[044]

Isaiah Timber

Kyana was behoorlijk teleurgesteld toen Embry er niet was maandag, en het feit dat meer jongens van de vriendengroep afwezig waren maakte haar ook behoorlijk nieuwsgierig naar wat er aan de hand was. En het enige wat ik kon doen was liegen door te zeggen dat ik geen idee had waar ze waren en dat Elan gewoon ziek op bed lag.
Nu was het gelukkig vrijdag. Elan had zijn inprent nog niet gevonden en Embry was deze hele week constant bij mij thuis te vinden. Eerst twijfelde ik nog maar tegen de tijd dat het woensdag was, wist ik zeker dat hij hoopte dat Kyana hiernaartoe zou komen omdat ik iets met haar afgesproken had ofzo. Vandaag was weer zo’n dag. Zijn blik ging constant van mij, naar de telefoon en weer naar buiten. Tot hij een foto aan de muur vond van mij en Kyana zodat hij daarnaar kon staren. Uiteindelijk besloot ik hem maar uit zijn lijden te verlossen. ‘Embry,’ onderbrak ik zijn gestaar. Gelijk keek de halve roedel op omdat ik normaal niet veel met Embry praatte. ‘Als je wil dat Kyana komt, kan je me ook vragen om haar even te bellen in plaats van te wachten tot ze op magische wijs binnen komt huppelen. Embry keek me even beschaamd aan maar zijn blik ging al snel naar hoopvol. Zijn grote puppyogen smeekten me bijna om haar te bellen. Ik glimlachte even lief naar hem en vroeg Jared of hij de telefoon even wilde gooien. Deze gooide alleen iets te hard waardoor Paul hem voor mijn neus weg moest grissen. ‘Jezus Jared, ik probeer Kim toch ook geen hersenschudding te bezorgen?’ snauwde Paul. Maar toen ik een hand op zijn schouder legde, wendde hij zich weer tot mij en gaf me de telefoon. ‘Sorry,’ mompelde Jared nog maar ik glimlachte even om duidelijk te maken dat het niet erg was. Ondertussen had ik het nummer al ingetoetst en ging de telefoon over. ‘Met Irene Maywood,’ klonk het vrolijk door de hoorn. ‘Hallo mevrouw Maywood, met Isaiah, is Kyana er?’ ‘Ja, ik zal haar even roepen. Kyana, Isaiah aan de telefoon.’ Ik hoorde voetstappen van de trap af denderen en binnen enkele seconden klonk de vrolijke stem van mijn beste vriendin door de telefoon. ‘Hey Isa.’ ‘Hoi. Heb je misschien zin om even langs te komen? De jongens zijn er ook,’ vroeg ik haar zo nonchalant mogelijk Vanuit mijn ooghoeken zag ik Embry gespannen kijken. ‘Ja, ja leuk. Hoe laat kan ik komen?’ vroeg ze. Embry trok een blij gezicht waardoor alle jongens begonnen te lachen. ‘Ehm, je kan nu wel komen en als je me helpt met koken mag je vanavond ook wel komen logeren,’ schreeuwde ik bijna. ‘Oké, tot zo,’ riep ze terug waarna de verbinding werd verbroken. Gelijk keken alle jongens me smekend aan en uit ervaring wist ik wat ze bedoelde. ‘Ja best, jullie mogen ook blijven eten. Maar om negen uur zijn jullie weer weg begrepen?’ vertelde ik ze streng. Hier klonk wat zwak protest op. ‘En ik dan?’ fluisterde Paul zwoel in mijn oor. ‘Jij ook, want jij moet wachtlopen,’ grijns ik triomfantelijk. Paul bromt even wat en keert zich dan weer tot het gesprek van de rest. Nu kijkt alleen Embry nog naar me. ‘Jij mag natuurlijk wel blijven.’ Hij begint breed te glimlachen en komt even naar me toe om me te omhelzen. ‘Heb ik ooit gezegd dat je geweldig bent?’ vraagt hij. ‘Nee, maar dat ik leuk om te horen.’