148. Willkommen im Hotel.

Ik,Friedolien, Bill en Tom liepen verder het hotel binnen. We zagen mijn ouders, Irina en de trainsters al aan de balie staan. Mijn moeder zwaaide even onze richting uit om aan te tonen dat ze daar waren. Met onze koffers liepen we dan ook hun richting uit. “ Irina is de kamersleutels aan het vragen.” Gaf mijn moeder als informatie. Ik knikte even. Net toen ik op mijn koffer wou gaan zitten om wat uit te rusten van de lange reis kwam Irina al naar ons toe gewandeld. “Hier zijn jullie sleutelkaarten.” En ze gaf een kaart aan mijn ouders, en één aan de trainsters. “ En dit is die voor jou en Friedolien.” zei ze tegen mij terwijl ze de sleutelkaart aan mij gaf. “ En deze is voor jullie.” Zei ze tegen de broertjes met een keurende blik. Ik zag in mijn ooghoeken hoe Friedolien sip keek. “Onze kamer zijn op de 5de verdieping.” Melde Irina “ We kunnen daar de lift nemen, tenzij je liever met de trap gaat?” Nog voor we antwoord konden geven liep Irina al richting de lift. Heel het groepje liep achter haar aan met de koffers. We konden allemaal in de lift, het was een hele grote, typische hotel lift. 5 verdiepen later stonden we aan onze kamer.

Ik stak de sleutelkaart in het gleufje naast onze deur. Tom en Bill sliepen in de slaapkamer naast ons en mijn ouders in de kamer recht voor ons. Irina en de trainsters zaten enkele kamer verder. Friedolien stapte als eerste de kamer binnen en ik volgde haar. Het was een grote kamer met een tweepersoonsbed. “ Waarom ben je sip?” vroeg ik aan Friedolien die op het bed was gaan zitten. “ Ik ben niet sip.” Ontkende ze. “ Friedolien, ik kan je al langer dan vandaag. Vertel het me.” Even zuchtte ze. “ Is het omdat je niet bij Tom mag slapen?” vroeg ik op de man af. Ze knikte en vroeg toen stil : “ Zou je het erg vinden moest Bill bij jou slapen zodat ik bij Tom kan?” Ze durfde me niet echt aankijken. Wat moest ik hiermee. Het was een tweepersoonsbed en ik en Bill waren geen koppel meer. Ik kon toch moeilijk met hem in één bed slapen? Ik beet op mijn onderlip. “Alstublieft?” fluisterde ze zacht terwijl ze haar puppyoogjes opzette. “ Friedolien ik denk niet …” nog voor ik mijn zin kon afmaakte smeekte ze nog eens. Een zucht verliet mijn mond : “ Oké dan maar.” “ Jij bent de allerbeste vriendin die iemand ooit kon wensen!” gilde ze van vreugde. Ze sprong recht en omhelsde me. “ Ja ja.” giechelde ik terwijl ik een zoen op mijn wang kreeg van haar. Blij als een klein kind die net een ballon had gekregen nam Friedolien haar koffer en liep de kamer uit. En wat nu?

Niet veel later werd er op de deur geklopt. Ik stond op van het bed waar ik nog altijd op zat te piekeren en ging de deur gaan opendoen. Daar stond Bill met zijn koffer in zijn hand. “ Ik moet blijkbaar bij jou slapen?” vroeg hij. Ik knikte en liet hem binnen. “ Ik moet wel zeggen, het is een tweepersoonsbed.” Ik voelde een knobbel in mijn maag komen. Ik zag ook hoe Bill even op zijn lip beet. “ Ah, we zullen wel geen ruzie maken om de lakens zeker?” probeerde hij er een grapje over te maken. Ook op mijn gezicht verscheen een kleine glimlach. “ Ik ga mijn koffer uitpakken.” Zei ik toen maar om niet meer over het bed te moeten praten.