#119.

“Je weet toch dat ik je graag zie?” Dat was de eerste keer dat ik hem dat echt hoorde zeggen. Ik had een krop in de keel en sloeg mijn ogen neer. Hij zuchtte alweer. “Ik beloof je dat ik meega. Alleen weet jij dat ik wil dat mijn broertje daar naast je zit en niet ik. Bill praat ook met mij, Chaya en hij voelt dat er ergens iets boven jullie hoofden hangt. Alleen kan hij er zijn vinger niet op leggen.”
“Hoe bedoel je?” Ik probeerde niet verbaasd te klinken, want ergens was ik het wel. Ik deed echt zo hard mijn best voor Bill. Hoe kon hij dan toch merken dat er iets was? Feitelijk wou ik niet weten wat hij dacht, want wat het ook was, hij zou pijnlijk verkeerd zitten met zijn gedachten. Hij mocht niet denken dat ik hem niet meer graag zag.
“Wel, hij vertelde me een tijdje gelden dat jij hem...” Hij aarzelde. “Hij vertelde me dat jullie elkaar zo goed als niet aanraken. Niet meer, of gewoon anders. Ik denk dat jij wel weet wat hij precies bedoelt.” Ik zag dat hij er nog iets aan wou toevoegen, maar ik legde hem onbewust het zwijgen op. Ik liep naar het opgemaakte bed en liet me erop neerploffen. Ik sloot mijn ogen en probeerde alle gedachten uit mijn hoofd te bannen. Ik had zijn handen verschillende keren aan mijn slaapkleren voelen friemelen, ik had de blik in zijn ogen meerdere malen gezien, maar ik kon het niet. Niet meer. Slechts een enkele keer had ik me laten leiden door mijn eigen lusten, maar dat was slecht geweest. Ik kon zijn verlangens niet bevredigen en ik wist dat hij er niks van begreep. Het kon niet anders dan dat hij het opvatte als een afwijzing, een afstoting, terwijl het zo niet gezien mocht worden.