaf uiteindelijk toe aan Blaise. Het was koud buiten en ze liepen tussen de winkels en cafés door.

‘Zullen we naar Zacharinus gaan, snoep halen?’ vroeg Blaise opgewonden.
‘Doe maar, ik heb geen Chocolifantjes meer, Margaret vreet alles op.’
Blaise lachte: ‘Wees blij dat je geen jongen bent, dan had je Korzel en Kwast bij je snoepvoorraad.’
Ze stapten de snoepwinkel binnen. Adora werd meteen bedwelmd onder de zoete geur van snoepwaren en de felle kleuren van alle verpakkingen en magische snoepjes. Ze liep vrijwel meteen naar de Zuren Zwevende Matten en Blaise volgde haar op de voet: ‘Vindt je die lekker?’
‘Ik vind zure matten heerlijk.’
‘Ik ook!’ hij trok meteen een hele lange sliert uit de mattenrol en keek naar Adora: ‘Zeg, hoe denk je dat Snape zou kijken als hij zo’n zure mat at?’
‘Ik denk niet dat je verschil zou zien Blaise.’ Zei ze terwijl ze doorliep naar de gebraden kip.
Ze keek raar op en draaide zich om naar Blaise: ‘Wat doet gebraden kip in een snoepwinkel?’
Hij haalde zijn schouders op, en op dat moment kwam de eigenaar op haar afgestapt: ‘Dit is promotie voor het nieuwe restaurant verderop, wilt u een stukje proeven?’
‘Ja, sure.’ Ze pakte het aan en nam een hap van de kip.
‘En?’
Ze slikte het door en lachte: ‘Ik voel me schuldig.’
‘Schuldig, mevrouw?’
‘Ik heb zojuist Donald Duck opgegeten.’
Blaise lachte: ‘Donald Duck is een eend.’
‘Nou, dan heb ik net Pino opgegeten, ook goed.’

Draco keek naar alle mensen aan tafel en boog lichtjes: ‘Het spijt me, goedemorgen.’
Alle mensen aan de tafel knikten respectvol en zijn vader ging zitten. De stilte bleef echter, en Melina keek om zich heen naar welke stoelen er nog vrij waren. Tot haar spijt waren er twee plaatsen voor hen vrijgehouden bij Meneer en Mevrouw Malfoy. Ze slikte: ze kon maar beter helemaal niets eten, dan kon het ook niet misgaan.

Blaise liep met volle handen naar de kassa, en Adora was al aan het afrekenen.
‘Zou u nog iets willen, mevrouw?’ klonk het vriendelijk, terwijl Blaise naast haar was gaan staan.
‘Ja, doe mij ook maar een zakje Pino.’ Blaise schoot in de lach, en de eigenaar keek Adora ongebrijpend aan, die toen haar vraag zo serieus mogelijk herhaalde:
‘Zakje Pino, graag.’


Melina deed haar uiterste best om netjes te eten maar het glazuur viel van haar gebakje op de kers van haar toast, die het decorerende citroenschijfje aanstootte, waardoor er citroensap in haar oog spoot, en ze de vork met het gebakje uit haar hand liet vallen die ineen smurrie uiteenviel op haar bord. Ze keek naar Draco, die moeite deed om zijn lach in te houden en naar zijn ouders, die duidelijk minder geamuseerd waren. Keek naar haar bord en naar de prachtige gerechten op de tafel. Ze zag ineens een wortel in de vorm van een lelie liggen en besloot hem te pakken, die kon ze ten minste normaal eten. Ze keek blij en prikte hem aan haar vork, sneed hem keurig doormidden en prikte een stukje aan haar vork. Ze nam een hapje en was trots: er was nog niks misgegaan. Ze keek even naar Mevrouw Malfoy die een wenkbrauw optrok en ze keek snel naar haar bord: had ze dan toch weer iets fout gedaan met die wortel?

Draco zat schuddend van het ingehouden lachen naast haar: hij hield zijn hand voor zijn mond maar kon zijn grijns niet verbergen, van binnen lag hij duidelijk dubbel van het lachen. Ze vroeg zich af wat ze gedaan had, die wortel in vorm de vorm van een lelie was toch keurig gegaan? Ze zag hoe hij zich probeerde te herstellen en met lacherige stem zei: ‘Je eet de decoratie op!’
HOOFDSTUK 20: