Hoofdstuk 15 t/m 17

Adora pakte haar boeken snel, en wilde uit automatisme weer richting de Weasleys lopen, maar voelde een hand om haar pols, een stevige, vettige hand: Margaret. Adora draaide zich om keek naar Marageret , die leek te glimlachen. Adora stelde zich voor dat wanneer ze zo’n rimpelige hond aan de waslijn zou handen het er hetzelfde uit zou zien en onderdrukte een grijns.
‘Je bent best oke.’ Klonk de zware bulldog stem en Adora trok haar wenkbrauwen op.
‘Jij ook, Margaret.’
Ze wilde zich weer omdraaiden, maar bleek ineens omsingeld door Slytherins, die haar prezen om haar opmerkingen, haar schouderklopjes gaven en knipoogden. Ze voelde zich gelukkig en trots op wat ze in deze les allemaal veranderd had: van gehaat naar geliefd. Voor ze het wist werd ze door de groep Slytherins meegenomen richting de gang en hoorde ze een jongen, die ze nog nooit eerder had gezien, achter haar roepen: ‘Kom je bij ons zitten?’ Adora merkte ineens dat ze geen boeken had meegenomen uit het lokaal, en wilde teruglopen, maar de jongen trok haar terug:’Nee, gekkie, die haalt Parkinson wel voor je, hè Pansy?’ klonk het dwingend. Pansy boog haar hoofd en slofte mompelend terug naar de kerkers om Adora’s boeken te halen, terwijl Adora verbaasd door de groep Slytherins naar het volgende lokaal werd gebracht. Het voelde alsof ze een superster was, alleen maar om de opmerkingen die ze over de Weasleys en Potter had gemaakt: het was zo makkelijk!
Dit kon niet meer fout gaan, zolang ze Potter en Weasley behandelde zoals ze echt waren, een snack voor de Slytherins.


Melina lag na te genieten in de ziekenboeg en begon een liedje te neuriën: niemand die haar zou horen, ze hele zaal was leeg. Ze keek even om zich heen en nam een slok uit het glas water op haar nachtkastje. In haar hoofd verscheen het beeld van de brunch, die over een poosje zou zijn. Ze verwachtte dat er veel mensen zouden komen, allemaal even chic en netjes: Draco was ten slotte elite. Ergens maakte dat haar zenuwachtig, want ze wist niet of ze wel geschikt was om nu al in een enorme groep elite te gaan brunchen. Eten was altijd al tricky: je moest netjes eten. Ze bedacht zich dat ze van Draco verwachtte dat hij met haar zou praten, zoals hij beloofd had, anders had hij haar niet uitgenodigd. Ze vroeg zich af wat hij eigenlijk van haar verwachtte en of ze er wel aan kon voldoen: ze was ten slotte nog nooit zo close met hem geweest als vandaag, en ze had zijn familie nog nooit gezien. Ze zuchtte diep en hoopte dat de brunch nog lang zou duren.

