Hoofdstuk 2

De coupé van de Slytherins was warm, maar kil. Melina deed vlug haar sjaal af en hing haar mantel op aan een haakje naast Blaise, die het natuurlijk niet laten kon om even in haar buik te prikken, om welke vage reden dan ook. Ze lachte door het gekietel en viel bijna bovenop hem wanneer de trein een scherpe bocht naar links maakte, waarop Crabbe en Goyle begonnen te grinniken.
'Ja, ik vind jou ook lief hoor!' lachte Blaise grijnzend, waarop ze overeind krabbelend een opkomende grijns onderdrukte: het Blaise Zabini-effect:'Ik viel alleen maar bovenop je!'
'Ik ben gewoon hartstikke aantrekkelijk.'
'Nee de bank heeft aantrekkingskracht, en toevallig zat jij er nog tussen, Blaise!'
Melina lachte om Blaise' beledigde gezicht, en ging weer op haar eigen, gewoonlijke plaats zitten, naast één van de meest chagrijnig kijkende mensen van de coupé: Draco Malfoy. Draco hing onderuit gezakt tegen het raam en verwisselde zijn norse blik voor een grijns om het gezicht van Blaise: 'Kom op Zabini, laat je niet zo op je kop zitten door een meisje.'
'Op zijn hoofd gaan zitten? Nu wordt het pas interessant!'
'Je weet best wat ik bedoel.'
'Ik zal je sparen, Malfoy' klonk het zacht vanaf Melina, die haar onverdeelde aandacht toen op de weer nors kijkende Draco richtte. Malfoy was bleekjes en keek met zijn twinkelende, grijze ogen naar Pansy Parkinson die een mislukte poging deed om een chocokikker te eten. Pansy graaide wanhopig om zich heen, maar de kikker sprong van haar benen op die van Blaise, naar die van Crabbe, landde behendig op de neus van Goyle en sprong toen op de schoot van Melina. Pansy had met haar pogingen tot het vangen van de chocokikker al schrammen op Goyle’s wang gemaakt en hield zich uit angst voor klappen van de bulldogs maar even gedeisd. Dat was maar goed ook, want Melina zou het niet waarderen als Pansy naar de kikker op haar schoot zou gaan graaien, dat soort intimiteiten waren absoluut niet gewenst. Pansy was een jaar lang het enige meisje geweest in de vriendengroep, maar zodra Zabini in contact met Melina was gekomen was het game over voor Pansy. Duidelijk was, dat Parkinson een oogje op Malfoy had, die er aardig wat malen misbruik van gemaakt had. Al had het meisje een sterke wil, Draco had de gewoonte om haar hart te gebruiken om de klusjes op te knappen die te goed waren of geheim voor mensen buiten hun vriendengroep, maar te ingewikkeld of vermoeiend voor hemzelf. Melina moest hem er gelijk in geven dat het handig was, zo had Pansy een keer de schuld op zich genomen toen Malfoy, Zabini, Melina en zij zelf werden betrapt terwijl ze bij het portret van de Gryffindors een bewegingsgevoelige Viridi Incitamento hadden geplant. De zaden van de Viridi hadden ze uit de kassen van professor Sprout laten halen door Crabbe en Goyle, om vervolgens de plant tussen de tegels voor het portret van de Fat Lady te drukken. Nog geen tien minuten later stond er een enorme bonenstaak langs het portret die iedere keer als er een voorbijganger voorbij kwam stinkende stekels afschoot, die openbarstten zodra ze iets raakten en een viezige, groene substantie verspreidden. McGonagall had een signalement van een eerstejaars gekregen en was meteen naar de crime scene gegaan, waar Melina zo slim was geweest om haar Slytherinsjaal te laten liggen. Omdat zij vier de enigen waren die niet in de toren waren gespot toen het gebeurde, werden ze al gauw bij Snape op het matje geroepen. Malfoy had al een preek voorbereid over wat hij zijn vader wel niet zou vertellen over de school, maar Parkinson had aangeboden om de schuld op haar te nemen, omdat Draco dan de Quidditchwedstrijd niet zou missen. Snape wist maar al te goed wie het gedaan hadden, maar ging tot Melina’s verbazing akkoord met Pansy’s opoffering. Drie weken lang onkruid wiedden met Sprout voor het stelen van de zaden en vier dagen Hagrid helpen bij het verzorgen van de moestuin. Pansy kwam er nog redelijk goed vanaf, vond Melina zelf, en nadat Pansy die weken bezig was geweest met planten begon ze zelf groene vingers te krijgen en hogere cijfers te halen dan die slome van Gryffindor, Longbottom. Melina zuchtte en keek tevreden naar het kille weer buiten, wat een heerlijke herinnering was het toch, Pansy op haar knietjes in het zand.

