Josephs vloek

'Uwe majesteit, uwe majesteit, ik heb het gedaan!', gilt de jongen al hijgende.
'Wat?', vraagt de koning verbaasd. Overvallen zet hij zich overeind.
'Elenora heeft niemand vermoord', roept Joseph. Hij weet zeker dat als zij het gedaan heeft, diegene het verdiend heeft. Koning of ridder.
'Hoe bedoel je? Zij heeft hier zojuist bekend'
'Nee, mijnheer, dat was haar niet. Ik bedoel, zij was zichzelf niet. Al tijden niet', legt hij uit. Nu moet hij verzinnen. Verzinnen en tegelijkertijd overtuigen. Met alles wat zij, hij en Elenora, bij elkaar hebben gelogen in het oog te houden. Het moet vroeg beginnen, het verhaal. In de tijd dat zij nog onschuldig was. Een volledige dekking zal vereist zijn.
'Ziet u, waar ik vandaan kom heb ik vele vijanden. Mijn nichtje was het ideale wapen om dichtbij hen te komen'
Fijn, dat verklaart niet waarom hij nu voor haar opkomt.
'Maar na tien jaar is het genoeg geweest. Zij heeft al die jaren volledig naar mijn idealen geleefd, alles gedaan wat ik haar opdroeg. Maar ondanks de betovering kon ik zien hoe zich vanbinnen een krachtig persoon ontvouwde. Zij werd verdrongen door alles wat ik haar liet doen. Dat was fout, zie ik nu in. Van zichzelf is zij opgegroeid tot een beeldschone dame, ik vergat dat de vloek nog altijd over haar lag. Tot op dit moment, een oude vijand kwam tevoorschijn. Gedwongen door de spreuk moest zij hem vermoorden. U gelooft toch niet dat zo'n klein tenger meisje vanuit zichzelf een volwassen man ombrengt? De spreuk maakte haar krachtig genoeg. Sire, ik heb haar onrecht aangedaan. Nu ik mijn fout inzie besef ik dat als er iemand gestraft moet worden voor haar daden ik dat moet zijn. Laat de onschuldige alstublieft ongeschonden', smeekt Josh. Overtuigen genoeg, lijkt hem. Motivatie is er, voor zowel zijn verleden als het nu, en hij bekend tovenarij, iets onvergelijkelijk, wat alles verklaart. Zelfs als Elenora zijn ongelijk nu wilt bewijzen zal het haar niet lukken. Het hoort bij de spreuk dat zij hem beschermt. Kosten wat het kost.
'Dus als ik het goed begrijp, bekent u dat u schuldig bent aan de dood van meerdere personen, waaronder de man die vandaag vermoord werd?'
Josh knikt snel even.
'En schuldig aan het beoefenen van de toverkunst?'
Opnieuw bevestigt Joseph.
'Iedereen, in dit koninkrijk, weet inmiddels dat daar maar één straf voor gegeven kan worden. Joseph Antonius zoon van Frederik, bij deze veroordeel ik je ter dood'
Dat was het. Elenora is veilig. Hij heeft er alles aan gedaan wat hij kon.
Met een tevreden glimlach wordt hij door wachters meegesleept. Tot in de diepte van de kerkers wordt hij van trappen afgesleurd. Een ruwe stoot in de rug lanceert hem de kleine cel in.
Door het mini raam ver boven hem schijnt geen licht, de nacht is al gevallen. Zij verkoelt zijn omgeving zodat de rillingen over zijn rug lopen.
Bibberend en bevend slaat Josh zijn armen om hem heen. Hij heeft er zelf voor gekozen, zelf besloten dat hij het ervoor over heeft. Nu moet hij zich flink houden. Alleen lijkt slapen een haast onmogelijke opdracht. Iedere tel tot zijn ondergang zal hij dus bewust meemaken.