[043]

Isaiah Timber

Ergens in mijn wazige dromen voelde ik opeens een warmte door mijn lichaam verspreidde. Gevolgd door een zachte “Isa” van een bekende stem. Langzaam begon ik met mijn ogen te knipperen en toen ik weer besef had van waar ik was keek ik verbaasd om me heen. Waarom was ik in de woonkamer? Opeens besefte ik dat de warmte van een hand op mijn schouder kwam. Toen ik opkeek zag ik Elan staan. Hij glimlachte lichtjes maar hij was duidelijk vermoeid. ‘Hey,’ mompelde ik schor. Zijn glimlach werd iets breder. ‘Moet ik je naar boven brengen?’ vroeg hij lief. Ik knikte verdwaast en voor ik het wist lag ik in Elans armen en leunde mijn hoofd tegen zijn borstkas. Dat voelde heerlijk warm want de kou in de woonkamer had mijn lichaamstemperatuur geen goed gedaan.
Na wat slechts seconden leken werden zijn armen vervangen door mijn zachte matras. Elan wilde weer weglopen maar ik pakte zijn pols vast. ‘Blijf je hier slapen?’ Voor sommige mensen was dat misschien raar, maar Elan en ik lagen graag samen in een bed. Dat deden we al sinds mama dood was en papa zulke lange dagen makte dat hij ons niet meer in bed kwam stoppen. Elan knikte en kwam achter me liggen zodat ik mijn hoofd op zijn borstkas kon leggen. ‘Waarom lag je op de bank?’ vroeg Elan toen hij merkte dat ik nog niet sliep. ‘Kyana belde,’ mompelde ik vermoeid. ‘Embry is echt helemaal gek op haar, weet je? En super onzeker, hij durft haar nauwelijks aan te spreken,’ vertelt Elan me. Ik grinnik zachtjes. ‘Haar maakt het niet uit, zolang hij ook maar naar haar kijkt is zij compleet gelukkig,’ glimlach ik. Het blijft even stil boven me. ‘Zou ik ooit inprenten?’ vroeg hij opeens heel breekbaar waardoor ik gelijk klaarwakker was. Verbaasd keek ik naar hem op. ‘Natuurlijk wel,’ antwoord ik direct. Weer bleef het even stil. ‘Eerst maakte het me niet uit, toen dachten we dat slechts enkele shape-shifters ooit inprenten, maar tot nu toe zijn Sam, Quil, Paul en Embry al ingeprent. En Jacob is een geval apart. Zou ik niet ook al moeten zijn geweest? Dadelijk printen Collin en Brady zelfs in. Mijn bloedeigen zusje is zelfs ingeprent. Ben ik niet goed genoeg om het gen door te geven? Mag ik alleen de nadelen van dit bestaan ervaren?’ oor zijn breekbare stem klonken nu zelfs korte snikken. Ik schoof iets omhoog zodat ik hem recht in zijn ogen aan kon kijken. Mijn handen omsloten zijn gezicht en ik dwong hem me aan te kijken. ‘Elan, zo mag je niet denken. Jij print ook in, ik weet het zeker. En het meisje waar jij mee inprint zal het gelukkigste meisje ooit zijn. Wat jij bent de perfecte jongen, je bent lief, zorgzaam en eerlijk, altijd. En als ik geschikt ben om het gen door te geven dan ben jij dat ook. En misschien woont jouw meisje niet in La Push. Misschien woont ze wel in een ander reservaat, net als Claire. Je hebt nog te weinig van de wereld gezien om nu al conclusies te trekken. Ga morgen anders met Paul een stukje rijden. Geef de hoop gewoon niet op, oké?’ Hij knipperde even een traan weg maar knikte toen wel. Daarna sloot hij zijn armen om me heen en legde ik mijn hoofd in zijn nek. ‘Dank je, Isa. Ik hou van je,’ zei hij in mijn oor. ‘Ik ook van jou,’ mompelde ik waarna ik langzaam weer werdreef.