O6 Mary Eleanor Winston

Nadat ik de sleutel twee keer heb moeten omdraaien, open ik de deur. Een luxueuze kamer komt in mijn vizier en ik kan het niet laten om grote ogen te trekken. Ik ben veel gewend, maar dit gaat boven alles. Langzaam maar zeker zet ik mijn gerief in een hoekje van de kamer terwijl ik mijn ogen al het werk laat doen. Mijn oog valt op een sierlijke deur aan de overkant van de kamer. Ik wandel er heen en krijg al snel door dat het een dressing is. Dit is dus een groot voordeel aan al de reisjes die ik moet maken voor mijn werk. Na het inspannen, krijg je nog tijd om te ontspannen. Ik laat me gespreid op het bed vallen dat zeker geschikt is voor meer mensen dan één. Life is good! Een momentje sluit ik mijn ogen en geniet van de zachte matras en dekens. Net wanneer ik me nog iets comfortabeler wil leggen, hoor ik vanuit de verte een bekend geluidje rinkelen. Mijn mobiel. Ik duw me in een fractie van een seconde van het bed af en ren als een kip zonder kop naar mijn handtas. Ik rommel er wat in totdat ik het juiste voorwerp in de hand heb. “U spreekt met Eleanor Winston,” groet ik de persoon aan de andere kant van de lijn. Ik heb de moeite niet genomen om te kijken wie het nodig vindt om te bellen. “Eleanor, ik ben blij dat ik je aan de lijn heb. Ik heb al meerdere keren geprobeerd je te bereiken, maar ik kreeg geen antwoord?” zegt een vrouw. Carolyn. Ze klinkt gestresseerd waardoor ik eens met mijn ogen rol. “Ik ben net aangekomen,” “Heb je de spelers al gezien of gesproken?” valt ze meteen met de deur in huis. Ik schud mijn hoofd, maar krijg door dat ze dat helemaal niet kan zien. “Niet echt, enkel een paar van Spanje, geloof ik.” “Wie?” “Geen idee, het enige wat ik weet dat ze met een stuk of vier waren,” antwoord ik. “Hou ze goed in het oog, Eleanor. Dit is belangrijk! Elk klein detail kan tot iets groot leiden,” Dit heb ik al zoveel moeten aanhoren, toch lijkt het niet genoeg voor haar. “Misschien kan je eens een kijkje gaan nemen in de omgeving? Het stadion of iets in die aard?” “Zal ik doen,” “En vergeet niet dat je vanavond aanwezig moet zijn op een etentje,” zegt ze nadien. Ik zucht zonder dat ze het hoort. “Dat zal ik zeker niet vergeten. Ik heb de documenten doorgenomen en heb alles gelezen, wat gelezen moest worden,” stel ik haar gerust op een toch nog vriendelijke toon. Ze brengt een tevreden klank uit en komt al minder zenuwachtig over. “Ik zal moeten ophangen. Ik heb hier nog een hoop werk liggen en het beste is dat jij je nu ook concentreert,” “U kunt op me rekenen.” “Succes Eleanor!” is het laatste wat ze zegt en later druk ik op het rode knopje. Ik steek mijn mobiel terug in mijn tas en loop naar de spiegel die in het midden van de kamer staat. Mijn lange golvende haren hangen nonchalant over mijn schouders wat een verwaaide indruk achterlaat. Ik besluit ze samen te binden en na een beter resultaat gezien te hebben, wandel ik naar de kamerdeur. Ik werp nog één blik achter me voordat ik de deur achter me sluit. Wellicht vind ik, inderdaad, meer informatie op het stadion.