Adora was tussen Blaise en Mighus, een langharige jongen uit Slytherin, ingeduwd in de astronomietoren en keek hoe de les Waarzeggerij begon. Met een diepe zucht sloeg ze haar boek open, maar Blaise verbood het haar en klapte hem weer dicht: ‘wij doen niet aan huiswerk, Adora.’ Nog voor ze iets kon terugzeggen was het boek al van tafel verdwenen en lagen er in plaats daarvan grote chocokikkers en snoepjes. Ze begon te grijnzen: ‘Dus daarom maakte Melina nooit haar huiswerk.’ Blaise knikte: ‘Jep, daar hebben we andere mensen voor zoals die twee nerds daar.’ Hij wees op twee jongens met een scheel gebit en enorme brillen, waardoor ze in de lach schoot: ‘Ik wist niet dat Potter familie had!’ Ze hoorde ineens de verbaasde stem van Draco, die net de klas was binnengekomen: ‘Ken ik jou?’ Blaise grijnsde en klopte op Adora’s schouder: ‘Adora is eindelijk verlost van het Pottervirus, Draco!’ Draco keek verrast en ging met diezelfde blik naast Mighus zitten. Hij wou Adora iets vragen en deed zijn mond open, maar op dat moment kwam Professor Trelaw aangesloft in haar afschuwelijk lelijke outfit en hij keek haar bespottend aan. Met een zweverig gebaar legde ze haar handen op hun tafel:’ De tijd is rijp om elkaars levenslijn te beschouwen, jonge geesten! ‘
‘Pardon?’ vroeg Blaise verbaasd, hij snapte er geen snars van.
‘Pak elkaars handen en lees daarvan de levenslijn van je partner!’ klonk het zweverige antwoord.
Mighus had al meteen de hand van Draco te pakken en grijnsde: ‘Jep, makkelijk, jouw leven is puur.’
Draco lachte en aaide over de aderen in zijn pols: ‘Puurder dan dit kan het niet.’
Ondertussen had Blaise zijn hand in die van Adora gelegd en keek ze bespeurend naar de lijnen in zijn handen, maar snapte de opdracht niet dus keek ze met een vreemd gezicht op: ‘Wat moet ik nou doen dan.’
‘Verzin gewoon iets.’
‘Aha.’ Adora zette een zweverige stem op: ‘Jouwe levenslijn, jonge geest..’
Blaise moest moeite doen om zijn lachen in de houden, en Adora ging met haar hand over zijn aderen en de lijnen in zijn huid: ‘..kronkelig.. donker.. en..’ Op dat moment gooide Mighus hun kopje water over Blaise’s hand heen, waardoor ze met een serieus gezicht toevoegde: ‘nat.’
‘Nat?’ klonk ineens de chagrijnige stem van Trelaw, en Blaise keek geschrokken op, maar Adora bleef haar zweverige stem houden: ‘Nat.. hij is als een piraat die de zeven zeeën bestormt en temt, professor Trelaw, deze jongeheer heeft vrijheid als doel en de strijdlust van een dappere piraat op zee, zijn levenslijn laat mij in zijn kronkels de kolkende golven zien en met zijn donkere huid de zware stormen die hij zal ondergaan in zijn zoektocht naar de schat: eeuwige vrijheid.’
Adora keek Trelaw aan, die tranen in haar ogen had: ‘Mijn boterbloempje, wat ben je een talent! Tien punten naar Slytherin!’
De Slytherins, inclusief Adora begonnen te juichen, en ze keek verbaasd naar Blaise, die haar verzonnen verhaaltje blijkbaar waardeerde: ‘Arrr Adora! Hijs de zeilen! Punten voor Slytherin!’
HOOFDSTUK 16:
Na een hoop plezier om de punten die Slytherin kreeg tijdens Waarzeggerij en het spelen van een paar potjes toverschaak in de vrij uren was het tijd voor het avondeten en liepen de Slytherins naar de Great Hall, waar al veel mensen waren begonnen aan hun diner. Rond dezelfde tijd werd Melina getest door Madame Pomfrey en goedgekeurd, waardoor ze uit de ziekenboeg mocht en ook snel op weg ging naar de Great Hall, waar de Slytherins al aten, en haar verwelkomden.

