Hoofdstuk 12+13+14

Melina was door Pansy in haar rug aangevallen en had behoorlijke verwondingen opgelopen. Draco was meteen naar haar toegerend en schrok van de gapende, hevig bloedende wond op haar voorhoofd. Zonder ook maar een woord met Pansy te wisselen had hij haar samen met een bezorgde Blaise naar de ziekenboeg gedragen, waarna Madamde pleister zo snel mogelijk haar wonden genas, maar Melina werd niet wakker. Blaise was naar de les toverdranken gegaan, maar Draco bleef bij Melina: hij had een schuldgevoel voor wat er gebeurd was en had nu eindelijk de kans om een keer alleen te zijn met het meisje dat altijd onafscheidelijk van Blaise Zabini was geweest.

Langzaam opende Melina haar ogen en merkte dat ze op een bed lag, het beeld boven haar was de bovenkant die ze al vaker had gezien: de ziekenboeg. Haar hoofd bonsde en ze wilde met haar hand over de pijn voelen, maar voelde ineens dat iemand haar hand vasthield, waardoor ze die niet kon bewegen. Met pijn in haar nek tilde ze haar hoofd een stukje op om te zien wie er bij haar op bed zat en tot haar verbazing keek ze tegen de rug en het witblonde haar van Draco aan.

Ze voelde hoe haar wangen een kleur kregen en ging snel weer liggen, alsof ze niks gezien had, maar het was al te laat. Ze had haar ogen dicht, maar hoorde zijn stem en hoe hij snel haar hand losliet:'Eindelijk ben je wakker, hoe voel je je ?' Melina deed eerst voorzichtig een oog open maar zag meteen Draco's lachende gezicht:'Nee, valt niet op hoor.'
Melina deed haar andere oog ook maar open en glimlachte.
'Hoe voel je je ?' Herhaalde hij zijn vraag.
'Hoofdpijn, nekpijn, rugpijn, kortom: pijn.'
Hij glimlachte even vriendelijk en Melina ging rechtop zitten om in haar arm te kunnen prikken: dit kon niet waar zijn, dat hij hier met haar zat. Ze was waarschijnlijk in slaap gevallen tijdens toverdranken en daarom zat ze nu te bedenken dat dit allemaal gebeurd was! Ze prikte met haar nagels in haar arm, maar voelde de pijn en schrok.

Hij schudde lachend zijn hoofd:'Waar was dat goed voor.'
'Kijken of mijn arm nog werkt.'
'En? Doet hij het nog?'
'Volgens mij wel.'
'Moet ik het even testen?' Melina kreeg een blos, en hoopte dat hij er een zoen op zou geven, maar wist ook dat dat nooit zou gebeuren.
Ze genoot van het moment dat ze alleen in de ziekenboeg zaten, ze waren nog nooit alleen samen geweest. Ze droomde even weg bij het beeld en dacht na over die kus die hij zou kunnen geven op haar arm.
'Hm..kus..' glipte er per ongeluk uit en haar ogen werden groot. Ze schrok van zichzelf en zag Draco's verbaasde blik. Hij keek even om zich heen in de ziekenboeg, boog toen langzaam voorover en drukte een kus op haar arm. Op de plek waar hij haar arm gekust had voelde ze een warmte verspreiden door haar hele lichaam en haar adem stokte. Hij keek haar even aan vragende ogen en ging toen weer rechtop zitten.

