23.

      Met een luid gekletter landde de plastic beker in een afvalbak; de koffie, die er eerst in had gezeten, had ik nauwelijks geproefd. Jasmin keek waarschuwend om, maar ik deed alsof ik haar blik niet zag. Ze zuchtte en vestigde haar blik weer op Hannah, die druk aan het vertellen was. Even later lachten alledrie. De blik die Hannah achterom wierp verried wel waar de grap over ging.
      Het kon me allemaal geen fuck schelen. Mijn goede humeur was ergens in een put gevallen en dwaalde nu door het riool, terwijl mijn ledematen verstrakt werden door een ongezonde dosis frustratie en woede. Hoe konden ze me dit aandoen?
      Tuurlijk, ze hadden niet kunnen weten wat voor geweldigs zich achter die wc-deur afspeelde, dus in zekere zin konden ze er niets aan doen. Eigenlijk was alles de schuld van het lot, dat mij keer op keer in die onmogelijke situaties bracht. Maar toch, mijn vriendinnen waren een makkelijke zondebok. En ik vervloekte ze dat ze dat heerlijke moment hadden onderbroken. Die keer eerder dat we waren onderbroken, vannacht om precies te zijn, was toch een stuk minder erg geweest; deze keer waren de vlinders in mijn buik in woede ontstoken en leken ze te proberen om zich een weg door mijn huid heen te banen, mijn lichaam uit. Mijn binnenste stond in de fik.
      En waarom eigenlijk? Ik kende die jongen helemaal niet zo goed, ik had misschien drie kwartier van mijn leven met hem doorgebracht. Toch zou ik heel wat meer van mijn tijd met hem willen delen. Op de een of andere manier had hij iets heel aantrekkelijks, maar wat het was, dat kon ik niet precies benoemen. Het was de combinatie van alles, zijn manier van doen, die me had aangetrokken, maar toch ook zeker zijn uiterlijk. Het was het geheel. Hij was het.
      'Is de oorwurm er nog?' Jasmin wierp een quasi-achteloze blik over haar schouder. Ze snoof. 'Rare beesten.'
      Ik rolde met mijn ogen en probeerde zo onverschillig mogelijk te kijken. Tevergeefs, zelfs met mijn lichaam kon ik niet liegen. Uiteindelijk eindigde ik met een hoog kuchje en een blik die strak op de langsrijdende auto's gericht was.
      Sarah kwam naast me lopen en tikte me op mijn schouder. Met tegenzin wendde ik me tot haar en deed alsof ik geïnteresseerd was in wat ze me ging vertellen. Ondertussen hield ik de omgeving goed in de gaten: de spanning in mijn buik zorgde ervoor dat ik me behoorlijk zenuwachtig voelde.
      'Pip, ik had jou wel wat sterker verwacht.' Haar hand kwam hard neer op mijn schouder. Mijn wenkbrauwen vlogen omhoog; verontwaardiging zorgde ervoor dat ik stokstijf stilstond.
      'Serieus. Je laat je hier toch niet door uit het veld slaan? Hoe kan je nou zo iets leuks – ik heb geen idee wat er achter die deur is gebeurd natuurlijk, maar ik kan me voorstellen dat het geweldig was – je hele zaterdag laten verpesten?'
      'Ik laat jullie mijn hele zaterdag verpesten,' mompelde ik binnensmonds – maar toch net iets te hard.
      'Geweldig. Nou, veel plezier!' Sarah zette de sokken erin om de rest, die gewoon was doorgeslenterd, weer in te halen. Ik bleef een beetje eenzaam achter. De mensen op de stoep stopten niet met lopen, de auto's raasden nog steeds door. Hoewel ik het dolgraag wilde, wist ik dat ze niet zomaar met hun bezigheden zouden stoppen om me te helpen. Ik was in een jankerd veranderd.
      Mijn voeten brachten mijn lichaam met krachtige afzetten in de richting van het groepje meisjes waar ik eigenlijk al een tijdje geleden naast had moeten lopen. Toen ik naast Sarah was gearriveerd, haalde ik diep adem – mijn conditie was niet meer wat hij geweest was – en zei een soort groet. 'Zo.'
      Sarah keek me nadrukkelijk aan vanonder haar indrukwekkende wimpers. 'Heb je je bedacht?'
      Ik lachte. 'Ja. Ik kon daar wel een beetje als een oorwurm gaan rondlopen, maar dan had ik maar een andere jurk aan moeten trekken.' Mijn ogen wezen richting de kleurige rok om mijn middel, die door de wind een beetje heen en weer golfde.
      Hun gelach liet me in een klap een stuk beter voelen.