Adora was begonnen aan een enorme Fluitende Fruitsalade en zwaaide naar haar zus: ‘Mel, ik heb gehoord wat er gebeurd was!’ Melina knikte, glimlachte even naar de andere Slytherins en ging tegenover Draco zitten, die begon aan een bord spaghetti. Melina klaarde meteen op bij het zien van Draco en werd nog vrolijker van het idee dat hij spaghetti ook lekker vond.
‘Wat een rotstreek van Parkinson was dat.’ Mompelde Adora en Melina pakte zuchtend een pizza.
‘Ja, ik weet het, maar ja, ik krijg haar nog wel.’
‘Vast wel, hoe gaat het nu met je?’
‘Prima! Nergens meer last van!’ Melina probeerde haar pizza zo degelijk mogelijk te snijden, maar haar pizza schoot van haar bord, waardoor de helft van de kaas en worst die erop lag over Draco’s spaghetti schoot, die een wenkbrauw optrok: ‘Gaat het echt wel goed met je?’
‘Ja,’ lachte Melina, ‘Ik ben niet zo goed in snijden.’
‘Ik merk het.’ Zei hij terwijl hij een plakje salami uit zijn spaghetti viste.
Melina bedacht zich opeens dat als ze niet eens een pizza normaal kon eten ze waarschijnlijk al helemaal niet netjes kon eten als het zulk chic voedsel was als op een brunch! Ze voelde ze zenuwen opkomen, vooral toen ze zag hoe netjes de andere mensen aten. Zelfs haar eigen zus at nog netter dan haar, en Draco was natuurlijk het toppunt van netheid. Ze hoopte maar dat de brunch nog een hele lange tijd zou duren, en ze kon oefenen op netjes eten.

Adora genoot intens van haar Fluitende Fruitsalade en van de gecharmeerde blikken die ze kreeg van de Slytherins verderop de tafel. Ze nam een slokje water, maar zag ineens in de weerspiegeling van haar glas dat de Gryffindors achter hun behoorlijk naar haar zaten te wijzen en roezemoezen. Met een brok in haar keel slikte ze haar water door en keek in de weerspiegeling hoe Weasley en Potter wilde gebaren maakten naar de tweeling, die steeds chagrijniger haar kant op keken. Ze voelde zich naar en hoopte dat zij haar niet konden zien kijken door de weerspiegeling. Naarmate de gebaren van haar voormalige vriendengroep bruter en lomper werden stopte ze met kijken: dit zou haar overwinning van vandaag verpesten: tien punten voor Slytherin voor het ter plekke verzinnen van een onzinverhaal. Ze grijnsde bij het idee: makkelijk verdient, die punten. Ze keek even op naar Draco, die aan het praten was over een of andere brunch.
‘Ja, Blaise, ik mag wel gaan opschieten met hogere cijfers halen, mijn vader vind het niet leuk dat Granger hogere cijfers haalt dan ik.’
‘Ach gelukkig is het nog begin van het jaar, dan kun je nog zeggen dat je nog geen cijfers terug hebt!’
‘Ja.’ Draco zuchtte, ‘Maar als mijn familie ernaar vraagt op de brunch verzin ik wel wat.’
‘Begin gewoon over hoe goed je bent in Quidditch.’

Melina vond dat Draco praatte over de brunch alsof hij in tijdnood zat om dingen te regelen en kreeg de kriebels, want ze wist niet wat Draco nou precies met binnenkort bedoeld had.
‘Draco?’ Begon ze twijfelachtig, ‘wat is eigenlijk binnenkort in jouw ogen?’
Hij glimlachte een beetje ongelukkig en zei toen schuldig: ‘Dit weekend?’
Melina spuugde haar drinken uit, over de tafel en haar ogen werden groot: ‘Dit weekend al?!’
Ze kende Draco al jaren, maar ze had hem liever nog iets beter leren kennen voordat ze een brunch in zijn chique familie zou meemaken! Voor zover zij wist behoorde Draco tot de elite van de tovenaarskringen en ze wist dat elite gelijk stond aan regels: etiquette. Ze veegde met haar servet het drinken van de tafel en keek naar het beteuterde gezicht van Draco, die was geschrokken van haar angstige reactie. ‘Draco, dat is al snel!’
‘Ja, ik zei toch binnenkort’
‘Bij mij is binnenkort over een maand of een paar weken, niet een paar dagen!’
Hij haalde nonchalant zijn schouders op: ‘Als je niet wilt, hoeft het niet hoor.’
‘Jawel!’ riep ze meteen, ‘Jawel, ik wil wel! Maar, ik moet me even voorbereiden.’
‘Voorbereiden?’
‘Ja, voorbereiden, Draco.’
Hij trok een wenkbrauw op: ‘Voorbereiden op wat?’
‘Op de brunch!’
‘Je praat langs me heen, Melina, wat was je van plan te gaan voorbereiden? Toch geen grap, he.’
‘Nee, dat doen Blaise en ik alleen op school.’
‘Gelukkig, want mijn familie houdt niet van die ongein.’
Melina hoorde ineens de strengheid en kilte in zijn stem en schrok er toch wel van. Ze wist dat Draco zo was zoals hij nu deed, maar ze wist niet dat hij haar grappen met Blaise niet waardeerde: keten was toch leuk? Op dat moment klonk er kabaal en keek iedereen verbaasd naar Adora, die haar Meloen met bruut geweld in tweeën had gehakt.

