[045]

Isaiah Timber

Het leek wel een kippenhok. Overal klonk bulderend gelach van de jongens, luid gepraat en getreiter. Af en toe leken ze wel kleuters. Ik zuchtte even en schudde vervolgens grinnikend mijn hoofd.
‘Waar lach jij nou weer om?’ klonk Paul’s ietwat hese stem geamuseerd in mijn oor. Kippenvel ontstond op mijn huid, mijn hart sloeg een paar slagen over.
‘Om jullie,’ antwoordde ik eerlijk, waarna een glimlach mijn mondhoeken omhoog drukte.
Paul opende zijn mond om wat te zeggen, maar klapte grijnzend zijn kaken weer op elkaar toen de bel ging. Glimlachend stond ik op, waarna ik naar de deur beende en deze open trok.
‘Isa!’ Kyana glimlachte breed en omhelsde me even. Ze stapte vervolgens langs me heen, terwijl een zenuwachtige glimlach haar lippen bespeelde. Ik grinnikte eventjes en sloot de deur achter haar, waarna ik voor haar uit liep terug naar de kamer en haar achter me aan trok, haar wangen nu al gedompeld in een kleine blos.
Direct klaarde Embry’s gezicht op, een glimlach rond zijn lippen ter grootte van een planeet. Kyana glimlachte net zo breed terug, waardoor al snel de gevallen stilte weer overging in luid gebulder van de jongens. Hierdoor werden haar wangen nog roder, maar ze liet zich er niet van weerhouden om naast Embry te gaan zitten. Al snel raakten de twee in een gesprek verwikkeld, één waarin meer naar elkaar gestaard werd dan dat er gepraat werd met elkaar.
Glimlachend plofte ik bij Paul op de bank en voelde hoe hij direct zijn arm om me heen sloeg en me tegen zich aan trok. Mijn arm krulde ik om zijn torso, waarna ik mijn hoofd op zijn schouder legde en zacht zuchtte.
‘Dat gaat niet lang meer duren met die twee,’ glimlachte ik, waarna ik even naar ze keek en me vervolgens weer tot Paul richtte. ‘Ze vreten elkaar nog net niet op.’
‘Ook dat zal niet lang meer duren,’ antwoordde Paul, waarna hij opnieuw in luid gebulderd uitbarstte. Door zijn gelach werd ik hard door elkaar geschud, terwijl ik al snel iedereen hoorde lachen. Alleen Embry en Kyana leken niet door te hebben waar het over ging.
Ik grinnikte even en voelde hoe Paul zijn lippen op mijn hoofd drukte. Direct raceten de vlinders weer door mijn buik en sloeg mijn hart een aantal slagen over. Dat het inprenten zo sterk was, wist ik.
Maar iedere keer verbaasde het me weer hoeveel het met mij deed, hoeveel het met Paul deed. Hoeveel het met ons deed. Paul scheen veel rustiger te zijn geworden en ook ik was veranderd. Ik maakte me niet meer zoveel druk om alles, hoewel ik nog steeds een dromer was. Een ongelooflijke dromer. Maar meestal gingen deze dagdromen over Paul.
Een rommelende maag deed mij zuchten, waardoor ik even glimlachend mijn hoofd schudde en opstond.
‘Isa,’ begon Jared, maar ik was hem voor door lachend naar zijn buik te wijzen.
‘Ik weet het Jared, jullie krijgen honger.’ Glimlachend krulde ik mijn armen over elkaar en liep vervolgens naar de keuken. ‘Ik denk dat ze dat in Seatlle nog gehoord hebben.’