This is the price I have to pay

Een jaar geleden, toen begon alle ellende. 
Een jaar geleden, toen begon iedereen mij te haten, van mij te walgen en me nooit meer aan te spreken. Altijd alles achter mijn rug om, alsof ik het niet door had gehad. Alsof ik niet wist dat ik voor moordenaar uitgemaakt werd door iedereen op mijn school, zelfs de leraren. Je zag het aan iedereen, de hatelijke en walgende blikken, het uiteenstuiven als ik de gang door kwam, het geroezemoes als ik voorbij was gekomen, alsof ik dat allemaal niet merkte.

Ik haatte mijn leven vanaf dat moment en ik wist zeker dat mijn leven mij ook haatte vanaf dat moment.
En nu, nu zat ik boven op een klif. Eerlijk gezegd lag ik op een klif. Ik lag op mijn buik, hing met mijn hoofd boven de zee en de rest lag op de grond. Ik keek naar de klotsende golven tegen de rotsen en kliffen aan.
Toen duwde ik mezelf omhoog en ik liep wat weg van de klif.

Hier bij de klif kwam ik vaak. Het was een plek waar niemand anders kwam. Tenminste, hier kwam niemand anders meer dan ik sinds het ongeluk. Waarom er niemand anders kwam, dat wist ik niet.
Ik vond het fijn, hier kon ik alleen zijn en nadenken.
Een zucht verliet mijn lippen.
Het was nu precies een jaar geleden. Precies.

'Alsjeblieft. Ik smeek het je! Ik heb je nooit willen kwetsen! Ik dacht niet na.' zei haar smekende stem.
Ik zag een rode waas voor me, zo woedend was ik. 'Als je me niet had willen kwetsen, dan had je het niet moeten doen. Sowieso niet met mijn broertje.' siste ik tegen haar en ik gaf haar een duwtje.
We stonden op een klif en ik wist dat we op een veilige afstand stonden van de rand.
'Al helemaal niet met mijn broertje. Wat dacht je wel niet? Je hebt me verdomme vanbinnen helemaal verscheurd!' schreeuwde ik.
Ze snikte zachtjes en verborg haar hoofd tussen haar handen. 'Het spijt me zo! Ik houd van je. Alleen van jou. Het was een vergissing. Een hele grote vergissing.' snikte ze.
'Ik heb het helemaal gehad met jou.' gromde ik en ik gaf haar een harde duw.
Ze struikelde achteruit en ze tuimelde achterover.
Ik kwam naar haar toe gelopen, klaar om weer tegen haar tekeer te gaan. En toen....

Een traan verliet mijn ooghoek en ik ging weer zitten op de grond. Ik trok mijn benen op en leunde er met mijn hoofd op.
Waarom moest het zo uit de hand lopen? Waarom moest dit mij overkomen? Waarom moest dit mijn vriendin overkomen?
Waar zat ik in Gods naam met mijn hoofd toen dit gebeurd was?

Ze stond op en ze zette wat passen naar achteren, bij mij vandaan, maar wat ze zich niet realiseerde was dat ze op de rand stond. En toen ze zich dat realiseerde, wankelde ze en haar laatste blik straalde een en al angst uit. Angst voor het vallen. Angst voor de dood. Een gegronde angst.
Een ijzige gil volgde, hoe het eruit zag wist ik niet, ik wilde het niet weten. Ik had mijn handen tegen mijn oren geduwd om niets te hoeven horen, om haar niet haar laatste paar kreten van haar hele leven te hoeven horen, en mijn ogen kneep ik stijf dicht, zodat ik niets zag.
Een minuut later opende ik voorzichtig mijn ogen en ik zag haar niet meer voor me staan. Ik zag haar niet meer smeken.
Langzaam liep ik naar de rand toe en ik keek eroverheen.
Ik zag niets meer. Natuurlijk niet. Ze was verzwolgen door de zee. Ze was vermoord door mijn geduw. Ik had haar vermoord. Ik. Haar vriendje.
De meeste mensen hadden zich naar de rand toegesneld, gehoopt dat ze haar nog konden redden, maar zo laf als ik was, had ik me daar staan verstoppen voor het beeld en het geluid wat hierbij vrijkwam.

Deze herinnering was te pijnlijk. Het stak me keer op keer in mijn hart. Ik had haar geduwd, ik had haar van de klif afgeduwd. Door mij was ze dood.
Ik kan de pijn van toen nog steeds zo duidelijk voelen. Té duidelijk. 
Ik stond op en veegde de tranen weg. Ik bedacht me geen moment en ik liep naar de rand van de klif. Ik stond zo, zodat ik op mijn tenen op de rand stond. Ik moest dit doen. Ik moest dit doen voor haar. Zo kon ik mijn prijs betalen. Dit is mijn prijs voor het vermoorden van mijn vriendin.
Ik haalde diep adem en toen gooide ik mezelf over de rand heen.

'Nee!'

Een heel bekende stem vulde mijn gedachten. Ik had mijn ogen open en ik wist zeker dat ik al dood was.
Ik zag haar.

'Nee! Waarom heb je dit gedaan?' jammerde ze.

Waarom zou ze hierom jammeren? Ze moest hier juist blij mee zijn. Ik had haar vermoord. Nu betaalde ik de prijs.

'Snap het dan! Ik heb mezelf vermoord door achteruit te stappen!' probeerde ze nog steeds.

Ik schudde mijn hoofd. Ik bekeek haar van top tot teen. Haar honingblonde haren bewogen zachtjes op en neer. Haar bruine ogen keken me gekweld aan. Haar gave huid straalde helemaal en haar perfecte lippen weken uiteen om weer wat naar mijn hoofd te slingeren.

'Geloof me. Je heb me niet vermoord. Je hebt me niet eens aangeraakt toen ik viel. Je bent geen moordenaar.' zei ze half huilend.

Ik zag hoe ze haar gezicht in haar handen verborg en hoe ze huilde. Het zag er zo echt uit, dat ik gewoon niet levend kon zijn. Ik moest al dood zijn.
Ik glimlachte en pas toen drong hert tot me door wat ze nou eigenlijk zei.

'Je bent geen moordenaar...' stierf haar stem langzaam weg.

Geen moordenaar. Wie zou dat ooit geloven? Niemand. Was ik werkelijk waar geen moordenaar? Had ik haar dan echt niet vermoord?
Het was onmogelijk, ik was de enige daar die haar van de klif had kunnen afduwen. En toch, nu ik een duidelijk beeld van de herinnering voor me zag, wist ik dat ik haar niet van de klif had geduwd, ik stond er enkel bij. Ze had gelijk gehad. Ik was geen moordenaar.
En toen ik dat besefte, voelde ik hoe een scherpe punt zich door mijn rug boorde, recht door mijn hart. Verder voelde en zag ik niets meer.
De dood had mij gehaald en ik was op dezelfde manier gestorven als mijn vriendin in een andere situatie.