Adora kreeg een blos. Ze had gehoord wat Melina gezegd had: hoe kon dit nou gebeuren? Hoe kon het dat Melina bij Draco mocht brunchen! Ze had haar woede en jaloezie niet kunnen beheersen, waardoor het snijden van de meloen meer leek op het onthoofden van de meloen. Gelukkig gingen de Slytherins weer verder met waar ze mee bezig waren. Adora keek vuil naar haar zus; Melina had de hele tijd verborgen gehouden dat ze zo goed met Draco was en dat terwijl ze wist dat Adora hem leuk vond. Het stond ten slotte in het briefje dat Melina naar Adora stuurde. Adora begon woest aan haar meloen en keek zuur toe hoe Draco naar Melina keek. Adora had er schoon genoeg van: ze was in een dag totaal getransformeerd naar de perfecte Slytherin Princess, maar Draco had het niet gemerkt omdat hij bij die lieve Melina was geweest in de ziekenboeg. Bah. Haar bloedeigen zus nam Draco de hele tijd voor zichzelf, waardoor Adora geen kans meer bij hem had en nu ging ze zelfs bij hem eten?! Hoe kon ze dit haar aan doen? Ze was een vuile verraadster. Melina lachte met een verleidelijke glimlach naar Draco, ze zat duidelijk met hem te flirten. Dit was de druppel voor Adora, het ging nu tussen haar en Melina: het was oorlog.
HOOFDSTUK 17:
Adora kookte van binnen. Woedend had ze nog een stuk van haar meloen afgehakt, die met een spetterend geluid in het gezicht van Blaise terecht was gekomen.
'Waar heb ik dit aan te danken?' vroeg Blaise terwijl hij het stuk meloen uit zijn gezicht veegde.
'Sorry... Niks persoonlijks.' Mompelde de afwezige Adora.
Blaise haalde met een vreemd gezicht zijn schouders op en ging gewoon weer door met hetgeen waar hij mee bezig was.

Even leek de woede in Adora verdwenen te zijn, maar niet voor lang. Draco, die de naam van haar zus lovend uitsprak, was voor Adora genoeg om de woede weer volledig terug te krijgen. Ze moest iets bedenken om haar zus, en het liefst ook Draco, dwars te bomen. Ze hadden het verdient, beide. Verraders, tuig... All snel werd Adora uit haar gedachten gewekt door Blaise, die tegen haar schouder aan sloeg:'Hey, leef je nog joh? Je zit echt helemaal in je eigen wereld lijkt wel.'
'Hmm, ja.'
Blaise lacht. 'Je lijkt Melina wel, zij zit soms ook echt helemaal in haar eigen wereldje.'
'Melina en ik hebben helemaal niks met elkaar gemeen!' snauwt Adora, terwijl ze fel Melina's kant op kijkt. Melina vangt de felle blik van haar zus op en reageert verbaasd:
'Wat? Adora? Waarom gedraag je je ineens zo?'
'Oh, jij schijnheilig kind, heb je echt geen enkel idee, hè?'
De verbaasde blik van Melina zei genoeg. Ze had geen enkel idee waar Adora het over had. Agressief schoof Adora haar bord naar de andere kant van de tafel, waar Margaret zat. Voordat Margaret ook maar iets kon zeggen, was Adora weg. Ze had wel wat beters te doen dan aan tafel te zitten met een stelletje verraders. Ze moest een plan bedenken, een effectief plan. Melina paste niet bij Draco, maar zolang Melina zoveel tijd doorbracht met Draco kon Adora nooit laten zien hoe goed ze bij hem paste. Ze moest een plan bedenken om Draco’s aandacht te krijgen, bij hem in de buurt te zijn. Daar had ze in de leerlingenkamer meer gelegenheid voor, dan in de Great Hall, waar iedereen haar steeds lastig viel met domme vragen en opmerkingen. Ze was onderhand bij de kerkers en verbaasde zich over hoe snel ze liep wanneer ze boos was. Al redelijk afgekoeld van haar woede zei ze het wachtwoord en liep de gang naar de leerlingenkamer in. Adora liep rustig bijna de leerlingenkamer binnen totdat ze Snape zag staan praten met niemand minder dan Lucius Malfoy.

