Hoofdstuk 5

Melina had absoluut geen zin om nog een woord met Pansy Parkinson te wisselen en hees zich maar in de dichtstbijzijnde koets, waar tot haar verbazing haar eigen zus in zat.
'Dementor!' riep Melina opgewekt, en haar dromerige zus keek op:'Melina!'
'Adora!'
'Wanneer gaat die koets nou eindelijk rijden/'
'Als hij vol is, vampirella!'
'Slangentosti, dat duurt te lang!'
'Klopt, iedereen vindt ons eng.'
'Nee iedereen vindt jouw S-factor eng.'
'Mijn S-factor?'
'Ja je weet wel: slytherin-factor, sukkel-factor..'
Melina lachte:'Je bent zelf ook een Slytherin, mafkees.'
'Zou je niet zeggen.' klonk opeens een andere, kille stem.
Adora en Melina keken allebei op naar de bleke hand aan de rand van de koets.
Melina herkende meteen de hand van Draco, die in de koets klom: 'Draco!' Ze voelde weer een walm van warmte door haar aderen stromen terwijl hij naast haar kwam zitten, met zijn kalmerende warmte tegen haar aan. Helaas kwam met Draco kwam ook de herinnering aan wat Pansy gezegd had over de zomervakantie, waardoor ze weer een steek van jaloezie voelde, die ze snel wegwuifde, en hem vragend aankeek :'Draco?'
'Melina.'
'Was Pansy Parkinson bij jou in de vakantie?
Het was even stil en Draco ging met zijn hand door zijn blonde haren, terwijl hij peinzend het bos in keek.
'Nou, Draco?'
'Ja, ze was inderdaad wel eens bij mij in de vakantie.'
Melina's mond viel open, maar Draco schudde meteen zijn hoofd toen hij het zag: 'Nee, niet op die manier. Onze ouders hadden het verschrikkelijk belachelijke plan dat we maar eens iets samen moesten gaan doen.'
‘Bleh.’ Melina trok een vuil gezicht, misschien was zijn familie toch niet zo leuk. Ze had al genoeg over de Malfoys gehoord, allemaal gebaseerd op hun ongekende rijkdom, image en zelfvertrouwen. Ooit was er ook iets gezegd over Zwart Magie, maar dat boeide Melina niet, dat deed haar meteen denken aan haar lessen Verweer Tegen de Zwarte Kunsten en nog erger: het beeld van de gladjakker van twee jaar terug, Lockhart. Er verscheen een grijns op het witte gezicht van Adora, wat Draco duidelijk ook opviel: 'Valt er iets te lachen.'
'Dat jouw ouders je proberen te koppelen' gniffelde Melina’s zus ingehouden, maar Draco negeerde haar reactie en keek naar Melina. Helaas voor hem moest die haar zus gelijk geven:'Kom op Draco, het is best wel een beetje heel erg sneu.'
Draco liet zijn hoofd zakken en keek Melina aan: 'Wees blij dat je mij niet bent, wat ouders betreft.' Zijn stem klonk droevig, waarschijnlijk was Draco aangetast door het deprimerende weer buiten.
'Zo erg kan het toch niet zijn?' haar glimlach verdween toen hij met glinsterende ogen even voor zich uit staarde en honderden gedachten leek te onderdrukken. De koets plotseling met een schok te rijden en Draco keek een paar seconden controlerend naar Adora. De witte verschijning was dromerig naar de bomen aan het staren, waardoor hij de geruststelling kon hebben dat ze waarschijnlijk niks zou meekrijgen van wat hij wilde zeggen. Malfoy keek even tussen de bomen door en keek haar toen levenloos aan: 'Het is nooit goed genoeg, Melina, nooit. Natuurlijk willen we het beste van het beste, maar.. dat het ook op mijn cijfers en prestaties wordt toegepast. ' Melina kreeg met die woorden een vleugje medelijden en realiseerde zich dat ze zijn ouders nooit had ontmoet, ze had er alleen maar verhalen over gehoord. Diep van binnen wou dat ze hem kon troosten, maar was bang dat hij haar een freak zou vinden, dus hield ze het maar op woorden: 'Ik heb ze nooit ontmoet, Draco. Ik heb alleen verhalen over ze gehoord af en toe.'
Op dat moment klonk het snuivend vanaf Adora's kant: 'En wat voor verhalen.'
Draco keek op: ‘Waar bemoei je je mee.’'

