Elf

Renée

Met knikkende knieën pak ik het lichaam beet,Gregory knikt me even bemoedigend toe en helpt me dan het lichaam het water in te krijgen. Met tranen in mijn ogen kijk ik toe hoe het lichaam langzaam wegdrijft 'Nog steeds hebben we geen kans want er zitten hier haaien' gregory reageert niet en slaat zijn arm om mijn schouders heen. 'Kom' hij trekt me het water uit, want echt meelopen doe ik niet. 'ik ben misselijk' met een moeilijk gezicht kijk ik weg. 'Ga maar even zitten' ik doe wat hij zegt en laat toe hoe hij mijn haar opnieuw vastbind in een lelijke knot. 'Anders loop jij vast ik kom zo wel' 'je hoeft je niet te schamen, als jij moet overgeven ga jij dat gewoon even doen' ik glimlach flauwtjes en ga op mijn knieën zitten, Gregory wrijft zachtjes over mijn rug en langzaam word de misselijkheid minder. Maar ga mezelf er niet echt beter op voelen. 'Kom op mijn rug' Ik klim op gregory zijn rug en laat mijn hoofd op zijn schouder rusten, zoute tranen druppelen uit mijn ooghoeken naar beneden en zachtjes schokt mijn lichaam tegen die van gregory aan. 'Huil je?' ik schud mijn hoofd en sla mijn armen wat strakker om hem heen. 'Als jij gaat huilen huil ik straks ook nog' ik lach kort en staar naar zijn gezicht 'sinds ik hier ben ben ik z'n emotioneel wrak, elke keer als ik jou dan ergens mee zie zitten kan ik gewoon wel janken. Kinderachtig he?' ik glimlach en streel met mijn hand over zijn gezicht. 'Nee ook mannen hebben gevoel denk ik,' hij laat me los bij onze plek en ik maak het mezelf gemakkelijk door gelijk tegen hem aan te gaan zitten 'Misschien moeten we maar even samen gaan huilen' hij grijnst schatig en staart me verdrietig aan. 'Ik mis iedereen thuis en ben bang dat we hier niet meer uit komen' Hij richt zijn ogen naar de lucht en verbijt hard zijn tranen 'Huil dan, het was niet erg dat zij je tegen mij ook' hij wil zijn mond open doen om wat te zeggen maar daar in tegen komen er grote snikken uit zijn mond 'S-s-so---' 'ssht zeg maar niets het is niet erg' ik sla mijn armen om hem heen en voel zijn borstkas hard op en neer gaan. Zelf voel ik ook weer het verdriet en de eenzaamheid omhoog komen en voor ik het weet lopen ook bij mij de tranen weer over mijn wangen. Het enige geluid wat er nu nog te horen is zijn de vogels de wind en ons gesnik, langzaam word het minder en trekt gregory mij mee in zijn armen, ik lig nu half boven op hem en staar in zijn nog vochtige ogen zijn handen bevinden zich op mijn heupen waardoor ik de drang krijg om mezelf helemaal met hem te verstrengelen, ik buig me iets naar zijn hoofd toe en lik zenuwachtig over mijn lippen. Mijn hart slaat een slag over als hij zijn hand in mijn nek legt en zachtjes zijn lippen net naast mijn mond plaats, verward kijk ik naar zijn lippen en dan weer naar zijn ogen, een kleine zucht verlaat zijn mond en impulsief plaats ik dan mijn lippen vol op die van hem. Even gebeurt er niets maar 2 luttele seconden bewegen we ons in een diepe passionele zoen.