Adora zat onderhand in een coupé bij de vrolijke, opgetogen Weasleys. Ze was eigenlijk op zoek naar de coupé voor losers, maar Ronald Weasley had haar wederom uitgenodigd, tegen de zin van Granger in om bij hen te komen zitten. Ron was de enige persoon die Adora zag als iemand die gevuld was met goedheid en hoop, iemand met respect en de juiste normen en waarden. Misschien dat Potter ook zo in elkaar stak, maar de Slytherins hadden genoeg haat over Potter op Adora kunnen uitoefenen dat ze hem niet mocht. Iedere vakantie probeerde Adora bij mensen als de Weasleys te zijn en zo goed als ieder tussenuur. Waarschijnlijk bracht Adora meer tijd door in de vakanties met de Weasleys dan met haar eigen familie, al was Melina ook vaak op stap. Melina had vaak haar Slytherinvrienden over de vloer, die Adora maar al te graag ontvluchtte, hoewel Adora nooit iemand anders dan Zabini had gezien, misschien was Zabini wel de enige. Adora werd op slag vrolijker van Ron’s sproetige gezichtje en had zijn uitnodiging om bij hen te komen zitten maar al te graag aangenomen. Nu zat ze eindelijk met rust in haar gedachten tegenover Fred en George, die van alle Gryffindors het minste moeite leken hebben met het feit dat Adora vaak rond moest lopen in groen en zilver. Schuin tegenover Adora zat een boek. Een dik boek met daarachter een wilde bos haar: Hermione Granger. Boekenwurm, nerd , betweter en gespecialiseerd verveler. Granger had een discussie met Potter, die op dezelfde bank als Adora zat, tot haar irritatie. Ze had het eigenlijk helemaal niet op de beroemde Harry Potter en al helemaal niet op die wijsneus van een Granger, die weer eens met haar ogen rolde om iets wat Ronald gezegd had. Misschien dat ze te veel tijd met Malfoy had doorgebracht, dat ze teveel gesprekken had gehoord over Potter van de Slytherins , maar misschien was het ook gewoon voorbestemd: Slytherins hielden niet van Miss Litteken. Adora begon zich met haar eigen gedachten te vervelen en stelde zich voor dat Hermione's ogen er op een bepaald moment uit zouden vallen door al dat gerol, zodat Adora er samen met de andere Slytherins mee zou kunnen gaan knikkeren. Knikkeren of kaatsen, hoewel kaatsen wel rotzooi zou geven, oogslijm en dat soort shit. Ze genoot niet bepaald van oogslijmen losse oogbollen, maar stiekem van het beeld dat ze eindelijk met de Slytherins zou kunnen omgaan: het bleef ten slotte haar afdeling. In het bijzonder genoot ze van het beeld dat Malfoy om haar zou lachen, zoals hij om Melina lachte. Ze vond zijn glimlach om van de smelten en zijn grijns pakte perfect bij zijn arrogante, ijdele, maar o zo charmante houding. Adora schrok van haar eigen gedachten om die kwal van een Malfoy, trok een vies gezicht en begon snel andere onderwerpen in haar hoofd te proppen: eenhoorns, eekhoorns, tweehoorns, wat er ook maar nodig was om hem eruit te krijgen.
