#121.

Tom kwam naast me liggen op het bed. Het was een eenpersoonsbed, dus het was erg krap voor ons beiden, maar hij slaagde erin zijn lichaam toch in een min of meer gemakkelijke positie te doen kronkelen. Hij vouwde zijn handen en legde ze achter zijn hoofd. “Hij zal gekwetst zijn en tijd nodig hebben”, zei hij uiterst langzaam. Beiden staarden we naar het plafond. “Ik ken hem, Chaya. Hij zal gekrenkt zijn, maar zijn liefde voor jou zal niet plotsklaps verdwijnen. Dat niet. Aan de andere kant, ik heb hem nog nooit in zo’n situatie gezien, ik mag hem dan nog vanbinnen en vanbuiten kennen, ik kan niets voorspellen. Het gaat hier om liefde en om Bill. Ik vrees dat zelfs ik alleen maar kan gissen.” Tom was eerlijk en ik wist waarop ik me alvast kon voorbereiden. “Het zal moeilijk worden”, fluisterde ik bijna onhoorbaar. Hij zei niks, maar ik vermoedde dat hij knikte. Op dat moment werd een zacht gestommel hoorbaar op de gang. Bill’s schoenen weerklonken en verplaatsten zich in onze richting. Ik haatte het als hij besloot om schoenen met een hak aan te doen. Niet omdat hij een man was, het hoorde nu eenmaal bij de stijl die Bill had, maar omdat hij al veel te veel centimeters boven me uitsteeg.
Onze hoofden draaiden zich naar elkaar. We wisten dat het slechts een kwestie van seconden was voordat zijn hand de deurklink zou aanraken en de ruimte zou betreden, maar we verroerden ons niet. Ons gesprek was ten einde, het was te riskant om nu nog iets te zeggen. Ik hoopte alleen maar dat het me zou lukken om me zo normaal mogelijk te gedragen.
Hoewel ik het verwacht had, schrok ik toch nog toen de deur openging en Bill het tafereel in zich opnam. Ik zat in een seconde recht op het bed, terwijl Tom nog altijd neerlag en er ontspannen indruk gaf. Bill keek naar de koffers die klaar stonden en trok zijn wenkbrauwen op. “Jullie zijn snel klaar”, zei hij droogjes. “Liefje, je hebt een wonder verricht. Tom, je mag blij zijn met haar hulp.” Hij zei het sarcastisch, maar bedoelde het goed. Een rode blos verscheen op mijn wangen, maar ik speelde het spel mee en glimlachte mijn tanden bloot. “Kom Tom, genoeg geluilakt. We moeten een vliegtuig halen.” Ik porde hem in zijn zij, waardoor hij in een mum van tijd recht was. Bill lachte schattig naar me en keurde het goed dat ik zijn broer aan het plagen was. Het was lastig en ik voelde me ongemakkelijk, maar ik deed er alles aan om dat gevoel te onderdrukken. Ik hield van de jongeman die voor me stond.