#120.

“Weet je, in al die tijd zijn Bill en ik nog maar twee keer met elkaar naar bed geweest.” Ik wist niet waarom ik het luidop zei of waarom ik ergens de drang had om dat mee te delen aan Tom, maar ik voelde dat we rond dit onderwerp heen aan het draaien waren. Ik kon het dan evengoed volledig aankaarten. Zijn ene wenkbrauw schoot de lucht in, wat me alweer pijnlijk herinnerde aan zijn wederhelft die een paar kamers verder een wanhopige poging deed om onze koffers op tijd klaar te krijgen. Ik vroeg me af of Tom geschrokken was dat ik zoiets er net uitgeflapt had, of omdat we maar zoveel keer seks gehad hadden. Voor hem was dat niks natuurlijk. Ik kende zijn reputatie wel, hoewel ik er met hem nog nooit over gesproken had en ik een donkerbruin vermoeden had dat er een zachtaardige, weliswaar ruwere man schuilde in hem. Het zou ongepast zijn om in deze context te vragen waaraan hij dacht.
Hij kwam op het voeteinde zitten en legde zijn hand op mijn been. “Je weet toch wel dat Bill ook getest moet worden? Losstaand van het feit dat jullie het veilig gedaan hebben. Jullie hebben toch wel…?” Zijn pupillen werden plots groter van angst en alweer werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Ook zag ik iets wat ik nog nooit zo duidelijk gezien had. Ik zag zijn eindeloze liefde voor zijn broer. Hij was niets zonder hem en ik had onbewust of halfbewust zijn gezondheid in gevaar gebracht. Zijn gelaatsuitdrukkingen waren strak en hij hield zichzelf in bedwang, maar achter dat gezicht van hem vond er vast een oorlog plaats. Opeens begreep ik niet eens meer waarom hij nog om me gaf. Bill was zijn leven en ik begreep niet hoe Tom zoveel geduld met me kon hebben. Het kon niet anders dan dat de tikkende bom in hem ooit aan haar eind zou komen en dat hij zijn wederhelft boven alles zou stellen. Een gigantisch schuldgevoel besloop me.
“Natuurlijk hebben we het veilig gedaan”, probeerde ik hem gerust te stellen. De tijd was me aan het inhalen, ik merkte het met iedere seconde die voorbij ging. Ik had geen onuitputtelijke voorsprong. “Hoe denk je dat Bill zal reageren?” vroeg ik. Het moment van de waarheid zou niet eeuwig uitgesteld kunnen worden. Wat ik constant ooit bleef noemen in mijn hoofd leek beklemmend dichterbij te komen.