Melina wist niet wat ze moest zeggen of doen en bleef hem wezenloos aanstaren. Hij vond het blijkbaar vermakelijk want hij begon weer te grijnzen en de warmte die ze voelde werd alsmaar overweldigender, zo warm dat ze er blozende wangen van kreeg. Zijn grijns veranderde in een glimlach om haar blos en terwijl hij een beetje zenuwachtig met de boord van zijn mouw speelde zei hij zachtjes:'Melina..'
Hij keek even voor zich uit, maar wendde zijn blik weer tot Melina: 'Melina we gaan al jaren met elkaar om en je bent een goede vriendin van me geworden in de afgelopen jaren, een waardige vriendin.'
Melina wachtte nerveus af wat hij zou gaan zeggen, maar voelde zich al vereerde dat hij haar een vriendin noemde. Hij staarde weer even voor zich uit alsof hij geen woorden kon vinden voor wat hij wilde zeggen
'Melina, ik vroeg me af, we hebben nooit veel tijd met z'n tweeën doorgebracht, en daarom wou ik je vragen of..'
De blos op haar wangen werd alsmaar feller naarmate ze zich realiseerde waar hij naartoe aan het werken was: meer tijd met Draco doorbrengen?
'..Mijn.. familie heeft binnenkort een brunch..thuis. Ik vroeg me af of jij met me mee wilde.' Hij keek even afwachtend naar haar gezicht, en toen hij zag dat ze niets wist wat ze moest zeggen voegde hij er vluchtig aan toe:'G-gewoon als vrienden, hoor, niks bijzonders! Ik heb nu eindelijk een keer de gelegenheid om je alleen te spreken, al moest je er wel eerst bewusteloos voor raken, er zijn altijd anderen om je heen en op die brunch zouden we een keer kunnen praten..' Hij beet op zijn lip, twijfelachtig, en keek haar vragend aan met zijn grijsblauwe ogen:'Zou je, zou je dat willen?'

DIT IS hoofdstuk 13 MAAR HET IS VEEL WERK ALLES IN EEN KEER TE DOEN:
Adora had boze blikken van Margaret naast haar, maar begon te genieten van het gevoel om anderen neer te halen. De les Toverdranken was al begonnen, Snape had de opdrachten uitgelegd en was bezig met het uitleggen van de lesstof. De hand van Hermoine ging voor de zoveelste keer omhoog in de les, en ze Slytherins zuchtten vermoeid: wat een irritant kind.

'Maar professor Snape!' klonk de verbouwereerde stem van Granger.
'Juffrouw Granger.' zei Snape kortaf.
'Professor, dat kan echt niet!'
Adora zag haar kans en riep:'Oh, net zoals jouw kapsel?'
De Slytherins begonnen te lachen en ze kreeg vriendelijke blikken toegespeeld, waardoor ze zich nog sterker voelde dan ze al deed en haar armen kruiste. Hermione liet haar arm verslagen zakken en begon te roezemoezen met Potter en Ron, die haar verbaasd aankeken.
'Juffrouw Magic, kunnen we nu verder zonder onderbrekingen.'
'Professor, dan lijkt het me verstandig om Granger's hand te amputeren!'
De Slytherins begonnen weer te lachen en vanuit voorin de klas klonk het:'En dan haar hand aan Potter geven, die houdt toch zo van handjes schudden!'
Adora lachte mee en Potter keek woest naar de Slytherinkant, terwijl Adora de boze blik van Ron negeerde, die zijn toverstok pakte en richtte op de jongen die de grap had gemaakt.
'Had je wat, rooie!' riep een andere Slytherin.
'Het is dat hij een toverstok in zijn hand heeft! Anders zou je niet zeggen dat het een tovenaar was!' klonk het vanuit een andere hoek.
Ron keek naar de grond en stopte snel zijn toverstok weg. De Gryffindors keken nors naar Snape, maar die deed alsof hij erg geinteresseerd was in het boek dat op zijn tafel lag: hij ging niet ingrijpen.

'Zeg, ging jij niet om met hem?' sneerde Patty tegen Adora, die omkeek.
'Met Ron?'
'Ron? Wie is Ron?'
'-Weasley bedoel ik.' voegde Adora er snel aan toe.
'Ja Weasley ja! Adora gaat met hem om!'
'Adora, dat is ook zo! Waarom doe je dat!' klonk het van voren.
Adora trok een wenkbrauw op:'Wat zal ik zeggen. Keep your friends close..'
'And your enemies closer!' klonk het vanuit een andere hoek en Adora kreeg een broederlijke stoot tegen haar schouder:'Goed gedaan, man!'
'We waren er bijna ingetrapt dat je echt vrienden met ze was!'
Er klonk nu overal gejoel naar Adora en gesneer naar Weasley en Potter die vuil naar Adora keken, maar het kon haar niks schelen, ze voelde zich onsterfelijk nu ze de Slytherins achter zich had: eindelijk.