Misschien wel vijfhoorns, nulhoorns. ‘Hm.’ Ze keek even voor zich uit: nulhoorns, dat waren eigenlijk gewoon paarden. 'Adora! Wil je een snoepje?' klonk het ineens luid vanaf George, waarop Fred verder ging: ‘Dit is de meest bijzondere smaak die je ooit proeven zult.’
‘En je ziet eruit alsof je wel een opkikker kan gebruiken.’
‘Ja, iets meer water.. bij de wijn.’
Adora liet het groene snoepje in haar handen drukken en direct begonnen de anderen in de coupé te roepen dat ze het niet moest doen. Zonder een spier in haar gezicht te vertrekken stopte Adora het snoepje in haar mond, haalde adem en hield haar adem in, zodat haar smaakpapillen werden uitgedoofd (een trucje dat ze van haar vader geleerd had, sinds Melina Spaghetti Aangebrandi maakte). Er klonk pijnlijk geroep: ‘Aah, arm meisje!’
‘Aaah, nee!’
‘Arme Adora..’
Fred keek met een engelachtige glimlach toe en grijnsde daarna naar George, waarop hij weer met een glimlacht vroeg waarom niemand toch vertrouwen in hem en zijn broer had. Adora grijnsde ook en beet het snoepje open, waar een smerige, kleverige substantie inzat. De ogen van de tweeling werden groot en ze hingen alsmaar verder naar haar toe: ‘En, hoe smaak het?’
‘Heerlijk, he!’
‘De heerlijke smaak van uitgeknepen paddenwrat en gedroogd moerasgras. Ron hield zijn hand voor zijn mond en hield paars aan van misselijkheid, maar Adora had haar adem nog ingehouden, bleef glimlachen en slikte het door. Fred keek even naar George: ‘Heb je haar wel de groene gegeven?’
‘Ja, we hebben alleen maar paddenwrat in dit zakje.’
‘Hm, vreemd..’
Adora slikte de, door haar trucje smaakloze, drap door en keek de coupé rond: ‘Hm, voor herhaling vatbaar.’ Ze deed alsof ze haar vingers aflikte en zag hoe Fred en George met een vragend gezicht meteen een hand vol snoepjes uit hun zak pakte. Ron was weer bijgekomen en pakte, net als Harry en Hermione ook een snoepje uit hun handen: ‘Nou, dan kunnen wij het ook wel, ha, jammer dan.’ Tegelijkertijd stopten ze het in hun mond, waarop Fred en George ook meteen volgden. Even was er een moment van doodse stilte, wisselende, kotsmisselijke blikken, waarna ze allemaal als gekken begonnen te hoesten en proesten, Ron zijn snoepje in zijn chocokikker doosje uitspuugde, Hermione hetzelfde deed, een hele fles water achterover goot om de smaak weg te halen en hoe Fred en George lachend toegaven dat het ranzig was, maar het probeerde door te slikken: ‘Alle mensen! Gadverdamme!’
‘Aah kikkerdrap, fijn!’
‘Potverkaatje, Adora,’ riep Ron grijnzend uit, ‘hoe kun je die ranzige troep doorslikken!?’
‘Aaargh,’ klonk het vanaf een lachende Harry, ‘Onmogelijk!’ Ook hij bezweek en spuugde het snoepje uit in een doosje, waarna hij zijn tong aan zijn mouw afveegde om de smaak weg te halen. Hermione wees, toen ze haar fles leeg had, de hele coupé er nog eens een keer op dat er regels in het schoolboek stonden over het gebruik van magisch snoep, waarop er een paar luide zuchten volgden en Harry, die nog zijn tong aan zijn mouw afveegde, maar tegen de Weasleys begon over het komende Quidditch seizoen om de door Hermione veroorzaakte stilte op te vullen.