‘Wat is er met je zus aan de hand?’ vroeg Draco verbaasd en Melina haalde haar schouders op:
‘Ik heb geen idee, laat haar maar.’
‘Ik hoorde dat ze ervoor gezorgd had dat wij nu vijf punten voorstaan op Gryffindor!’
Melina nam een hap van haar pizza en keek hem verbaasd aan, maar hij meende het blijkbaar:
‘Ja, tijdens Waarzeggerij blijken we tien punten te hebben gekregen dankzij haar.’
Melina snapte er niets van: Adora trok amper haar mond open tijdens lessen, die zat altijd al het huiswerk van de volgende weken te maken, of te praten met de Weasleys.
‘Je hebt me nooit verteld dat je zus zo was, Melina!’ mengde Blaise zich erin.
‘Ik wist ook niet dat ze zo was.’ Zei ze zachtjes, ze snapte er niets meer van: wat had ze gemist?

De leerlingenkamer van Slytherin was leeg, op Malfoy, Snape en Adora na. Zodra Adora meneer Malfoy en Snape gezien had, was ze met haar rug tegen de muur gedrukt gestaan bij de deuropening: uit het zicht. Ze keek even met haar blauwe ogen langs de muur naar Malfoy en vroeg zich af wat een ouder op school te zoeken had. Snape stond er redelijk ontspannen bij en keek koeltjes naar het bleke, kille gezicht van Malfoy. Adora bekeek hem van top tot teen en herkende de kledingstijl, het lange witblonde haar en gelaatstrekken van Draco in hem. Hij was precies zoals de Weasleys hem beschreven hadden, hoewel ze zich niet kon voorstellen dat alle roddels klopten. Ze ging weer met haar rug tegen de muur staan zodat ze haar niet konden zien en spitste nieuwsgierig haar oren.
‘..dat Draco dit weekend naar huis gaat.’ Hoorde ze de gladde stem van Malfoy zeggen.
‘Begrijpelijk, prima.’ Klonk de kille stem van Snape weer.
‘Buiten dat om heb ik enigszins begrepen dat hij een andere leerling meeneemt.’
‘Een andere leerling?’ Snape’s stem was zo koel dat het niet eens klonk als een vraag.
‘Draco was er ..’ Malfoy zweeg even, ‘..Tamelijk onduidelijk over, maar ik heb vernomen dat het..’
Er viel weer een stilte en Adora kon zich niet inhouden om weer om de hoek te kijken.
‘…Een meisje is.’ Bij het woord meisje wierp Malfoy Snape een blik toe, die Adora absoluut niet kon waarderen: hij ging er duidelijk van uit dat het Draco’s vriendin was. Snape hief zijn hoofd op en sprak langzaam en kil met een opgetrokken wenkbrauw de woorden uit die Adora niet wilde horen: ‘Melina Magic.’ Ze rolde met haar ogen. Heel fijn, Snape ging er dus ook al vanuit dat Melina zijn vriendin was, Melina gaf Adora niet eens de kans om Draco te leren kennen.
Malfoy knikte bijna onzichtbaar naar Snape, waarna hij zijn hoofd weer arrogant ophief.
‘Anders nog, Lucius?’
‘Allicht later nog, maar voor vandaag is dit voldoende.’
‘Oke.’ Snape maakte aanstalten om weg te lopen, waardoor Adora snel weer tegen de muur aan ging staan, anders had hij haar gezien. Hij zou waarschijnlijk haar kant op komen, en hij zou haar zien staan afluisteren! Zachtjes ging ze dichter naar de deur, deed hem open en met een klap dicht: alsof ze net binnen was gekomen. Ze liep een beetje zenuwachtig richting Snape en Lucius, die hun gesprek onmiddellijk gestopt waren bij het horen van de deur en haar allebei even kil aankeken.

