Carrot 27

'Wat doe jij hier?' Ik keek omhoog en keek recht in de felblauwe ogen van Niall. 'Eh, niets,' stamelde ik. Hij pakte mijn hand en keek me recht in mijn ogen aan. 'Vertel maar, vertrouw me,' zei hij. Tranen begonnen zich op te hopen in mijn ooghoeken. 'Ontspan je,' fluisterde hij terwijl hij mijn oor kuste. 'Je bent helemaal gespannen.' Waarom deed hij dit? waarom kuste hij mijn oor? Ik was in de war, maar langzaam ontspande ik. 'Het is Louis,' zei ik. 'Het is uit.' Niall kneep in mijn hand als een teken van medelijden. 'Kom maar mee, je mag vannacht wel bij mij blijven slapen,' zei Niall, en het verraste me.
Toen we de oprit van hun huis opliepen, hield Niall mijn hand nog steeds stevig vast. Maura kwam naar buiten gerend. 'Wie heb je bij je, wat is ze mooi.' een glimlach verscheen op mijn gezicht. 'Dit is Eva,' zei Niall. 'is het goed als ze hier vannacht blijft slapen?' 'Maar natuurlijk.' ik ontving een prachtige glimlach en ik voelde me meteen thuis. De keuken rook heerlijk naar zelfgebakken brood, en ik voelde mijn maag knorren. 'Kom even me naar boven, ik laat je mijn kamer zien,' Niall trok aan mijn hand en vrijwillig liep ik achter hem aan naar boven. De deur ging open en nieuwsgierig keek ik rond. Het was bitterkoud in de slaapkamer. Raar, alles was zo mooi en warm. Maar hier leek geen verwarming te zijn. Ik rilde een keer, en zag dat ook Niall het niet warm had. Ik ging dicht tegen hem aan staan, en zo bleven we een tijdje staan. We gingen weer naar beneden waar een heerlijk feestmaal voor ons klaar stond. 'Oee,' Niall dook meteen op de enorme stapel met eten. Het was te verwachten. 'En hoe vind je het met mijn Niall?' Maura keek me aan. Ik voelde dat ik een blos op mijn wangen kreeg. 'Hij is geweldig,' zei ik. Ik hoorde Nialls lach en ik schoof aan tafel. Ik probeerde net zoveel te eten als Niall, maar het lukte me niet. Hij was nog lang bezig, nadat ik opgehouden was.
Tegen elven gingen we naar boven. Nog steeds was het koud in zijn kamer. Niall trok zijn spijkerbroek uit, hield zijn sokken aan, trok een tui over zijn shirt en stapte zo in bed. 'Doe jij het licht uit?' vroeg hij. Dus ik trok de oude trui van Niall aan die ik had gekregen, hiel mijn sokken aan en ging in het logeerbed liggen. De lakens waren zacht, en roken fris naar heerlijk wasmiddel. Mijn zenuwen en de kou zorgden ervoor dat er huiveringen door mijn hele lijf gingen en ik dacht dat ik het nooit meer warm zou krijgen. Ik lag opgerold op mijn zij en probeerde rustig te worden. Maar ik kon maar niet stoppen met huiveren, het waren bijna stuiptrekkingen, bijna eng. Niall lag op zijn rug en staarde naar het plafond. Ik kon zijn gezicht nog net tegen het laken afgetekend zien en ik zag zijn ogen glimmen in het donker. Eigenlijk was hij heel mooi. Toch moest ik ook aan Louis denken. Wat zou hij nu aan het doen zijn? Toen ik na een poosje weer naar Niall keek, zag ik zijn ogen niet meer en daarna hoorde ik zijn ademhaling veranderen in zacht gesnurk. Hij snurkt, dacht ik. Wacht maar tot ik hem dat morgen vertel. Maar eigenlijk was het helemaal niet zo grappig. Ik dacht dat ik nooit in slaap zou vallen. Het bed was een beetje doorgezakt en als ik me bewoog, schoof de deken naar de andere kant van het bed. Ik denk dat ik uiteindelijk toch moet zijn weggesukkeld. Maar toch was ik vroeg genoeg wakker om de duisternis te zien oplossen en de eerste auto's buiten op straat te horen starten en wegrijden. Het was pas kwart voor zeven zag ik op de grote klok die aan de muur hing. Ik ging weer liggen en trok de zachte dekens tot over mijn oren om warm te blijven. Langzaam werd Niall wakker. Gelukkig, dacht ik. 