Adora had nog geen enkel positief verhaal gehoord bij de Weasleys vandaan en keek hem grijnzend aan, tijd om hem eens te confronteren met de geweldige reputatie van Malfoys. Ze wilde haar mond open doen en beginnen over wat ze in de Diagon Alley had gehoord, maar toen ze de onzekerheid achter de aanvallende blik in zijn ogen zag, veranderde haar grijns zo vloeiend mogelijk in een glimlach:'Alleen maar positief, Malfoy.'
Draco leek wat verbaasd en hield zijn hoofd scheef, hij vertrouwde het niet helemaal: 'Jij gaat om met de Wezeltjes en hoort alleen maar positieve verhalen van hen?'
Ondanks de irritatie die het woord Wezeltje opwekte, besloot ze maar om het spelletje mee te spelen, het spelletje van de Slytherins: slijmen en ego’s strelen. Bovendien leek Draco het nodig te hebben op dit moment en al voelde het verkeerd om Malfoy complimenten te geven over wat dan ook: op dit moment voelde het goed. Ze keek hem aan met haar doordringende blauwe ogen en hoopte met gevouwen handen dat ze niet door de mand zou vallen met haar leugens:'Ja, alleen maar positief. De Weasleys..' Ze keek even langs hem heen en probeerde wat te verzinnen”: '... ze zijn jaloers op wat jullie allemaal bezitten: intelligentie, klasse, talent, rijkdom, aanzien, invloed, stijl..'

Melina keek verbaasd naar haar zus: zo positief had ze haar nog nooit gehoord over Draco, integendeel zelfs, Adora had Melina meerdere malen verteld wat voor een arrogante zak ze Malfoy vond, een ijdeltuit, een klaploper, een ontsnapte gek. Melina haalde haar schouders altijd maar op bij die beschuldigen, Draco was tof, Adora moest hem eerst maar eens leren kennen. Al zou dat nooit gebeuren. Ze keek weer naar Draco en het viel haar op dat, ondanks dat het Adora was waar de complimenten vandaan kwamen, Draco weer de missende aanvulling op zijn ego terug had gekregen. Zijn houding klaarde op en langzaam kwam zijn zelfverzekerde blik weer terug.
'Natuurlijk zijn ze jaloers.' Grijnsde Draco nonchalant. Hij wilde nog wat zeggen, maar de koets stond stil en het was duidelijk tijd om uit te stappen, tenzij ze nat wilden regenen en in de koetsen wilden slapen. Draco was als eerste uit de koets, om Melina eruit te helpen. Ze was nooit echt geboeid geraakt door etiquette en regels, vooral omdat ze er zelf slecht in was, maar dit kon ze toch wel waarderen.

Draco ving Melina op en zette haar zachtjes op de grond. Adora zag hem vanuit haar ogen twijfelachtig naar haar kijken, en deed al aanstalten om uit de koets te klimmen, maar de complimenten waren zodanig aangeslagen dat hij ook haar uit de koets hielp. Adora keek hem verbaasd aan toen hij haar zachtjes op de grond zette en voelde ineens een misvormde energiestroom door haar heen schieten: wat de hel was dit nou weer? Malfoy die haar een blik waardig gunde en bleef zeggen dat ze een schande was voor zijn afdeling, was ineens bereid om haar aan te kijken? En wat mocht hij dan wel niet van haar verwachten, dat ze op haar knieën voor voetenbankje ging spelen, net als zijn andere aanhangsels? Voor Adora waren er twee manieren waarop ze met zijn vriendelijkheid om kon gaan: gebruikmaken van de verwarring om hem in The Dark Lake te gooien, zoals zij en de Weasleys zich al zo vaak voorgenomen hadden, of vriendelijk terugdoen en hopen dat hij niet vriendelijk deed zodat hij haar in the Dark Lake kon laten gooien door die oliebollen van een Crabbe en Goyle. Ze waagde het er maar op dat hij het ergens meende en knikte vriendelijk: ‘Bedankt.’ Draco kon er nog net een glimlach van af krijgen en leek zich in te spannen om geen opmerkingen te maken, wat Adora behoorlijk van hem meeviel. Misschien was Malfoy zo slecht nog niet. Misschien.