Blaise had Melina verteld wat er was gebeurd tijdens Toverdranken en Waarzeggerij, waarna Melina verbaasd haar Pizza had opgegeten. Ze snapte er nog steeds vrij weinig van, al die verhalen klonken helmaal niet als haar zus! Haar zus was de nerd die alle spreuken uit haar hoofd kende, overal spreuken voor maakte en altijd hoge cijfers haalde! Draco bleek erg enthousiast over wat er gebeurd was en pakte met een blij verrast gezicht wat fruit: ‘Echt Melina, ik ben hier blij om.’
‘Hoezo ben je hier blij om?’
‘Nou, ‘ Draco slikte een stuk appel door, ‘Ik vond het al zonde van zo’n mooi meisje.’
Melina keek hem verbaasd aan: mooi meisje? Hij haatte Adora toch?
‘Maar Draco, ik dacht dat je haar niet mocht.’
‘Dat komt omdat ik een totaal verkeerd beeld van haar had!’ Melina keek naar haar bord. Eigenlijk vond ze het helemaal niet zo leuk dat Draco zo over haar zus praatte, net als Blaise en veel te veel andere Slytherins. Adora was niets bijzonders, ze was gewoon de nerd die ze altijd geweest was. Hoe konden al die domme mensen nou ineens denken dat Adora een hekel had aan modderbloedjes en dat ze ineens populair was? Het klopte allemaal van geen kant.

Snape was duidelijk immuun voor de knipoog die Adora hem tijdens Toverdranken gegeven had, hij sprak nog steeds geen woord tegen haar. Wat daarentegen wel bijzonder was, was dat hij haar geen vervelende vragen stelde over het huiswerk of haar omgang met Gryffindors. Ze liep langzaam voorbij, terwijl ze hen beide aankeek en geen woord sprak. Ze liep ineens door een walm van een heerlijk parfum door en vroeg zich af waar de geur vandaan kwam. Snape kon het niet zijn, die rook altijd naar vreemde toverdranken. Zo zacht en soepel mogelijk liep ze naar de meisjesslaapzaal, en deed de deur achter haar dicht. Zodra ze buiten gehoorsafstand was greep ze het kussen van haar bed en gooide hem woest tegen de muur: hoe kon dit nou gebeuren. Met een lage stem deed ze Snape na ‘ Melina Magic. Ja, daar ben ik gek op, net als iedereen, ook al is het een vuile verraadster! Bij het woord verraadster schoot haar stem weer omhoog en grommend sloeg ze haar wekker van haar nachtkastje die aan diggelen op de grond viel. Ze liet zich op haar bed vallen en kreeg ineens een grijns op haar gezicht: Melina was verschrikkelijk slecht in etiquette, misschien was het helemaal niet zo erg dat zij naar de brunch ging, dan zou Draco eindelijk zien dat Melina niet bij hem paste. Melina zou haar eigen ondergang zijn op de brunch. Ze wreef gemeen in haar handen: dit was perfect.