'Hoe laat is het?' mompelde hij. 'Vroeg,' zei ik, en ging op zijn bed zitten. Ik rilde. 'Het is hier nog steeds zo koud,' mompelde ik. 'Kom er dan bij,' hij schoof opzij om plaats te maken en ik kroop tegen de warmte van zijn lichaam. 'God, wat heb jij koude benen,' zei hij terwijl we langzaam gingen zitten. Zijn haar zat in de war en hij was ongelooflijk knap in dit vroege ochtend licht. Ik kon het niet laten om hem een zoen op zijn wang te geven. Hij leek duidelijk verrast, maar daarna verscheen er al snel een brede glimlach op zijn gezicht.
Rond de middag besloot ik om naar huis te gaan. Ik gaf hem nog een dikke afscheids knuffel, voor ik de oprit afliep. 'We spreken snel weer af,' hoorde ik hem naroepen, en voor de laatste keer zwaaide ik nog. Toen was hij uit het zicht verdwenen. Het was een verre tocht naar mijn huis. Buiten was het net zo koud als in Nialls slaapkamer, en ik was diep in de kraag van mijn jas gedoken. Een gure wind stond, wat het nog vervelender maakte, maar ik bleef doorzetten tot ik thuis was.
Ik maakte de voordeur open, en hoorde de deur weer in het slot vallen. Ik stond in de enorme hal. Hopelijk was mijn vader niet thuis. In de keuken hoorde ik mijn moeder die aan de slag was met het eten. 'Is daar iemand?' vroeg ze. Toen ik de de keuken binnenstapte leek ze totaal verrast. 'Ach hebben we haar ook nog eens,' zei ze. Ik wist niet hoe ik dit moest opvatten. Was ze blij? Haatte ze me? Ik had geen idee, maar ik deed alsof ik ook blij was haar te zien.
Ik zat aan tafel en blies kleine stoomwolkjes die van mijn chocomel kwamen. Waarom komen Louis en jij nooit eens hier heen?' vroeg ze opeens. Louis... mijn hart maakte een klap bij het horen van zijn naam. 'Waarom?' vroeg ik om tijd te rekken. Mijn moeder hoefde niet te weten dat het uit was, daar zou ze vanzelf wel een keer achterkomen. 'Nou je zit altijd daar,' zei ze. ik wist niet waar dit verhaal opeens vanaf kwam, maar prettig vond ik het niet. 'O kom op mam, je vind het toch niet erg dat ik steeds daarnaartoe ga?' 'nee, nee natuurlijk niet lieverd. haar stem had weinig overtuiging. 'We zien je de laatste tijd alleen zo weinig.'
Ik lag op mijn bed en dacht aan mijn gevoelens. Louis, Niall. Van wie hield ik eigenlijk het meest? Ik wist het niet. Of wilde ik het niet weten? Met een klap kwam mijn gedachte opeens bij het onderwerp Maaike. Hoe zou het met haar zijn? waarom had haar moeder gebeld? Ik greep naar mijn telefoon, en toetste het nummer van haar moeder in. Ik wachte lang. Ik telde hoe vaak de mobiel overging. 1, 2, 3. Na de vierde keer kwam er een lange piep. Er starte een voicemail. Dit is het antwoordapparaat van Chrissie, wegens medische problemen met onze dochter Maaike zijn wij een paar dagen niet bereikbaar.