'Ey Weasley!' klonk het achteraan de klas, 'Met wie ga je naar het bal?'
'Hoe kun je dat nou vragen!' riep Adora verbaasd uit, en alle slytherins keken haar ineens vreemd aan, waarop ze grijnste en knipoogde:'Hij kan geeneens een kaartje betalen!' Ze begonnen te schateren van het lachen, en ze zag hoe Potter en Weasley ineendoken en hun best deden om zich in de houden:'Wat is er Potter, mis je je mammie?' riep Blaise,
en Adora ging er verder op in:'Natuurlijk niet, Blaise, hij gaat om met de Weasley.' Het bleven even stil, en ze maakte haar opmerking af:'Weasley's moeder telt voor twee.' Weer begonnen ze te lachen en Adora voelde dat ze de tolerantiegrens van haar voormalige vrienden al lang had overschreven, laat staan beginnen over Mevrouw Weasley.
'Die Arthur, een vrouw die telt voor twee, een leger aan rooie kinderen en nog steeds heeft hij niets!' De Slytherins kwamen niet meer bij van het lachen, en er verscheen een ingehouden grijns op Snape's gezicht, die onderhand was gaan zitten en over zijn boek heen gluurde naar de Slytherins, in het bijzonder naar Adora, die zijn blik kruiste.

Adora zag Snape kijken en besloot haar hele houding om te draaien richting Slytherin-style. Ze zag dat hij bleef kijken, knipoogde en keek toen met een trots gezicht naar Blaise, die haar bleef complimenteren:'Ik wist wel dat je net als je zus kon zijn!'Hij wreef door haar blonde haar een grijnsde:'Ik wist dat achter die blauwe ogen een hel van een meid zou zitten! Net als Melina!' Snape had de knipoog van Adora blijkbaar niet verwacht en keek weer snel in zijn o zo interessante boek terwijl de Slytherins bleven keten om haar opmerkingen.
HOOFDSTUK 14:
'Stilte!' riep Snape, die lichtelijk geïrriteerd klonk door de chaos in de les, 'We gaan NU beginnen aan het maken van Skele-Gro, wie dit niet doet kan het na de les alsnog komen doen, met een uur strafwerk erbij.' Voor de meeste leerlingen was dit het keerpunt om toch maar te beginnen aan het maken van de potion.

'Adora?' vroeg Ron voorzichtig terwijl hij zich achter haar verplaatst.
'Ja, wat moet je?'
'Waarom doe je zo? Wat hebben wij jou aangedaan dat je nu zo doet tegen ons? Ik dacht dat we vrienden waren.'
'Ron! Snap je dan niet dat wij geen vrienden KUNNEN zijn?' gromde Adora.
Ron keek haar onbegrijpelijk aan. 'En de vakantie dan? Je kunt niet zeggen dat onze vriendschap niet echt was.'
Adora rolde met haar ogen. 'Tja, dat was een leugen. Blijkbaar.'
'Bloody hell! Wat hebben wij ons in je vergist.'

Adora's kille uitstraling zei genoeg, het kon haar niks schelen wat Weasley, of de rest van de Gryffindors van haar vonden. Ze had nu alles wat ze al een lange tijd verlangde, invloed bij the Slytherins. Het voelde eigenlijk best goed dat ze nu van zichzelf af kan bijten, en niet meer afhankelijk was van haar zus. Nee, zou iedereen eens laten zien wie ze werkelijk was.

Melina kroop overeind en keek Draco diep in zijn ogen. Zijn ogen zijn perfect in haar ogen, net zoals de rest van zijn uiterlijk. Hij was haar Slytherin Prince. Een gevoel van geluk drong haar lichaam binnen.
'Ja, lijkt me leuk...' Is het enige wat ze uit kon brengen.
Draco glimlachte en eventjes leek het erop alsof er kleur verscheen op zijn lijkbleke gezicht.
'Ik ga weer terug naar de les.' zei hij tenslotte, 'Ik zie je snel weer. Beterschap, Melina.'
Melina's blik volgde Draco tot hij uit zicht was. Voor even voelde zij zich onlosmakelijk gelukzalig.