Hoofdstuk 2

Toen ik op perron 9 ¾ aankwam, kon ik niets anders doen, dan mijn ogen uitkijken. De vuurrode Zweinsteinexpress blies stoomwolkjes uit en ik was verwonderd. Ik werd ruw uit mijn gedachten verstoord, door dat er iemand met volle vaart tegen me aanbotste. Ik vloog met volle vaart over mijn hutkoffer heen en kon nog net voorkomen, dat de kooi van mijn rood getinte uil Mia niet op de grond viel. Ik zette de kooi met Mia er in weer terug op zijn plek en krabbelde overeind. ‘Sorry‘, mompelde ik. Toen ik opkeek, keek ik recht in de ogen van iemand waarvan ik veel gehoord had. Harry Potter de jongen die bleef leven. ‘Het is oké’ zei hij. ‘Ben je ook nieuw hier‘? ‘Ja klopt‘. ‘Hoi ik ben Lucinda Perkamentus’ zei ik terwijl ik mijn hand uit stak. Hij pakte hem vast en schudde hem ‘Harry Potter’, stelde hij zichzelf voor. ‘Zullen we samen een coupé zoeken‘? Stelde hij voor. ‘Lijkt me leuk’, zei ik. Harry hielp me om mijn hutkoffer in de trein te hijsen en hees daarna met moeite zijn eigen koffer in de trein. Nadat we door de trein gelopen waren, kwamen we tot de conclusie dat alles vol was. In de laatste coupé zat een jongen met rood haar alleen. Ik klopte op de coupé deur en schoof hem daarna open. ‘Is het goed als we bij jou komen zitten’ vroeg ik hem. ‘De rest is allemaal al vol’. ‘Ja natuurlijk’, zei hij en hij klopte naast zich op de bank. Nadat we onze hutkoffers in het rek hadden gehesen ging, ik naast de jongen zitten. ‘Ik ben Lucinda Perkamentus‘. Stelde ik mezelf voor en ik stak mijn hand uit. Hij schudde mijn hand. ‘Ron wemel’ zei hij. ‘Leuk je te ontmoeten Lucinda‘. ‘Zeg maar Luce dat doet iedereen‘. ‘Oké leuk je te ontmoeten Luce‘. ‘Vindt ik ook’, antwoordde ik. ‘Ik ben Harry, Harry Potter’ zei Harry en ook hij stak zijn hand uit. Ron schudde ook zijn hand. Het duurde even voor Ron besefte wie Harry eigenlijk was. Hij deed ze mond open om wat te zeggen, maar Harry was hem voor. ‘Ja die Harry’ zei hij en hij glimlachte. ‘Kijk hier is het litteken voor als je het zoekt’ en hij schoof kort zijn pony omhoog.
Toen draaide Ron zich om naar mij, ‘maar jij hebt ook een bekende vader is het niet‘? Vroeg hij.
‘Ja, hij is zo’n beetje het schoolhoofd van Zweinstein ja‘. ‘Albus Perkamentus‘. ‘Ken je hem‘? Vroeg ik. ‘Ja natuurlijk ken ik hem’, riep Ron uit. ‘Nou ja niet persoonlijk, maar je snap wel wat ik bedoel‘.’ Ja ik snap het’ zei ik. ‘Is jouw vader het schoolhoofd‘ ? Vroeg Harry verbaasd. ‘Uh, ja‘? Zei ik. ‘Cool’ zei Harry. ‘Maar Harry’, zei Ron, ‘je gaat me toch niet vertellen dat je niet weet wie Albus Perkamentus is‘. ‘Hij is de beroemdste tovenaar in de toverwereld‘. Harry bloosde hevig, maar we kwamen er achter, waarom hij hem niet kende. Het bleek, dat de beroemde Harry Potter opgevoed werd, door dreuzels. Niet magische mensen. Hij werd, door hun van de toverwereld gescheiden en had geen idee wat er allemaal speelde. Ik wist dan misschien ook niet alles, maar wel ongeveer. Dat kwam waarschijnlijk, doordat ik de dochter was, van Albus Perkamentus. Eigenlijk, vond ik het wel zielig voor Harry. Veel tijd om er over te piekeren had ik niet, want toen kwamen we aan op Zweinstein. Toen ik met spullen en al de trein uit wist te komen, zag ik het grootste en mooiste kasteel dat ik ooit had gezien. Het zag er heel oud uit, maar dat gaf het wel iets magisch. Pas daarna herinnerde ik me dat, dat eigenlijk ook zo was.